GREAT RESET
Το Διεθνές Οικονομικό Φόρουμ (World Economic Forum) συστάθηκε από τον μηχανικό και οικονομολόγο Klaus Schwab το 1971, αρχικά ως European Management Forum.
Πρόκειται για διεθνή μη κυβερνητικό οργανισμό (αυτοπροσδιορίζεται ως «ο διεθνής οργανισμός για την συνεργασία δημόσιου και ιδιωτικού τομέα») που με την άσκηση παρασκηνιακής πολιτικής πίεσης προωθεί την «βελτίωση της κατάστασης του κόσμου φέρνοντας σε συνάντηση επιχειρηματικούς, πολιτικούς, ακαδημαϊκούς και άλλους ηγέτες της κοινωνίας για να διαμορφώσει τις παγκόσμιες, περιφερειακές και βιομηχανικές ατζέντες». Λαμβάνει δημοσιότητα με την ετήσια σύνοδο στο Νταβός της Ελβετίας, στην οποία συμμετέχουν 2 με 3 χιλιάδες επενδυτές, ηγέτες επιχειρήσεων, πολιτικοί αρχηγοί, οικονομολόγοι, διασημότητες και δημοσιογράφοι.
Ήδη από την περιγραφή των ιδεών, των δραστηριοτήτων και των συμμετεχόντων του Διεθνούς Οικονομικού Φόρουμ ερχόμαστε αντιμέτωποι με την προβληματική μιας παγκόσμιας οικονομικής ελίτ που παράγει πολιτική και την προωθεί παρασκηνιακά παρακάμπτοντας τελικά τους τοπικούς δημοκρατικούς θεσμούς διακυβέρνησης. Με το επιχείρημα πως τα προβλήματα και οι κρίσεις αφορούν πλέον το σύνολο του παγκοσμιοποιημένου κόσμου, το Φόρουμ παρουσιάζει τον εαυτό του ως έναν συνασπισμό πεφωτισμένων ηγετών που θα προστατέψει τους λαούς μέσω παγκόσμιων οργανισμών σύμπραξης ιδιωτικού και δημόσιου τομέα (π.χ. Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου κτλ) με υπερεθνικές εξουσίες. Είναι αυτονόητο πως μια τέτοια τεράστια συγκέντρωση οικονομικής και πολιτικής δύναμης μπορεί μόνο να κινείται στην κατεύθυνση της διαιώνισης της κοινωνικής ανισότητας και στην επιβολή ενός δυστοπικού ολοκληρωτισμού. Για να διατηρηθούν όλα τα καπιταλιστικά προνόμια των ελίτ, οι λαοί θα πρέπει να εκπαιδευτούν να ζουν σε μια μόνιμη κατάσταση έκτακτης ανάγκης (άρα και παράκαμψης των δημοκρατικών θεσμών). Όσο οι λαοί φτωχοποιούνται οικονομικά και πολιτικά, ο καπιταλισμός όχι μόνο παρατείνει την επιβίωσή του, αλλά κερδοσκοπεί και πάνω στην ίδια του την αυτοκαταστροφή. Το Great Reset εκφράζει επιδιώξεις και διεργασίες δεκαετιών και δημιουργήθηκε ακριβώς από την ανάγκη για συνθηματοποίηση των επιδιώξεων αυτών, ώστε να δημιουργηθούν αφηγήματα που θα διαμορφώσουν τη συλλογική αντίληψη της πραγματικότητας και θα πείσουν τις μάζες. Γι' αυτό άλλωστε και το κεντρικό θέμα του συνεδρίου του Φόρουμ στο Ντουμπάι το 2021 ονομαζόταν «The Great Narrative», με κεντρικό θέμα τη δημιουργία ενός αφηγήματος που θα μπορέσει να εξασφαλίσει παγκόσμια συναίνεση.
