Στο πρώτο lockdown (άνοιξη του 2020) οι επαγγελματίες στους χώρους τέχνης και πολιτισμού βρέθηκαν, από τη μια μέρα στην άλλη, χωρίς δουλειά και χωρίς την κυβερνητική πρόβλεψη να αποζημιωθούν για αυτή την επιβεβλημένη αναστολή των εργασιών τους. Από εκείνο το σημείο γεννιέται το Support Art Workers για να διεκδικήσει μέσα στη συνεχιζόμενη παράνοια του 2020 μια στοιχειώδη παρουσία και στη συνέχεια λίγα ψίχουλα για όποιον/α δεν εργαζόταν «μαύρα».
Όταν οι εμβολιασμοί έγιναν το απόλυτο θρησκευτικό δόγμα για να αντιμετωπιστεί ο συγκεκριμένος ιός, ακολούθησαν οι διαχωρισμοί, οι κατηγοριοποιήσεις κι ο εσωτερικός εχθρός που «γεμίζει τις ΜΕΘ». Στους ήδη οικονομικά εξαντλημένους χώρους και επαγγελματίες η κυβέρνηση φρόντισε τον κοινωνικό αυτοματισμό («καθαροί/ακίνδυνοι εμβολιασμένοι vs μιαροί/επικίνδυνοι ανεμβολίαστοι») να τον εκτυπώσει σε αυτοκόλλητα «covid-free» και να τους ονομάσει αμιγείς με 100% πληρότητα ή «μεικτούς» χώρους τέχνης με 50%. Με αυτό το τυράκι άφησε τους ίδιους τους επαγγελματίες του χώρου να αποφασίσουν ποιος διαχωρισμός τους συμφέρει περισσότερο να επιλέξουν, για να μην πεινάσουν ακόμα πιο πολύ.
Κάπως έτσι δημιουργήθηκε «τέχνη για λίγους και “καθαρούς”, χωρίς να ανοίξει ρουθούνι. Υπό την ψευδαίσθηση λοιπόν των «covid free» χώρων τέχνης/πολιτισμού και ξεχνώντας ότι «καθαροί χώροι» υπάρχουν μόνο σε βρώμικα μυαλά, αφού επίσημα πλέον οι εμβολιασμένοι/ες κολλούν και μεταδίδουν με το ίδιο ιικό φορτίο, η τέχνη εγκλωβίστηκε στο να αναπαράγει τον εαυτό της μέσα από ανισότητες, υποκρινόμενη ότι δεν το κάνει.
Η τέχνη όμως, για εμάς, οφείλει να στέκεται πέρα από φυλετικές/έμφυλες/ταξικές και -τώρα περισσότερο από ποτέ- υγειονομικές διακρίσεις και να πολεμάει για να ενώνει, όχι για να διαχωρίζει μέσω σιωπής και συνενοχής.
Όσον αφορά όλους εμάς -εμβολιασμένους/ες κι ανεμβολίαστους/ες θεατές- είμαστε απέναντι σε όλο αυτό το «θέατρο του παραλόγου» και στεκόμαστε έξω και μακριά από «καθαρούς» χώρους, που σκανάρουν διαρκώς τη ζωή μας μέχρι να γίνει συνήθεια.
Η θέση μας, λοιπόν, είναι απέναντι σε όλους όσους σιωπούν κι αναπαράγουν κάθε είδους διαχωρισμό, όποιος κι αν είναι ο λόγος.
Η τέχνη πόσο ακόμα θα τους δέχεται παθητικά;
