Επιτέλους, οι «εδικοί» αποφάνθηκαν: αυτοί που διδάσκουν τα παιδιά μας θα χωριστούν σε τέσσερις κατηγορίες, μετά από ενδελεχή διαγωνιστική διαδικασία. Οι εξαιρετικοί-ές θα βραβευθούν με το χρυσό παγουρίνο, οι πολύ καλοί-ές με το αργυρό, οι ικανοποιητικοί-ές με το χάλκινο παγουρίνο και οι μη ικανοποιητικοί-ές δεν θα πάρουν παγουρίνο. Τα βραβεία αυτά θα αποσταλούν σε ηλεκτρονική μορφή στους εκπαιδευτικούς, οι οποίοι επιδεικνύοντας την πρέπουσα εμπιστοσύνη στους ειδικούς, θα προσπαθούν όλο και περισσότερο να τους ικανοποιήσουν. Η ίδια κατηγοριοποίηση θα ισχύει και στις σχολικές μονάδες, στη χρηματοδότησή τους και στους μαθητές τους. Μας το υποσχέθηκαν και έγινε πράξη! Με πυρετώδεις διεργασίες «η ανατροφοδοτική διαδικασία που σκοπό έχει να συμβάλλει στη βελτίωση του παραγόμενου έργου χωρίς καμία επίπτωση στους εκπαιδευτικούς», όπως διατείνεται ο γενικός γραμματέας του Υπουργείου Παιδείας, είναι πλέον προ των πυλών. Ξεκινάει, μάλιστα, τμηματικά (!) από την πιο «ευαίσθητη ομάδα» συναδέλφων, τους νεοδιόριστους.
Την ίδια ώρα η υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων με τη γνωστή αυταρέσκειά της διαδίδει προς όλες τις κατευθύνσεις ότι «πρόκειται για μια κομβική μεταρρύθμιση, που πολεμήθηκε μανιωδώς για 4 δεκαετίες από λίγους (!)». Είναι -λέει- μία καθαρά βελτιωτική διαδικασία, που θα αποφέρει μόνο οφέλη και θα λειτουργήσει ευεργετικά για όλους. Και για να ολοκληρώσει το παραμυθάκι, η κ.Υπουργός μας είπε ότι αυτό εφαρμόζεται στη «συντριπτική πλειονότητα» των ευρωπαϊκών χωρών. Αμέλησε όμως να ενημερώσει τον ελληνικό λαό για την ποιότητα της παρεχόμενης παιδείας σε αυτές τις χώρες, για τη μισθολογική-υπηρεσιακή κατάσταση των λειτουργών της εκπαίδευσης, αλλά και για τα προβλήματα που έχει δημιουργήσει σ' αυτές τις χώρες η εφαρμογή της αξιολόγησης. Αμέλησε να αναφέρει ότι αυτό που μεθοδεύεται ουδεμία σχέση έχει με αυτό που προσπαθεί να μας πείσει ότι είναι η αξιολόγηση. Ότι κάτω από τις συγκεκριμένες μεθοδεύσεις δεν υπάρχει κανένα όραμα για βελτίωση της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Αντίθετα, πρόκειται για ένα κριτήριο κατηγοριοποίησης των σχολικών μονάδων, για ένα μέσο εκφοβισμού και κατατρομοκράτησης των εκπαιδευτικών, που έχουν ήδη εμπλακεί σε μεγάλο βαθμό -εις βάρος της διδασκαλίας- στα γραφειοκρατικά γρανάζια ενός συστήματος που δεν υπηρετεί ούτε τον πολίτη ούτε την Παιδεία.
Τα προηγούμενα χρόνια της υγειονομικής τρομοκρατίας, κατέστη σαφές σε κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο ότι οι σημερινοί control-maniac κυβερνήτες δε χάνουν καμία ευκαιρία για ισοπέδωση της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων προσπαθώντας να καταστήσουν συνενόχους και τους πολίτες. Ο έλεγχος, η αστυνόμευση, ο συγκεντρωτισμός, δείχνουν να είναι πολύ βαθιά στο DNA -και στο RNA- της σημερινής κυβέρνησης. Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι παρ' όλη τη φανερή ανικανότητα, την αναποτελεσματικότητα και την αλλοπρόσαλλη πολιτική της, η κυβέρνηση είναι σταθερά προσηλωμένη, χωρίς παρεκκλίσεις, στην αύξηση του ελέγχου παντού και πάντα. Η επιβαλλόμενη αξιολόγηση είναι πράγματι σε σύμπνοια με τον όλο βίο και την πολιτεία της. Αποτελεί μια ακόμα μεθόδευση προς αυτήν την κατεύθυνση, ένα άλμα… προς τα πίσω, όπου πολίτες και εργαζόμενοι θα είναι απόλυτα εξαρτημένοι από ανεξέλεγκτες και αδιαφανείς διαδικασίες.
Η φυσιολογική εξέλιξη της κοινωνίας και των λειτουργιών της επιτάσσει τον ολοένα και βαθύτερο εκδημοκρατισμό της. Με άλλα λόγια, τη σταδιακή αντικατάσταση του ελέγχου από τα πάνω με τον έλεγχο από τα κάτω. Αυτό μας διδάσκει η Ιστορία! Όμως, απ' ότι φαίνεται το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων επιθυμεί την επιστροφή στο μέχρι προ 41 ετών καθεστώς της κυριαρχίας του επιθεωρητή. Ελπίζει άραγε τα μέτρα του να έχουν την ίδια «επιτυχία» με τότε; Ίσως δεν είναι τυχαίο ότι οι διατάξεις περί αξιολόγησης έχουν περιληφθεί στο νόμο 5014 «για τη διερεύνηση αεροπορικών και σιδηροδρομικών ατυχημάτων». Και επειδή τα ατυχήματα δεν αργούν να γίνουν και οι συνέπειες από αυτά μπορεί να είναι ολέθριες, επιβάλλεται η λήψη σαφούς θέσης και η επίδειξη ξεκάθαρης και αποφασιστικής στάσης απέναντι σε πολιτικές χειραγώγησης και διαχωρισμού των εργαζομένων.