4η Βιομηχανική Επανάσταση και ολοκληρωτισμός του μέλλοντος
Οι προγραμματικοί στόχοι του Φόρουμ προωθούνται με πρακτικές που βασίζονται στην τεχνολογική καινοτομία της λεγόμενης 4ης βιομηχανικής επανάστασης, όπως η τεχνητή νοημοσύνη και η μηχανική μάθηση (machine learning), οι κβαντικοί υπολογιστές, η εικονική, επαυξημένη ή μεικτή πραγματικότητα και η γενετική μηχανική. Σύμφωνα με το ίδιο το Φόρουμ, η 4η βιομηχανική επανάσταση χαρακτηρίζεται από μια «συγχώνευση τεχνολογιών που θολώνουν τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στις σφαίρες του φυσικού, του ψηφιακού και του βιολογικού κόσμου». Ως πολυτιμότερο αγαθό αυτής της νέας εποχής αναδεικνύεται η πληροφορία (data), που σε συνδυασμό με την γεωμετρικά αυξανόμενη υπολογιστική ισχύ και ταχύτητα διαδικτυακής μεταφοράς δεδομένων ξεκλειδώνει άπειρες δυνατότητες κοινωνικού ελέγχου: όχι μόνο ασφυκτική παρακολούθηση και απώλεια κάθε ιδιωτικότητας και αυτονομίας, αλλά και παρέμβαση στο ίδιο το ανθρώπινο σώμα, συλλογή βιομετρικών δεδομένων, δημιουργία ενός Internet of People (κατά το Internet of Things) και εν τέλει χειραγώγηση και κατασκευή της ίδιας της πραγματικότητας. Δεν υπάρχει κανένας λόγος η καθεστωτική βία να λάβει τη μορφή παραδοσιακής δικτατορίας όταν οι ελίτ, με τίμημα την πειθαρχία και την υπακοή, εγγυώνται με κατάλληλες παρεμβάσεις την ασφάλεια των λαών από τις διάφορες κρίσεις, υπαρκτές ή κατασκευασμένες. Ο ολοκληρωτισμός του μέλλοντος δεν παρουσιάζεται ως αυταρχικός καταναγκασμός, αλλά ως μονόδρομος που κάθε πολίτης έχει ηθικό καθήκον να ακολουθεί για το καλό του συνόλου, όπως ορίζεται σήμερα από τους καθεστωτικούς ειδικούς και τα πάσης φύσεως μαθηματικά μοντέλα, στο μέλλον ίσως από τεχνητή νοημοσύνη και αδιαμφισβήτητους αλγόριθμους. Ασφαλώς ο πολίτης στην πορεία αυτή έχει απολέσει την πολιτική του διάσταση, αφού ουσιαστικά καταργείται το δικαίωμά του να εκφέρει αντίθετη άποψη ή να δρα αντίθετα προς τις κρατικές κατευθυντήριες γραμμές. Του απομένει μόνο το δικαίωμα να συμφωνεί και να πειθαρχεί στους τεχνοκράτες ειδικούς που αποφασίζουν αξιωματικά για το καλό του συνόλου.
Εξασφάλιση της συναίνεσης
Η εξασφάλιση της συναίνεσης των λαών βασίζεται λοιπόν σε έναν συνδυασμό αφηγημάτων και τεχνητών κρίσεων που μέσω προπαγάνδας και ψυχολογικής βίας επιβάλλουν την ατζέντα του Φόρουμ στην συλλογική νοοτροπία των κοινωνιών. Τα ελεγχόμενα συστημικά ΜΜΕ αναλαμβάνουν την προπαγάνδιση των αφηγημάτων, ενώ σε πολιτικό επίπεδο αυτά διοχετεύονται από τους πολιτικούς ηγέτες που έχουν γαλουχηθεί στο Φόρουμ και έχουν προωθηθεί από αυτό, τους επονομαζόμενους «Young Global Leaders του Διεθνούς Οικονομικού Φόρουμ». Άλλωστε ο ίδιος ο Schwab το 2017 δήλωσε δημόσια πως ήδη παραπάνω από τα μισά μέλη των υπουργικών συμβουλίων του Καναδά, της Αργεντινής και της Γαλλίας είναι δικοί του Young Global Leaders που έχουν παρεισφρύσει μέσα σε αυτά («penetrate the cabinets»). Το Φόρουμ μιλάει και για τη συνεργασία «οργανώσεων της κοινωνίας των πολιτών» και αυτό εκφράζεται μέσα από τους «Global Shapers», δηλαδή τοπικά κινήματα ή οργανώσεις πολιτών που κατευθύνονται και χρηματοδοτούνται από το Φόρουμ, που ελέγχει έτσι τα κινήματα βάσης από πάνω προς τα κάτω. Με την ενσωμάτωση σε μια top-down ιεραρχία τα κινήματα μετατρέπονται σε κινηματισμό και οι ριζοσπαστικές (υπό κανονικές συνθήκες) φωνές καταντούν φερέφωνα και εμπορευματοποιούνται προς κερδοφορία των ελίτ.
