ΟΛΗ ΣΟΥ Η ΖΩΗ / ΕΞΙ ΚΩΔΙΚΟΙ: ΚΩΔΙΚΟΣ 6 – ΣΩΜΑΤΙΚΗ ΑΣΚΗΣΗ

 Στην φώτο ο Rocky εξασκείται. Μου έχει μείνει η επική προπόνηση ενόψει του αγώνα του με το Drago. O Rocky είχε να εκδικηθεί το θάνατο του Apollo και γενικώς να εκπροσωπήσει την USA έναντι της ΕΣΣΔ (που είχε σηκώσει κεφάλι χάρις τις «ντόπες»). Κάπου στα χιόνια κάνει χιλιόμετρα Jogging (και κάθε είδους άλλη άσκηση). Μόνος, ατελείωτες ώρες, τρέχει και τρέχει σφίγγοντας τα δόντια. Και κατόπιν μετράει τις επιδόσεις του. Πάει όλο και καλύτερα! Αγωνία! Το ματς με το Drago πλησιάζει.

Εντάξει ο Rocky. Αλλά όλοι αυτοί που κάνουν Jogging. Όλοι αυτοί που ξεκίνησαν να τρέχουν, που έσφιξαν τα δόντια, που ρύθμισαν την αναπνοή. Όλοι αυτοί που διατρέχουν την πόλη με βλέμμα προσηλωμένο στην επίδοση. Όλοι αυτοί που «καλωδιόθηκαν» στα κινήτα ή στα hi teck ρολόγια για να ελέγχουν το ρυθμό, για να μετρήσουν την επίδοση. Γιατί υπόκεινται σε όλη αυτή την ταλαιπωρία; Με ποιο Drago έχουν ραντεβού, πού θα χρειαστεί να αναμετρηθούν, γιατί αγωνιούν να βελτιώσουν την επίδοση στο χρόνο, στην απόσταση, στην ταχύτητα; Ποιος ναρκισσισμός τους ισοπέδωσε και μετράνε κάθε μέρα το σώμα τους; Γιατί (σε ποιο πολιτισμό έχει ξανασυμβεί αυτό;) γνωρίζουν τις ακριβείς συσπάσεις των μυών τους, γιατί προπονούν ξεχωριστά κάθε μέρος του σώματός τους; Γιατί φοράνε στολές (αθλητικά προϊόντα) στην μαζική αλλά μοναχική παρέλασή τους στην πόλη;

Τελικά γιατί τις μέρες της απαγόρευσης της κυκλοφορίας, συνιστούν ένα από τα 6 σημεία επιτρεπόμενης εξόδου;

Πριν καμία δεκαριά μέρες γράφαμε ότι λόγω (και) της κρίσης «Το σώμα σαν τομάρι, σαν κόκαλα, μύες, εσωτερικά όργανα κλπ απέμεινε και ανατιμήθηκε ως το μόνο ή το σπουδαιότερο απόκτημα – κεφάλαιο – ιδιοκτησία. Το «ασχολούμαι με το εαυτό μου» το «αφιερώνω χρόνο στον εαυτό μου», είτε σαν εκγύμναση, είτε σαν διατροφή, είτε σαν συνεδρία ψυχολόγου, ήταν η «επένδυση» σε αυτό το μόνο ή σε αυτό το σπουδαιότερο κεφάλαιο».

Αυτό λοιπόν συμβαίνει. Η άσκηση – εξάσκηση είναι μία εκδοχή κοινωνικής από - στροφής μία ναρκισσιστική επιστροφή στο σώμα, όχι ως κοινωνικά παραγόμενο και κοινωνικά προοριζόμενο προτσές αλλά ως «πράγμα», ως «κεφάλαιο», ως «επένδυση». Γιατί τα πάντα, η εργασία, η γοητεία, το σεξ είναι θέμα επίδοσης, μετρίσιμης επίδοσης.

