Το σκιτσάκι με τον «Ιανό» στρατιώτη και νοσηλευτή (σφραγισμένο με εθνόσημο) έκανε θραύση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τις προηγούμενες ημέρες.
Είναι από μόνο του ένα ντοκουμέντο (το σκίτσο κι η διάδοσή του) για τον τρόπο που έχει εμπλακεί το «στρατιωτικό» με το «πολιτικό».
Θα
χρειαζόταν να εξηγήσουμε περισσότερα εάν δεν ήταν διαφωτιστικός ο
πρωθυπουργός στο διάγγελμά του, όταν αναφέρθηκε σε «πόλεμο» και σε
«πειθαρχημένους στρατιώτες», εάν δεν προσέθετε ότι «Μην φέρεστε ως
υγιείς που δεν βγαίνουν για να μην νοσήσουν. Αλλά σκεφτείτε διαφορετικά:
Σαν να έχετε ήδη τον ιό και δεν πρέπει να τον μεταφέρετε σε άλλους….»
Υπάρχουν
πολλοί ορισμοί για τον πόλεμο. Ένας, κατάλληλος για το επιχείρημά μας
είναι ο εξής: «Πόλεμος (στον καπιταλισμό) είναι η δημιουργική καταστροφή
σχέσεων και πραγμάτων».
Ο καπιταλιστικός πόλεμος είναι ένας σπασμός:
Ο τρόπος που σχετίζονται οι άνθρωποι (διαπροσωπικά, οικονομικά –
επαγγελματικά, πολιτικά κλπ) διαλύεται και ανασυντίθεται, οι νέες
σχέσεις που θα προκύψουν αναλαμβάνουν την ανοικοδόμηση των ερειπίων. Η
διαδικασία ανασύνθεσης είναι σαρωτική και αναγκαστικά
στρατιωτικοποιημένη.
Ο καπιταλισμός, περνώντας πάνω από διαλυμένες
σχέσεις (για παράδειγμα πάνω από «καπιταλιστικές» επιχειρήσεις ή πάνω
από «νομιμόφρονες» σε αυτόν κοινωνικές ομάδες) βαδίζει μπροστά. Η κίνηση
αυτή γίνεται πάνω στο έδαφος του ολοκληρωτισμού.
Τι συμβαίνει
σήμερα; Για διάφορους καπιταλισμούς (ειδικά για όσους εμφάνιζαν σημάδια
αποσύνθεσης, όπως ο ελληνικός) η ίωση πνευμονίας που εμφανίστηκε,
«κρίθηκε» ορθά ως ευκαιρία για ένα «πόλεμο». Ο εχθρός (η ίωση) ήταν
αόρατος. Αλλά η στρατιωτικοποίηση της κοινωνίας είναι απολύτως ορατή.
Οι
«λέξεις κλειδιά» των δύο τελευταίων εβδομάδων, διατυπωμένες από τον
ίδιο τον πρωθυπουργό είναι χαρακτηριστικές: «πόλεμος», «αόρατος
εχθρός», «πειθαρχημένοι στρατιώτες», «νέο κοινωνικό συμβόλαιο» «αξίες
μίας νέας κοινωνικής ταυτότητας».
Αυτό είναι λοιπόν που συμβαίνει
μπροστά στα μάτια μας! Πρώτα η στρατιωτικοποίηση της κοινωνίας, η
επίτευξη μία κοινωνικής συμμαχίας «πειθαρχημένων στρατιωτών», ο
σχηματισμούς ενός νέου εθνικού κορμού νομιμοφρόνων που ενεργητικά
στηρίζουν κρατικές επιλογές. Πάνω σε αυτούς (όχι πάνω σε καλές ιδέες ή
τεχνολογικές ανακαλύψεις) ο καπιταλισμός μεταμορφώνει τον τεχνητό σπασμό
του σε άλμα προς τα εμπρός σε μία νέα πιο ολοκληρωτική εκδοχή του.
ΔΕΝ
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΜΑΧΟΙ, ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΜΟΝΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ, αυτό είπε ο πρωθυπουργός,
αρκεί να αλλάξεις μία λέξη και να αποκαλυφθεί μία βασική αιχμή των όσων
μας ανακοίνωσε. «Μην φέρεστε ως άμαχοι …Αλλά σκεφτείτε διαφορετικά: Σαν
να είστε εμπόλεμοι….».
Στήνει την παγίδα του μιλιταρισμού: οι πειθαρχημένοι στο κράτος στρατιώτες καταλήγουν πάντα (μα πάντα) κρέας στα κανόνια του…