Covid-19: The Great Reset
Σύμφωνα με τον Klaus Schwab, «Η πανδημία αντιπροσωπεύει ένα σπάνιο αλλά μικρό παράθυρο ευκαιρίας για να αναλογιστούμε, να φανταστούμε ξανά και να επανεκκινήσουμε τον κόσμο μας». Για το αν ο ιός ήταν εργαστηριακό κατασκεύασμα και διέρρευσε από το εργαστήριο, εσκεμμένα ή μη, δεν υπάρχει ακόμα τελική ετυμηγορία από τους διάφορους επίσημους φορείς. Ο ίδιος ο ΠΟΥ, αν και παρουσιάζει το ενδεχόμενο ως εξαιρετικά απίθανο, δεν αποκλείει πάντως το ενδεχόμενο. Η ύπαρξη πολλών σχετικών πρωτοβουλιών και εγγράφων δείχνει πως το σύστημα είχε ήδη θέσει κατευθυντήριες γραμμές της δράσης του για να διαχειριστεί (ή να εκμεταλλευτεί κατάλληλα) μια πανδημία. Παραδείγματα το Scenarios for the Future of Technology and International Development (2010-05) του ιδρύματος Ροκφέλερ (σενάριο Lock Step) με πολλές αναφορές στους μελλοντικούς τρόπους διαχείρισης της κρίσης του κορωνοϊού, και η προσομοίωση πανδημίας κορωνοϊού στο Event 201 (με τη χρηματοδότηση του Διεθνούς Οικονομικού Φόρουμ και του ιδρύματος Bill & Melinda Gates), στις 19/10/2019). Στο μεταξύ δημοσιεύτηκε προ κορωνοϊού (τρίτο τρίμηνο του 2019) και το έγγραφο της Ε.Ε. για την δημιουργία ενιαίας ευρωπαϊκής εμβολιαστικής κάρτας/διαβατηρίου ως το 2022, γεγονός που δείχνει πως αυτή η εξέλιξη ήταν προαποφασισμένη. Παραδόξως, παρά τα τεράστια ποσά που είχαν δαπανηθεί παγκοσμίως σε προσομοιώσεις πανδημιών και πλάνα αντιμετώπισής τους (μόνο στη Μεγάλη Βρετανία είχαν γίνει 11 προσομοιώσεις κατά την περίοδο 2015-2019), η Covid-19 σύμφωνα με τους επιστήμονες βρήκε τις κυβερνήσεις απροετοίμαστες να την αντιμετωπίσουν. O Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, με χρηματοδότηση 4,5 δισεκατομμύρια δολάρια για τη διετία 2018-2019 (και 6,725 δις για τα έτη 2022-2023), δεν ήταν σε θέση να γνωρίζει ούτε για την βλαπτικότητα ή την χρησιμότητα των μασκών, κάνοντας στροφή 180 μοιρών από την αποτροπή χρήσης τους στην αναγκαιότητα της χρήσης τους. Όλα αυτά για έναν αναπνευστικό ιό της γνώριμης οικογένειας των κορωνοϊών, για έναν ιό δηλαδή που υποτίθεται πως θα έπρεπε να γνωρίζουν τις βασικές του ιδιότητες (όπως επίσης θα έπρεπε να γνωρίζουν και τις βασικές ιδιότητες των μασκών). Παρά τη σύγχυση που επικράτησε σε υγειονομικό επίπεδο, όλες αυτές οι πανδημικές προσομοιώσεις εξασφάλισαν στις ελίτ την ετοιμότητα να διαχειριστούν την κρίση για την εδραίωση των συμφερόντων και της κυριαρχίας τους.
Η πανδημία ως προσομοίωση
Η κρίση της COVID-19 δεν ήταν παρά μια πραγματικότητα που λειτούργησε με τους κανόνες της προσομοίωσης. Παρόλο που η ίδια η νόσος από πολύ νωρίς χαρακτηρίστηκε ως ήπια, μια από τις λιγότερο θανατηφόρες επιδημίες των τελευταίων δύο χιλιετιών (Schwab, Covid-19: The Great Reset, 2020), ο πανικός ο οποίος δημιουργήθηκε παγκοσμίως από τους υπερεθνικούς οργανισμούς έθεσε τους κανόνες της προσομοίωσης: να παγιωθεί στο συλλογικό υποσυνείδητο ο κορωνοϊός σαν μια βιβλική επιδημία, για την ανάσχεση της οποίας κάθε ατομική πειθάρχηση και κάθε κρατική επιβολή είναι θεμιτή. Διαρκής τρομοκρατία των ΜΜΕ με εικόνες από τα λοκντάουν της Κίνας μέχρι τα νεκροταφεία του Μπέργκαμο, υπερβολική εκτίμηση της θνητότητας και της επικινδυνότητας του ιού, πρωτοεμφανιζόμενα πρωτόκολλα διάγνωσης θανάτων από/με κόβιντ, δραματικές προβλέψεις των μελλοντικών θυμάτων, προσπάθεια δημιουργίας τείχους ανοσίας με μη αποστειρωτικά εμβόλια, συστημικοί ειδικοί με τα μαθηματικά μοντέλα τους να αποτυγχάνουν οικτρά, φίμωση των αντίθετων φωνών από τα συστημικά ΜΜΕ και κορύφωση της λογοκρισίας στο διαδίκτυο με παράλληλη υπερπροβολή του διεθνοποιημένου υγειονομικού αφηγήματος που εκπορευόταν από τον Π.Ο.Υ., επιλεκτική επίκληση στην επιστήμη και επιστημονισμός: η θεαματική διαχείριση του ιού εισήγαγε τις παραμέτρους που δημιούργησαν την προσομοίωση/πανδημία. Η διαρκής κατάρρευση των υγειονομικών αφηγημάτων ήταν οι ρωγμές που προέκυπταν από τη σύγκρουση της προσομοίωσης με την πραγματικότητα. Όποια προσωπική αντίληψη και κριτική σκέψη δεν συμβαδίζει με τους όρους της προσομοίωσης, στιγματίζεται και περιθωριοποιείται.
