ΓΙΑ ΤΟ REALITY ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ

 Θα πρέπει να το αναγνωρίσουμε: Οι εκπαιδευτικοί ήταν από τις ελάχιστες κοινωνικέ ομάδες που συνέχισαν τις κινητοποιήσεις τους εν καιρώ "πανδημίας".
Η αρχή προστασίας προσωπικών δεδομένων έκρινε προσχηματικά (όπως προσχηματικά κρίνει μονίμως) ότι είναι "νόμιμη" η live μετάδοση των μαθημάτων με video σε καιρούς εκτάκτων συνθηκών, επειδή "έπεισε" την κυβέρνηση να διαγράφονται τα "τυχόν μεταδεδομένα" που θα συλλέγονται κατά τη live μετάδοση της διδασκαλίας, ενώ ουδόλως προκύπτει αυτό από το νομοθετικό κείμενο.
Αντιθέτως θα έπρεπε να έχει εντοπίσει την απαράδεκτα αόριστη διατύπωση για τα "μεταδεδομένα", επιβάλλοντας ρητή και αποκλειστική απαρίθμηση περί του ποια είναι τελικά αυτά τα μεταδεδομενα και για ποιους συγκεκριμένους και αποκλειστικά απαριθμούμενους λόγους θα υποβάλλονται σε επεξεργασία (πηγή για το νομικό σκέλος: http://elawyer.blogspot.com/2020/05/blog-post_12.html).
Πέραν όμως του ως άνω νομικού σκέλους, που κατ' εμάς είναι το λιγότερο σημαντικό, το αντιεκπαιδευτικό νομοσχέδιο, που με πονηριά περνά εν μέσω "πανδημίας" (όπως ήδη πέρασε κι η δυνατότητα του εργοδότη να απασχολεί με ευέλικτα ωράρια και με 50% του μισθού) και πέραν της προχειρότητάς του στην πρακτική εφαρμογή (καθώς ο καθηγητής θα πρέπει ο ίδιος να βρει τον τρόπο για τη live μετάδοση), είναι ηθικά, πολιτισμικά και κοινωνικά ΚΑΤΑΠΤΥΣΤΟ καθώς, ως επισημαίνουν κι οι καθηγητές, βάλλει ενάντια στην αξιοπρέπεια μαθητών και καθηγητών, που γίνονται αντικείμενο παρακολούθησης κι αξιολόγησης, εκθέτει παιδιά και καθηγητές σε διαδικτυακό διασυρμό, μετατρέπει το σχολείο σε οργουελιανή δυστοπία και τον χώρο της παιδείας σε ένα ατελείωτο reality με κριτές τους "άριστους" που μας κυβερνούν (αυτούς τους ηλίθιους που θεωρούν τα λατινικά, μια νεκρή γλώσσα, πιο σημαντικά από την κοινωνιολογία).
Η σχέση καθηγητή και μαθητών είναι προσωπική, ιερή και δεν μπορεί να μεσολαβείται, να ελέγχεται και να αξιολογείται, με αφορμή τον οποιονδήποτε σοβαρό ή ασόβαρο ιό, από το κράτος και τα gadgets του.
Η εξέλιξή αυτή είναι ένα από τα πολλά δείγματα της νέας κανονικότητας που είναι καθ' οδόν και με όχημα τον φόβο, τον πανικό κι αφορμή μόνο τη δημόσια υγεία έρχεται να ψηφιοποιήσει κοινωνικές σχέσεις και να τις μετατρέψει σε διαχειρίσιμα από το κράτος data.
Προκαλεί δε θλίψη ότι οι αντιεκπαιδευτικές, αντικοινωνικές και δόλιες αυτές προσπάθειες της κυβέρνησης συναντούν αποδοχή από τμήμα των γονιών και των δασκάλων, από αυτούς δηλαδή τους στενόμυαλους και δεξιόστροφους που θεωρούν ότι η εκπαίδευση υπάρχει για την προαγωγή της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης, δηλαδή για να βαράμε μια προσοχή στη σημαία και μια προσευχή στο ανύπαρκτο.