Ο μεταμοντέρνος άνθρωπος, απογυμνωμένος ψυχικά, συναισθηματικά, ιδεολογικά, είναι ο φυλακισμένος της υγιεινιστικής σπηλιάς.
Γνωρίζει ότι οι σκιές που απεικονίζονται στο σπήλαιο δεν είναι καν αντανάκλαση του πραγματικού (του ήλιου στην αλληγορία), αλλά αντανάκλαση της αναπαράστασης του πραγματικού (της φωτιάς).
Ο ήλιος εν προκειμένω είναι ο κορονοιός στις πραγματικές του διαστάσεις, δηλαδή ένας ιός άμεσα συγκρίσιμος με την κοινή γρίπη. Η φωτιά είναι η αναπαράσταση του ιού από τη μηχανή, η συστημική κατασκευή του κορονοιού. Οι παίχτες του πλατωνικού θεάτρου σκιών είναι ο κρατικός μηχανισμός και τα παρακλάδια του (media, ισχυροί καπιταλιστικοί παίκτες, φαρμακοβιομηχανίες κλπ).
Ο φυλακισμένος στο πλατωνικό σπήλαιο γνωρίζει ότι οι σκιές που παρακολουθεί στην τηλεόραση, στα social media, στα lifestyle περιοδικά, στις απόψεις των φίλων και των συγγενών του, δεν ανταποκρίνονται ούτε καν στην αναπαράσταση της αναπαράστασης της πραγματικότητας.
Του είναι αδιάφορο όμως.
Επιθυμεί τη φυλακή του και δεν έχει καμία διάθεση να δει την πραγματικότητα. Επιθυμεί να συνεχίσει να ζει στο μάτριξ και δεν θέλει να του χαλάσουν το όνειρο. Κι αυτό το μάτριξ δεν είναι γοητευτικό, όπως στη διαχρονική ομώνυμη ταινία. Είναι στενάχωρο, άθλιο, μίζερο.
Έχει ένα βασικό προσόν όμως: Δεν σου αφήνει την επιλογή για τίποτα. Κι αυτό για τους περισσότερους είναι ανακουφιστικό και το μόνο που ζητούν από τη μηχανή.
ΥΓ. Ο Πλάτων πίστευε ότι μόνον ο φιλόσοφος μπορεί να δει τον ήλιο, την αληθινή πραγματικότητα. Εμείς πιστεύουμε ότι καθένας μπορεί, εφόσον το θελήσει. Το πρόβλημα είναι στο πόσοι το θέλουν.