Αλλαγή παραδείγματος
Στο μεταξύ, όσο οι ευσυνείδητοι πολίτες έμεναν σπίτι ή έβγαιναν από το σπίτι, ανάλογα με τους ισχύοντες υγειονομικούς νόμους, το καθεστώς εξαίρεσης θεμελίωσε την ύπαρξή του. Με το πρόταγμα της βιοασφάλειας εδραιώθηκε η αδειοδοτούμενη ελευθερία, δηλαδή η προϋπόθεση μιας αδειοδότησης από το κράτος προκειμένου ο πολίτης να ασκήσει ελευθερίες που προηγουμένως ήταν αυτονόητο δικαίωμά του. Παράλληλα παγιώθηκε και ο τεχνοκρατικός έλεγχος που επιτρέπει στο κράτος να παρακολουθεί την συμμόρφωση των πολιτών και να τους επιβραβεύει ή να τους τιμωρεί ανάλογα. Μέσω καθημερινής ασταμάτητης τρομοκρατίας νομιμοποιήθηκαν νοοτροπίες που οδηγούν σε δυστοπικό ολοκληρωτισμό: ο καθένας είναι άρρωστος μέχρι επιδείξεως τεστ, ο καθένας είναι δυνητικά ασθενής και επομένως δυνητικά δολοφόνος, ο καθένας είναι ένοχος μέχρι αποδείξεως του εναντίου, όποιος εκφράζεται κατά του κυρίαρχου υγειονομικού αφηγήματος είναι τρομοκράτης και θέτει σε θανατηφόρο κίνδυνο τη δημόσια υγεία. Το κράτος βγήκε μπροστά για να προσφέρει ασφάλεια από αυτόν τον γενικευμένο κίνδυνο, όπου κάθε άνθρωπος πρέπει όχι μόνο να μην εμπιστεύεται κάθε άλλον άνθρωπο, αλλά ούτε τον ίδιο του τον εαυτό. Επιβλήθηκε στη συνείδηση του κόσμου ο εγκλεισμός, η αποστολή sms για έξοδο από το σπίτι, η παρακολούθηση της τήρησης του εγκλεισμού μέσω κινητών τηλεφώνων, η απαγόρευση εργασίας, το κλείσιμο και η υπό όρους λειτουργία επιχειρήσεων, οι αναστολές, η ψυχική, ηθική και οικονομική ζημία των μέτρων, η υποχρεωτική μασκοφορία, μονή και διπλή, η άμεση ή έμμεση υποχρεωτικότητα ιατρικών πράξεων, ο τεχνοκρατικός έλεγχος με δημιουργία κεντρικών οργάνων παρακολούθησης των δεδομένων των πολιτών και την επίδειξη πιστοποιητικών για τις διάφορες δραστηριότητες, το υγειονομικό απαρτχάιντ, οι διαχωρισμοί των πολιτών σε άλφα και βήτα κατηγορία, η βίαιη προσαγωγή πολιτών σε απομόνωση, ακόμα και βραχιολάκια με GPS που χρησιμοποιήθηκαν σε πολλές χώρες για να ελέγχεται η τήρηση της καραντίνας. Με πρόταγμα τη βιοασφάλεια άνοιξε ο δρόμος για ένα σύστημα αδειοδότησης ή μη της ελευθερίας των πολιτών, όπου το κράτος θα επιβραβεύει ή θα τιμωρεί ανάλογα με τον βαθμό υπακοής στις προσταγές του. Ασφαλώς η αδειοδοτούμενη ελευθερία παύει να συνιστά ελευθερία αφ' εαυτής, εφόσον δεν είναι αναφαίρετη. Η παράκαμψη των δημοκρατικών θεσμών και οι ψηφιακές πλατφόρμες παρακολούθησης νομιμοποιήθηκαν και είναι έτοιμες να χρησιμοποιηθούν στην επόμενη κρίση, για να εδραιωθούν ακόμα περισσότερο μέχρι την μεθεπόμενη και ούτω καθεξής, σε μια δίνη που οδηγεί στην τεχνοκρατική δυστοπία του μέλλοντος.
Dataism
Το πολυτιμότερο αγαθό κατά την Τέταρτη Βιομηχανική Επανάσταση κατά τον αγαπημένο διανοούμενο του Φόρουμ, τον ιστορικό Yuval Noah Harari, είναι τα δεδομένα (data). Την εξουσία θα την έχει όποιος κατέχει τα δεδομένα, ψηφιακά και βιομετρικά, που θα επιτρέπουν την χειραγώγηση των ανθρώπων, αφού σε ένα μέλλον προχωρημένης βιοτεχνολογίας, κβαντικών υπολογιστών και πανίσχυρων αλγορίθμων που θα γνωρίζουν κάποιον καλύτερα από τον ίδιο του τον εαυτό, κατά τον Harari, οι άνθρωποι είναι "hackable animals". Το 2020, παρουσίασε στο συνέδριο του Νταβός και μια σχετική εξίσωση: B x C x D = AHH, δηλαδή βιολογική γνώση επί επεξεργαστική ισχύς επί δεδομένα ίσον δυνατότητα να χακαριστούν άνθρωποι.
