Η ΕΥΤΟΠΙΑ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

 Η ΕΥΤΟΠΙΑ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ: ΝΑ ΚΙΝΟΥΝΤΑΙ ΜΟΝΟ ΤΑ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΑ, ΟΧΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ
Απέναντι από το «Γρηγόρη» που παίρνω το καφέ μου, βρίσκεται μια εταιρία courier. Την τελευταία βδομάδα μια μεγάλη ουρά από ταξί, σχηματίζει μια «πιάτσα» της εποχής του κορονοϊού.
Δεν προορίζεται για να φορτωθούν πελάτες, προορίζεται για να φορτωθούν κούτες - παραγγελίες. Φαίνεται ότι έχει αυξηθεί τόσο πολύ ο κύκλος εργασίας στη «διανομή», ώστε δεν φτάνουν οι υπερωρίες του υπάρχοντος προσωπικού και ούτε προλαβαίνουν να προσλάβουν νέο προσωπικό και να πάρουν νέα οχήματα.
Έχοντας πίσω μου στο «Γρηγόρη» μόνο ένα άνθρωπο που τηρούσε απόσταση δύο μέτρων, έβλεπα τους ταξιτζήδες να φορτώνουν πράγματα ακόμα και στα πίσω καθίσματα του αυτοκινήτου τους, βρήκαν μια δουλεία να κάνουν από το να σουλατσάρουν σε έρημους δρόμους...
Αν υπήρχε ο καπιταλισμός σαν κάποιου είδους «φυσική» οντότητα, θα πανηγύριζε:
Τα εμπορεύματα συνεχίζουν και κινούνται. Ο συνολικός «τζίρος» θα παραμένει για την ώρα (και όχι σε όλους τους κλάδους) μειωμένος, ωστόσο η διαδυκτιακή παραγγελία έχει προφανώς απογειωθεί.
Για πρώτη φορά τα εμπορεύματα που κινούνται μέσα στην πόλη είναι περισσότερα από τους καταναλωτές.
Οι άνθρωποι που κινούνται μέσα στην πόλη είναι εργαζόμενοι. Δεν κινούνται ωστόσο ως «ανάγκες και επιθυμίες», κινείται η εργατική τους δύναμη ως εμπόρευμα. Κινείται η εργασία.
Στο δρόμο πρωταγωνιστεί η διανομή, ωστόσο μια σειρά άλλων εργασιών χρειάζεται ακόμα φυσική παρουσία. Η τάση όμως είναι η «από το σπίτι» εργασία να καταλαμβάνει όλο και περισσότερα εδάφη από την «με φυσική παρουσία» εργασία.
Οι ανάγκες και οι επιθυμίες διοχετεύονται και μεσολαβούνται κατά βάση στις νέες ψηφιακές μηχανές. Καθώς λιγοστεύουν οι διαδρομές στην πόλη (σαν αναγκαίοι ή επιθυμητικοί προορισμοί), γίνονται όλο και πιο απαραίτητες οι πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης.
Δεν έχουμε μία στατιστική για την αύξηση της επισκεψιμότητας στο φεισμπουκ, ωστόσο ο καθένας από εμάς μπορεί να κάνει τους προσωπικούς του απολογισμούς.
Οι προαυλισμοί και οι εξασκήσεις με κάποιου είδους τρομακτική ειλικρίνεια, εξομολογούνται ως αναγκαία «μέτρα» για να συντηρηθεί σωματικά κα ψυχολογικά ο καθηλωμένος στις οθόνες εαυτός μας.
Οι ταξιτζήδες στην «παράξενη» πιάτσα τους αναγγέλλουν ένα τέλος εποχής για τα «μαγαζιά» τους. Κουβαλάνε κούτες, χωρίς να γράφει η ταρίφα, με κάποια νέα συμφωνία με την εταιρία κούριερ…
Το κεφάλαιο συγκεντρώνεται, κλείνει από τώρα τις μικροεπιχειρήσεις για να προσλάβει εργάτες με νέες σχέσεις εργασίας.
Έτοιμος ο καφές, πληρώνω για να φύγω. Εδώ κάπου θα μου χαμογελούσε η υπάλληλος, θα αναρωτιόμουν πάλι εάν έστω λίγο με συμπαθεί ή εάν το χαμόγελο είναι μία ακόμη μηχανική κίνηση εν ώρα εργασίας.
Εδώ κάπου, κάποιες φορές θα τελείωνε ένας διάλογος με άλλον πελάτη, κάποιες φορές μια ελαφρά μου ειρωνεία σε κάποιο ρατσιστικό σχόλιο, ο Γ. ο υπεύθυνος του μαγαζιού θα ανησυχούσε μην εκτραχυνθούν τα πράγματα, η Μ. μέσα με τα ταψιά στους φούρνους θα με ενθάρρυνε με ένα ελάχιστο βλέμμα.
Αλλά τώρα, με τις μάσκες και την απόσταση, καμία «αναμέτρηση» δεν πρόκειται να γίνει. Σκέφτομαι ότι θα πάω να τα γράψω στο φέισμπουκ…
Ναι, τίποτα δεν τελείωσε! Σήμερα ο καιρός θα ναι καλός. Θα περπατήσω αναζητώντας όχι καθαρό αέρα αλλά ανθρώπους βλέμματα, γκριμάτσες, ατάκες…