Και τι να κάνουμε δηλαδή; - θα πει κάποιος. Αφού η εργασία, η διασκέδαση, η κατανάλωση καθηλώνεται όλο και περισσότερο σε οθόνες… Αφού λόγω αυτού του νέου είδους τηλε – κόσμου (που τόσο προπαγανδίζει, που τόσο απαιτεί από εμάς η κάθε εξουσία) το σώμα παρακμάζει… Τότε είναι λογικό (δυσάρεστο αλλά αναγκαίο) η ζωτικότητα του σώματος να εξασφαλιστεί με μία διαχωρισμένη από όλη την υπόλοιπη ζωή διαδικασία, με την άσκηση – εξάσκηση – προπόνηση. Θα πούμε ναι, είναι πράγματι λογικό. Αλλά δεν είναι μονόδρομος είναι απλώς ο τρόπος που συστήνουν οι εξουσίες.

Ο κωδικός 6 δεν έγραψε «Παιχνίδι». Όχι μόνο γιατί το παιχνίδι είναι συνήθως ομαδικό (αν και μπορείς να βαράς σουτάκια σε μπασκέτα τηρώντας ας πούμε αποστάσεις…). Αλλά γιατί το παιχνίδι δεν έχει απαραίτητα συνεχή μέτρηση – συνεχή επίδοση. Στο παιχνίδι γυμνάζεσαι, αλλά δεν είναι εύκολο να υπολογίζεις ποιο συγκεκριμένο μυ γυμνάζεις και ποιο όργανο εξασκείς. Κυρίως όμως στο παιχνίδι ΔΕΝ ΘΕΣ ΝΑ ΥΠΟΛΟΓΙΖΕΙΣ ΤΕΤΟΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ, ΓΙΑΤΙ ΠΑΙΖΕΙΣ! Αντίθετα στο παιχνίδι σκέφτεσαι, επινοείς, πατεντάρεις, εντείνεις ανάλογα με τις ανάγκες του παιχνιδιού, την «σκηνοθεσία» του, την ένταση που βάζει ο συμπαίκτης, συζητάς, γελάς, ΓΕΛΑΣ, μαλακίζεσαι, ερωτοτροπείς, κουμαντάρεις εγωισμούς, μαθαίνεις να νικάς όχι σα νάρκισσός, μαθαίνεις να χάνεις και να χαίρεσαι, διακόπτεις γιατί θυμήθηκες κάτι και ξαναρχίζεις! Και δεν είναι μόνο το παιχνίδι. Θα μπορούσαμε να πούμε τόσο και άλλα τόσα για το χορό. Οι μαύροι στο αμέρικα με τα μαγνητόφωνα στους ώμους πριν δεκαετίες έκανα αυτό που (σε μικρότερο βαθμό) κάνουν τα αλάνια στη εφηβεία τους σήμερα στα πάρκα και στις πλατείες βάζοντας hip – hop στα κινητά τους. Χορεύουν, γυμνάζονται (και ανάβουν μετά κανά τσιγάρο, τσακίζοντας κάπως τα πνευμόνια τους – δεν το συστήνουμε, αλλά σκοτώνοντας κάθε υγιεινιστικό βρικόλακα μέσα τους…)

Και μη μου πείτε ότι το παιχνίδι είναι για παιδιά, που να τρέχουμε τώρα, θα μας κοροϊδεύει ο κόσμος. Αλήθεια! Είναι πιο «φυσιoλογικό» να ντύνεσαι σαν ολυμπιονίκης και να τρέχεις σαν το Rocky. Είναι πιο “ok!” να έχεις φάτσα σφιγμένη (τη φάτσα της «αποτυχίας» στην τουαλέτα) από το να γελάς καθώς παίζεις.

Δεν είναι πιο "Ok!". Είναι άλλη μία όψη του μιλιταρισμού! Σκεφτείτε το αυτό το τελευταίο… Άλλη μία όψη του μιλιταρισμού… Και του αξίζει μία θέση στους 6 κωδικούς.