Οι ελίτ, έχοντας τεχνοκρατική γνώση της αιχμής της τεχνολογίας αλλά και του άμεσου τεχνολογικού μέλλοντος, έχουν και το πλεονέκτημα του να ορίσουν και να προπαγανδίσουν την κατεύθυνση της τεχνολογίας που επιθυμούν ως μονόδρομο, αναδυόμενες ως οι αυτόκλητοι προστάτες της ανθρωπότητας και του πλανήτη. Η επιστήμη για να ακολουθήσει αυτές τις προσταγές μετατρέπεται σε καθεστωτικό δόγμα και επιβάλλεται η συμμόρφωση στο κυρίαρχο πολιτικό αφήγημα που ενδύεται τον μανδύα της αδιαμφισβήτητης επιστήμης. Η νέα αυτή θρησκεία με αφορμή την κόβιντ ήρθε για να επαγγελθεί όχι κάποια μέλλουσα ζωή, αλλά το υπέρτατο αγαθό της βιοασφάλειας, δηλαδή τη γυμνή βιολογική ύπαρξη των πιστών της υπηκόων. Στο μεταξύ οι ελίτ μπορούν να ελέγχουν πλήρως αυτή την αποπροσανατολισμένη και ψυχικά κλονισμένη ανθρωποφάρμα, εδραιώνοντας την εξουσία τους και συστρατεύοντας τους λαούς σε πεφωτισμένα ολοκληρωτικά αφηγήματα, κερδίζοντας μάλιστα από την καπιταλιστική κρίση μέσω της μετάθεσης του κόστους της στην «ατομική ευθύνη» των πολιτών. Έτσι μέσα στην κρίση του κορωνοϊού συντελέστηκε η μεγαλύτερη μεταφορά κεφαλαίου από τα φτωχότερα στα πλουσιότερα οικονομικά στρώματα αφού, σύμφωνα με το περιοδικό Forbes, από το 2020 στο 2021 αναδύθηκαν παγκοσμίως 660 νέοι δισεκατομμυριούχοι με τη συνολική περιουσία των δισεκατομμυριούχων να εκτοξεύεται από τα 8 τρισεκατομμύρια δολάρια το 2020 στα 13,1 τρις το 2021.
Εξάλλου οι τεχνολογικές εξελίξεις, σαν αυτές που επισπεύτηκαν με αφορμή την κρίση του κορωνοϊού, θα οδηγούν σύμφωνα με τον Harari στην απώλεια ολοένα και περισσότερων θέσεων εργασίας και στη διαρκή μεταβολή των απαιτούμενων δεξιοτήτων στην αγορά εργασίας, καθιστώντας ασήμαντους (irrelevant) όσους δεν καταφέρνουν να προσαρμοστούν: θα γίνουν τα μέλη μιας νέας κοινωνικής τάξης, μιας «άχρηστης τάξης» (useless class) για το μελλοντικό οικονομικοπολιτικό σύστημα. Οι λύσεις που προτείνει ο Harari για την τάξη αυτή είναι ένα ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα και η ενασχόληση των ανθρώπων αυτών με ψηφιακούς κόσμους εικονικής πραγματικότητας. Οι μη προνομιούχοι θα προτιμούν μια ψεύτικη ψηφιακή ζωή από την θλιβερή πραγματικότητα του πραγματικού κόσμου, παραμένοντας έτσι υποταγμένοι και χωρίς πρόθεση να εξεγερθούν. Άλλωστε αυτό το βιώνουμε ήδη, αλλά με την τεχνολογική εξέλιξη θα μπορούσε να υψωθεί στον υπερθετικό βαθμό.
