Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΣΗ ΤΩΝ ΑΝΑΣΤΟΛΩΝ ΚΑΙ ΑΠΟΛΥΣΕΩΝ ΤΩΝ ΑΝΕΜΒΟΛΙΑΣΤΩΝ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΩΝ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΩΤΗ ΜΑΧΗ!
Χιλιάδες συνάνθρωποί μας, εργαζόμενοι της δημόσιας υγείας, πάνω από 6 μήνες τώρα, με το αντεργατικό νομοθέτημα της “αναστολής εργασίας” έχουν απομείνει χωρίς μισθό και απειλούνται με απόλυση (κατά παράβαση μάλιστα του δημοσιοϋπαλληλικού κώδικα) με πρόσχημα την άρνησή τους να “εμβολιαστούν” με μη δοκιμασμένα βιοτεχνολογικά σκευάσματα, ενώ όπως αποδείχθηκε περίτρανα και οι “εμβολιασμένοι” κολλάνε και μεταδίδουν...
Έχουν ήδη τεθεί σε αναστολή 7.500 υγειονομικοί κι επίκειται η απόλυσή τους, ενώ εκκρεμούν αντίστοιχες κυβερνητικές απειλές και για άλλους 10.000 υγειονομικούς που δεν έκαναν την δήθεν “αναμνηστική” τρίτη δόση (κι έπεται συνέχεια)...
Ταυτόχρονα τα σαΐνια της καθεστωτικής αριστεράς, οι εξαφανισμένοι για 2 χρόνια “θα λογαριαστούμε μετά”, στην απέλπιδα προσπάθειά τους να πατρονάρουν ιδεολογικά την εναντίωση ημών των αποκλεισμένων, κάνουν αγκαλιά με την Παγώνη πορείες για τη δημόσια υγεία ζητώντας προσλήψεις άλλων υγειονομικών, άντε και (προσχηματικά) μη απόλυση των υγειονομικών σε αναστολή, ούτε λέξη όμως για άρση της αναστολής κι επιστροφή τους στην εργασία τους!
Η άνευ όρων υπεράσπιση της εργασίας των υγειονομικών σε αναστολή είναι χρέος όλων, πολύ δε περισσότερο όσων διατυμπανίζουν το ταξικό τους καθήκον!
Ταυτόχρονα ένας άλλος πόλεμος μαίνεται στο υπόβαθρο του δίκαιου αγώνα των υγειονομικών. Δεν είναι απλά η “διάλυση του Ε.Σ.Υ”, όπως διατείνονται οι της καθεστωτικής αριστεράς, εκπορευόμενοι από το συνήθη γι’ αυτούς φτηνό δικαιωματισμό (περισσότερα κρεβάτια μεθ, περισσότεροι γιατροί κλπ).
Αυτό που επιχειρείται σήμερα με αφορμή τον ιό είναι η ολική ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ του συστήματος υγείας, ιδίως του πρωτοβάθμιου, σε ένα αμιγώς πειθαρχικό σχήμα, στο οποίο δημόσιος και ιδιωτικός τομέας πάνε πακέτο (βλ. και ΣΔΙΤ - συμπράξεις δημοσίου κι ιδιωτικού τομέα, θεσμοθετημένες ήδη προ “πανδημίας”).
Είναι η ζωή κι η υγεία ως πειθαρχία, όπου κάθε “υπεύθυνος” πολίτης θεωρείται εκ προοιμίου διαρκώς άρρωστος και χρήζει θεραπείας-πειθαρχίας, άλλως τιμωρίας, είτε με παραφάρμακα, είτε με διαγνωστικές εξετάσεις, είτε με προληπτικά “εμβόλια”, ειδάλλως είναι ανεύθυνος και δεν δικαιούται περίθαλψης, αλλά προστίμου.
Ταυτόχρονα το κράτος κάνει το δικό του κομμάτι στη διαδικασία αυτή υπαγωγής του σώματος στη διαρκή πειθάρχηση με ιχνηλατήσεις, πιστοποιητικά QR, τηλεϊατρική, ροή ιατρικών data κι αλγόριθμους. Ο σύγχρονος “υγειονομικός” στο μοντέλο υγεία-πειθαρχία είναι ο μπάτσος που σου κάνει νόημα να ανεβάσεις τη μάσκα. Και κονδύλια για αυτή την αναδιάρθρωση είναι τα πρόστιμα των ανυπάκουων.
Η γιγάντωση της υγείας ως πειθαρχίας, η διαρκής νοσηρότητα, η αναγωγή του σώματος σε “δείκτη υγείας” (και τίποτα παραπάνω), η κλιμακούμενη πρόσβαση ή μη σε υπηρεσίες με βάση αυτούς τους δείκτες (και τα αντίστοιχα πιστοποιητικά φυσικά) κι ο ρευστός διαχωρισμός των πολιτών σε προνομιούχους ή αποκλεισμένους θεσμοθετούν εν τέλει ένα social credit system, στο οποίο οι καταναλωτές της υγείας αποκλείονται ή επιβραβεύονται ανάλογα με το score τους στη νέα αυτή νομιμοφροσύνη.
Αυτά βρίσκονται ήδη εδώ, θα συνεχιστούν και θα κλιμακωθούν, ακόμα κι αν η κυβέρνηση κάνει κωλοτούμπα τελευταία στιγμή και δεχτεί πίσω κάποιους από τους “ανεμβολίαστους” υγειονομικούς με ράπιντ τεστ (πιθανότατα μόνον όσους δεν έκαναν την 3η δόση, όχι όλους).
Η δημόσια υγεία αναδιαμορφώνεται με βάση την πειθάρχηση σε ένα νέο μοντέλο διακυβέρνησης. Αυτή η μάχη, που δεν έχει γίνει ακόμα ευρέως αντιληπτή, θα μας απασχολήσει για πολύ ακόμα. Και χρέος μας είναι να ανατρέψουμε τα σχέδιά τους, με κάθε κόστος.
ΑΛΛΑ Η ΜΑΧΗ ΑΥΤΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ!
Contra Dystopia
