ΒΡΕ ΜΑΣ ΚΟΡΟΙΔΕΥΕΤΕ;
Εμφανίστηκαν
τις τελευταίες μέρες διάφοροι συνταγματολόγοι να υποστηρίξουν τη
"συνταγματικότητα" των επιβληθέντων μέτρων απαγόρευσης κυκλοφορίας.
Τα έχουμε πει κι αναλυτικά στο άρθρο περί Συντάγματος.
Πάμε πάλι λοιπόν, με πολύ απλά λόγια:
Α. άρθρο 5 παρ. 3 Συντάγματος: κατοχυρώνεται η ελευθερία μετακίνησης του ατόμου εντός κι εκτός της επικράτειας.
ΔΕΝ αναστέλλεται ούτε καν σε περίπτωση ΠΟΛΕΜΟΥ (άρθρο 48).
Η
διάταξη αυτή ΔΕΝ αναθεωρείται, ούτε μπορεί να εφαρμοστεί σε αυτήν η
αρχή της αναλογικότητας (άρθρο 25), διότι ανήκει στο σκληρό πυρήνα των
δικαιωμάτων.
Σημειώνεται ότι η αρχή της αναλογικότητας επιβάλλει οι
περιορισμοί να σέβονται τα δικαιώματα κι όχι τα δικαιώματα να μην
καταστρατηγούν τους περιορισμούς!
Β. άρθρο 5 παρ. 4: απαγορεύεται ο περιορισμός της ελευθερίας μετακίνησης με ΑΤΟΜΙΚΑ διοικητικά μέτρα.
Γ.
ερμηνευτική διάταξη άρθρου 5: δυνατός ο περιορισμός με ΑΤΟΜΙΚΑ
διοικητικά μέτρα για την προστασία της δημόσιας υγείας, σε περίπτωση
νοσούντων ή φορέων του ιού.
Άρα αδύνατος ο περιορισμός με ΚΑΝΟΝΙΣΤΙΚΗ διοικητική πράξη.
Με απλά λόγια:
Θέλετε κύριοι να κλείσετε τον κόσμο σπίτι του;
Αγοράστε
διαγνωστικά του ιού τεστ, κάντε τα σε όλους και για όποιον είναι φορέας
έχετε δικαίωμα (υπό τον έλεγχο πάντα της αναλογικότητας του άρθρου 25)
να εκδώσετε ατομικές διοικητικές πράξεις περιορισμού.
Όσο δεν το κάνετε αυτό είστε αντισυνταγματικοί.
Περιμένουμε απάντηση από κάποιον "συνταγματολόγο", με σαφή κι αιτιολογημένη όμως ανάλυση των διατάξεων του Συντάγματος.
Πιο αναλυτικά:
Ρωτήσαμε το νομικό Παν. Μ. «Ρε συ είναι νόμιμα όλα αυτά;» Αυτός το πήρε σοβαρά και μας απάντησε τα εξής:
«Με
το άρθρο 5 παρ 3 του Συντάγματος προστατεύεται η προσωπική ελευθερία
και αναφέρεται θετικά στην κατοχύρωση της ελευθερίας μετακίνησης του
ατόμου εντός και εκτός της επικράτειας, στην εγκατάσταση και διαμονή του
εντός αυτής, και αρνητικά στην απαγόρευση των οποιονδήποτε αυθαίρετων
περιορισμών στην άσκηση της.
Στην παράγραφο 4 του άρθρου 5, ορίζεται
ότι απαγορεύεται η λήψη ατομικών διοικητικών μέτρων, προερχόμενων δηλαδή
από την δημόσια διοίκηση, που να απαγορεύουν με οποιονδήποτε τρόπο
στους έλληνες πολίτες την ελεύθερη είσοδο και έξοδο, εγκατάσταση και
μετακίνηση εντός και εκτός της χώρας.
Οι μόνοι περιορισμοί που
μπορεί να τεθούν είναι δικαστικοί και μπορούν να ληφθούν με απόφαση
ποινικού δικαστηρίου, η οποία επιβάλει τέτοιους όρους ως παρεπόμενη
ποινή σε έκτακτη ανάγκη και για την πρόληψη αξιόποινων πράξεων (όπως για
παράδειγμα η φυγοδικία ενός κατηγορουμένου).
Σύμφωνα επίσης με την
ερμηνευτική δήλωση του άρθρου 5, είναι δυνατοί δικαστικοί περιορισμοί,
τους οποίους επιβάλει ο εισαγγελέας με άσκηση σχετικής ποινικής δίωξης
και για την προστασία της δημόσιας υγείας ή της προστασίας ασθενών.
Mε
αυτή την εξαίρεση όμως επιτρέπονται περιορισμοί στην κίνηση προσώπων
για τα οποία υπάρχουν βάσιμες ενδείξεις ότι πάσχουν από μεταδοτική
ασθένεια με ατομικά διοικητικά μέτρα και όχι φυσικά για όλο τον
πληθυσμό διότι ένας τέτοιος απόλυτος περιορισμός προφανώς δεν είναι
ατομικό διοικητικό μέτρο.
Ο καθηγητής του συνταγματικού δικαίου Π.Δ.
Δαγτόγλου στο έργο του Ατομικά δικαιώματα, έτους 1991 σελ 290 στην
ανάλυση της πραγράφου 3 του άρθρου 5, αναφέρει επί λέξει :
«…. Από
την ίδια την έννοια της ελευθερίας προκύπτει ότι ή άσκηση της δεν
εξαρτάται από κρατική άδεια. Το ίδιο ισχύει και για την κίνηση ή
εγκατάσταση προσώπου εντός της χώρας. Αντισυν¬ταγματική θα ήταν και ή
επιβολή υποχρεώσεως δηλώσεως (αναγγε¬λίας, γνωστοποιήσεως) κάθε
κινήσεως, γιατί θα κατέληγε στην πράξη σε τέτοια συρρίκνωση και
εξασθένιση του δικαιώματος, ώστε θα έθιγε τον ίδιο τον πυρήνα μιας
ελευθερίας πού το Σύνταγμα διακηρύσσει ως «απαραβίαστη»…..»
Ανάλογες ερμηνείες εμπεριέχονται σε όλα τα γνωστά συγγράμματα Συνταγματικού Δικαίου.
Γι
αυτά τα ατομικά διοικητικά μέτρα περιορισμού της ελευθερίας κίνησης
οφείλει ο νομοθέτης να ορίσει τις προϋποθέσεις εφαρμογής τους κατά τρόπο
ορισμένο, σαφή και αντικειμενικό και δεν είναι δυνατό να εξισωθούν με
έναν γενικό και καθολικό περιορισμό που αφορά όλους τους ανθρώπους σε
όλη την επικράτεια.
Χαρακτηριστικό είναι ότι ακόμα και σε πόλεμο (όχι
τυχαία η αναφορά από όλους σε πόλεμο με αόρατο εχθρό) εφαρμόζεται στο
άρθρο 48 του Συντάγματος και αναστέλλεται η παράγραφος 4, αλλά όχι η
παράγραφος 3 του άρθρου 5 που ανωτέρω αναλύθηκε.
Με άλλα λόγια η
ελευθερία της κίνησης αποτελεί ένα από τα θεμελιώδη ανθρώπινα
δικαιώματα, αυτά που εννοιολογικά συγκροτούν την «αξία του ανθρώπου».
Στον σκληρό πυρήνα αυτών το δικαιικό μας σύστημα δεν αναγνωρίζει ως
νόμιμη την παραμικρή επέμβαση»