Κατά τη διαχείριση της κρίσης του κορωνοϊού είδαμε τόσο στην Ελλάδα όσο και παγκοσμίως τη σύμπλευση του συνόλου των πολιτικών κομμάτων με το διεθνές υγειονομικό αφήγημα. Με την επιβολή ενός καθεστώτος εξαίρεσης νομιμοποιήθηκαν από όλες τις μείζονες πολιτικές δυνάμεις περιορισμοί σε θεμελιώδη δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες, ενώ όσοι διατηρούσαν επιφυλάξεις χαρακτηρίστηκαν επίσημα από την πρώτη στιγμή ως ακροδεξιοί συνωμοσιολόγοι. Με αυτόν τον τρόπο τεράστια ποσοστά των κοινωνιών που παρά την προπαγάνδα δεν συμμορφώθηκαν, δεν κατάφεραν να εκφραστούν και να προωθήσουν κοινοβουλευτικά τα αιτήματά τους, εφόσον η συναίνεση των κομμάτων εξαφάνισε τις συνηθισμένες διαμαρτυρίες, τις οργανωμένες από τα κόμματα, αλλά ακόμα και από τις ισχυρές εξωκοινοβουλευτικές ομάδες. Σε μια πλήρη αντιστροφή της πραγματικότητας, οι συντεταγμένες δυνάμεις της αριστεράς (μέσα σε αυτές και η εξωκοινοβουλευτική αριστερά, όπως και μεγάλο κομμάτι του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου) συμμορφώθηκαν πλήρως με το υγειονομικό αφήγημα έκτακτης ανάγκης, ξεπερνώντας από την πρώτη στιγμή οποιεσδήποτε ιδεολογικές αναστολές και προτάσσοντας και από τη μεριά τους την διατήρηση της βιολογικής ύπαρξης ως το μέγιστο ιδανικό. Η κριτική της διαχείρισης του Η1Ν1 από τον Π.Ο.Υ., μόλις 10 χρόνια πριν, ξεχάστηκε μαζί με όλες τις επιφυλάξεις για τα συμφέροντα των μεγάλων φαρμακοβιομηχανιών. Από την πρώτη στιγμή συντάχτηκαν με τον «καλό καπιταλισμό» της βιοασφάλειας για να πολεμήσουν τον «κακό καπιταλισμό» που βάζει τα κέρδη πάνω από τους ανθρώπους και γι' αυτό δεν θέλει να προφυλάξει αρκετά τις μάζες.
Ψύχραιμες εκτιμήσεις διακεκριμένων επιστημόνων, όπως ο Γιάννης Ιωαννίδης, που έδιναν το IFR (Infection Fatality Rate) του κορωνοϊού στο 0,23% του γενικού πληθυσμού, με διαφορά επικινδυνότητας έως και 1000 φορές ανάμεσα σε διαφορετικές πληθυσμιακές ομάδες, έγιναν αντικείμενο λασπολογίας και κατασυκοφάντησης από την αριστερά για δήθεν χρηματισμό, χωρίς να κάνουν καμία αυτοκριτική όταν τον Οκτώβρη του 2020 ο ίδιος ο Π.Ο.Υ. επιβεβαίωσε την εγκυρότητα της εν λόγω μελέτης. Αντιθέτως η αριστερά έδειξε πλήρη εμπιστοσύνη σε «ειδικούς» με τεράστιες επιχορηγήσεις από μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες, χωρίς να την απασχολεί ιδιαίτερα η σύγκρουση συμφερόντων. Ο διαχωρισμός σε πολίτες α' και β' κατηγορίας, με στέρηση δικαιωμάτων της τελευταίας και αδειοδότηση δικαιωμάτων της πρώτης, οι covid-free χώροι, ο έλεγχος της αδειοδότησης με σκαναρίσματα QR codes με τον κάθε υπάλληλο καταστήματος να δρα σαν το μακρύ χέρι του κράτους, η διασύνδεση αυτής της διαδικασίας με κεντρικές κρατικές βάσεις δεδομένων που ελέγχουν και αδειοδοτούν προσωποποιημένα, όλα αυτά δεν ανησύχησαν την αριστερά πως μπορεί να αποτελέσουν στο μέλλον κακό προηγούμενο και πανίσχυρο εργαλείο στα χέρια της κρατικής αυθαιρεσίας. Ούτε τους ανησύχησαν οι αναστολές και οι απολύσεις όσων δεν θέλησαν να εμβολιαστούν υποχρεωτικά, ακόμα και όταν το αφήγημα του εμβολίου που αποτρέπει τη νόσηση και τη μετάδοση είχε οριστικά καταρρεύσει. Με λίγα λόγια η αριστερά κλήθηκε για να λάβει θέση στα δίπολα επιστήμη/οπισθοδρόμηση και ζωές/κέρδη, όπως ορίστηκαν από τις διεθνή κέντρα εξουσίας. Λαμβάνοντας σε συνθήκες αντεστραμμένης πραγματικότητας την σωστή θέση, βρέθηκε στη λάθος μεριά της ιστορίας. Μόνο από απέραντη βλακεία ή από δόλο θα μπορούσε να εξηγηθεί η εμμονή σε αυτό το αφήγημα που διαρκώς καταρρέει και παρόλα αυτά διατηρεί την ισχύ δόγματος.
«Ό,τι φαίνεται είναι καλό, ό,τι είναι καλό φαίνεται»
Η πραγματικότητα έχει σημασία μόνο στον βαθμό που επιλέγεται να προβληθεί από τους κυρίαρχους μηχανισμούς προπαγάνδας. Στην κοινωνία του θεάματος, «Ό,τι φαίνεται είναι καλό, ό,τι είναι καλό φαίνεται» (Ντεμπόρ). Έτσι το γεγονός π.χ. πως CDC και NHS τον Αύγουστο του 2021 ανακοίνωσαν πως οι εμβολιασμένοι μεταδίδουν το ίδιο με τους ανεμβολίαστους την επικρατούσα μετάλλαξη Δέλτα, δεν απέτρεψε κανέναν από το να συνεχίσει να μιλάει για την κοινωνική ευθύνη του εμβολιασμού που θα χτίσει το ανύπαρκτο τείχος ανοσίας. Ούτε οδήγησε στο να αμφισβητηθεί η αναστολή των ανεμβολίαστων υγειονομικών, ούτε οι διακρίσεις και οι covid-free χώροι (που τραγελαφικά αποδείχτηκαν στο τέλος εστίες υπερμετάδοσης). Το αφήγημα του τείχους ανοσίας, πριν καταρρεύσει εκ των πραγμάτων, διατηρήθηκε με νύχια και με δόντια όσο ήταν απαραίτητο για να εμβολιαστούν «προστατεύοντας τους γύρω τους» ακόμα και τα μικρά παιδιά, που στατιστικά κινδυνεύουν από τον κορωνοϊό λιγότερο ακόμα από την εποχική γρίπη. Το ίδιο θέατρο του παραλόγου άλλωστε βλέπουμε να εκτυλίσσεται και με τις λεγόμενες «αναμνηστικές δόσεις» ενός παρωχημένου κατά 2,5 χρόνια εμβολίου. Εξάλλου ο Άντονι Φάουτσι, ο διαβόητος επικεφαλής ιατρικός σύμβουλος του προέδρου των ΗΠΑ, στο «Συνέδριο για το μέλλον της υγείας» του Milken Institute (28-30/10/2019) όπου μεταξύ των χορηγών ήταν φαρμακοβιομηχανίες όπως η Genentech (θυγατρική της Roche), η Merck, η Pfizer και η Heron, δήλωσε ξεκάθαρα: «Έχουμε μεγάλο πρόβλημα με το πώς ο κόσμος αντιλαμβάνεται την εποχική γρίπη και θα είναι πολύ δύσκολο να το αλλάξουμε αυτό, εκτός αν γίνει από μέσα, λέγοντας «δεν με νοιάζει ποια είναι η αντίληψή σας, εμείς θα ορίσουμε το πρόβλημα».» Η διαχείριση της κόβιντ ήταν καθαρά πολιτική, με την επιστήμη να χρησιμοποιείται επιλεκτικά ως μανδύας πολιτικών και επιχειρηματικών συμφερόντων, σχηματίζοντας το δόγμα του κυρίαρχου υγειονομικού αφηγήματος.
Η ψηφιακή μετά-κόβιντ εποχή
Το διεθνές καπιταλιστικό σύστημα, συγκεντρωμένο στα χέρια λίγων πολυεθνικών, έχοντας στα χέρια του το πλεονέκτημα να ηγείται των ραγδαίων τεχνολογικών εξελίξεων, συνασπίζεται για να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την αυτοσυντήρηση και την παγίωσή του μέσα στις αναπόφευκτες ή προβαλλόμενες ως αναπόφευκτες αλλαγές. Η κατασκευή του μέλλοντος σύμφωνα με τα συμφέροντα των ελίτ, η διοχέτευση αφηγημάτων που μεταλλάξουν τις κοινωνικές συνειδήσεις μετά την αλλαγή παραδείγματος που έφερε η κόβιντ, η διαμόρφωση του υποδειγματικού πολίτη της νέας εποχής, αλλά και η έκρηξη της συλλογής προσωπικών δεδομένων και της ψηφιοποίησης έστρωσαν το χαλί για τη μετάβαση στο μέλλον που οραματίζονται οι ελίτ του Διεθνούς Οικονομικού Φόρουμ. Με αφορμή την δημόσια υγεία και τη βιοασφάλεια επιταχύνθηκε περαιτέρω η μετάθεση μεγάλου αριθμού δραστηριοτήτων στο διαδίκτυο, τόσο διαπροσωπικών, όσο και εργασιακών, επιχειρηματικών και εκπαιδευτικών.
Ήδη και προ της εποχής του κορωνοϊού, τεράστιο μέρος της κοινωνικής δραστηριότητας είχε μεταφερθεί σιωπηλά από την ζωντανή αλληλεπίδραση στην διαδικτυακή επικοινωνία, αλλά το αφήγημα της θανατηφόρας πανδημίας όρισε αυτούς τους διαύλους επικοινωνίας ως τον μονόδρομο που μόνο αυτός μπορεί να συνενώσει από απόσταση τις διαχωρισμένες εμπειρίες μεταξύ των ανθρώπων και να προσφέρει μια ψευδεπίγραφη αίσθηση κοινωνικότητας. Η εξουσία είχε πάντοτε το πλεονέκτημα της εποπτικής διαχείρισης των κοινωνικών δραστηριοτήτων, όσο και του ελέγχου στην διάχυση και τη ροή της πληροφόρησης. Ενώ το διαδίκτυο στα ξεκινήματα του φάνηκε σαν ένα όπλο για την πληροφόρηση από τα κάτω και την αυτοργάνωση των λαών, σύντομα καταστάλαξε στην αναπόφευκτη λειτουργία του μέσα σε περιβάλλον καπιταλισμού, ήτοι της ρύθμισης, της χειραγώγησης και του ελέγχου των ψηφιακών αποτυπωμάτων της κοινωνικής, πολιτικής και εμπορικής δραστηριότητας που διαμεσολαβείται από ιδιωτικούς τεχνολογικούς κολοσσούς, σε διαπλοκή πολλές φορές με κρατικά συμφέροντα. Τεχνολογικοί γίγαντες με οικονομική δύναμη αντίστοιχη κρατών συμμετέχουν στο Διεθνές Οικονομικό Φόρουμ ως συνεργάτες: Apple, Amazon, Microsoft, Google, Facebook (Meta), IBM, Intel, Cisco κτλ. Σε μια εποχή όπου η ψηφιακή ζωή τα δεδομένα αποκτούν ολοένα και μεγαλύτερη σημασία, ο κυβερνοχώρος αφέθηκε να διοικείται και να ρυθμίζεται από πανίσχυρα ιδιωτικά συμφέροντα υπερεθνικής εμβέλειας. Ακούραστοι αλγόριθμοι επεξεργάζονται τα σκόρπια δεδομένα (προτιμήσεις, αντιδράσεις, ενδιαφέροντα, αναζητήσεις) του χρήστη-καταναλωτή του διαδικτύου, ψεύτικοι λογαριασμοί επιστρατεύονται για τη δημιουργία πολιτικού κλίματος ή αποπροσανατολισμό και καλοπληρωμένοι «επίσημοι» fact-checkers σε ρόλο καθοδηγητών παριστάνουν μετά βίας την φωνή της λογικής για να νομιμοποιήσουν την κλιμακούμενη λογοκρισία. Γενικά το διαδίκτυο έπεφτε θύμα της γενικότερης εμπορευματοποίησης των πάντων όσο περισσότερο γινόταν δημοφιλές. Η αρχική αίσθηση της συμμετοχής και προσφοράς σε μια παγκόσμια διαδικτυακή κοινότητα σύντομα μετατράπηκε σε ένα κυνήγι χρυσού στο ψηφιακό Φαρ Ουέστ.
Γενικά η συντεταγμένη προώθηση των τεχνολογικών καινοτομιών της 4ης βιομηχανικής επανάστασης με την τελειοποίηση εναλλακτικών μορφών πραγματικότητας (εικονική, επαυξημένη, μεικτή) οδηγούν σε μια επιταχυνόμενη σύντηξη του φυσικού με τον ψηφιακό κόσμο και μια πλήρη εξάρτηση του πρώτου από τον τελευταίο. Αρχές του 2021 το Διεθνές Οικονομικό Φόρουμ παραλλήλισε μια πιθανή κυβερνοεπίθεση με την εξάπλωση της κόβιντ, μιλώντας για έναν ψηφιακό ιό με ταχύτητα διάδοσης δέκα φορές μεγαλύτερη από την διάδοση του κορωνοϊού, με τεράστιο αντίκτυπο στην οικονομία, την κοινωνική συνοχή και την υγεία. Έχοντας σπρώξει την κοινωνική δραστηριότητα μέσα στο διαδίκτυο, είναι πολύ λογικό να επιθυμούν την επιθετική διαμόρφωση του διαδικτύου με την επιβολή μιας κατάστασης έκτακτης ανάγκης ανάλογης του κορωνοϊού. Σε μια μεικτή πραγματικότητα πλήρως εταιρική και ελεγχόμενη, η ατομική εμπειρία και η κριτική σκέψη γίνονται λειτουργίες πολύ εύκολες στο να παραχαραχτούν. Με τον κορωνοϊό πήραμε την πρώτη γεύση για το πώς η πληροφορία στο διαδίκτυο μπορεί να χειραγωγηθεί για λόγους «δημόσιας υγείας» έπειτα είδαμε το επόμενο βήμα καταιγισμού προπαγάνδας και απαγορεύσεων με τον πόλεμο στην Ουκρανία και το μέλλον μπορεί μόνο να επιφυλάσσει επίταση της επέμβασης πάνω στην διακινούμενη πληροφορία, αφήνοντας ως μόνη πολιτικά ορθή επιλογή την ταύτιση με το εκάστοτε κυρίαρχο αφήγημα. Η σύμπλευση με το αφήγημα αναπόφευκτα θα επιβληθεί ως η μόνη υπεύθυνη, θεμιτή, ηθική και νόμιμη στάση του σύγχρονου «πολίτη».