Η επιχείρηση «αξιολόγηση» εντάσσεται μέσα στα πλαίσια της γενικότερης τάσης που επικρατεί τα τελευταία χρόνια στην οικονομία και στην παραγωγή. Πιστοποιήσεις, πρότυπα, τυποποίηση, τριπλοπιστοποίηση υλικών, διαδικασιών, προσώπων. Ένα συνεχώς αυξανόμενο μέρος της παραγωγικής δυναμικότητας και των διαθέσιμων πόρων δεσμεύεται σε αντιπαραγωγικές δραστηριότητες που έχουν να κάνουν με τη διοίκηση, την αξιολόγηση, τον έλεγχο, την πιστοποίηση, διογκώνοντας το κόστος και δυσχεραίνοντας έτσι την παραγωγή. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο η αξιολόγηση στην εκπαίδευση απορροφά πόρους, χρόνο και ενέργεια, σε βάρος της κύριας αποστολής του εκπαιδευτικού, του διδακτικού και παιδαγωγικού του έργου. Η υποβάθμιση της παρεχόμενης γνώσης θα είναι το άμεσο αποτέλεσμα της θλιβερής αυτής «καινοτομίας», αν περάσει. Το Υπουργείο πανηγυρίζει για το ότι επιχειρεί να αναθέσει πρόσθετα καθήκοντα στους εκπαιδευτικούς. Ένα άμεσο και εύλογο ερώτημα είναι: οι πρόσθετες αυτές ώρες για τη διεκπεραίωση των καινούριων υποχρεώσεων θα πληρωθούν, ή τις θέλει τζάμπα το Υπουργείο; Ρητορικό το ερώτημα. Είναι γνωστό ότι η κυβέρνηση απαιτεί την αυτοθυσία κάθε πολίτη και εργαζόμενου προς χάριν της εκάστοτε καταστροφικής της ιδεοληψίας.
Το γεγονός ότι η αξιολόγηση ξεκινά από τους νεοδιόριστους φανερώνει ότι η πρόθεση της εφαρμογής της αξιολόγησης δεν είναι η βελτίωση της ποιότητας της παρεχόμενης Παιδείας, αλλά η έμμεση άρση της μονιμότητας και η κατάργηση οργανικών θέσεων σε βάθος χρόνου. Είναι επίσης ξεκάθαρο ότι τα κριτήρια αξιολόγησης που αναφέρει ο νόμος είναι τόσο ρευστά και επιδέχονται στην πράξη τόσες πολλές ερμηνείες, που καθιστούν τον αξιολογούμενο, έρμαιο του εκάστοτε αξιολογητή του. Η εφαρμογή του συγκεκριμένου νόμου θα έχει ως συνέπεια να χαθεί ο δημοκρατικός τρόπος λειτουργίας του σχολείου και η διοίκηση να ασκείται με όλο και πιο συγκεντρωτικό τρόπο. Ο Διευθυντής του σχολείου μετατρέπεται σε γενικό δερβέναγα από τις βουλές του οποίου θα εξαρτάται ο κάθε εκπαιδευτικός που θα πρέπει να συμμορφώνεται με αυτόν γιατί αλλιώς θα κινδυνεύει η θέση του. Το ίδιο ισχύει και για τους άλλους δύο αξιολογητές-Συμβούλους, οι οποίοι σε πολλές περιπτώσεις έχουν να μπουν σε σχολική τάξη πάρα πολλά χρόνια και τώρα αίφνης καλούνται να αξιολογήσουν την εκπαιδευτική πράξη. Περί της αμεροληψίας των αξιολογητών και της όλης διαδικασίας, ισχύει όπως πάντα ο χρυσός κανόνας της σημερινής διακυβέρνησης: «Εμπιστοσύνη στους ειδικούς». Η υποχρεωτική αυτή «εμπιστοσύνη στους ειδικούς» αναδεικνύεται σε ακρογωνιαίο λίθο της κυβερνητικής πολιτικής. Πρόσφατα απαιτήθηκε και πάλι με τις ηλεκτρονικές «εκλογές» για τα υπηρεσιακά συμβούλια.
Το Μ.Α.Ζ.Ι. αντιτάσσεται στις κυβερνητικές μεθοδεύσεις διάλυσης της Παιδείας και της Δημοκρατίας. Το παραμυθάκι των κυβερνώντων το βιώσαμε στο πετσί μας αρκετά και είναι επιτακτική ανάγκη να βάλουμε κάποιο όριο στη βουλιμία τους. Μόνο εμείς, οι εργαζόμενοι μπορούμε να το κάνουμε, αφού φαίνεται ότι το μόνο όριο τους είναι το τι εμείς ανεχόμαστε. Η απάντηση του κλάδου πρέπει αυτή τη φορά να είναι σαφής και αποφασιστική. Τα σωματεία πρέπει να συντονίσουν τη δράση τους στην κατεύθυνση της ακύρωσης και της μη εφαρμογής της λεγόμενης «αξιολόγησης».
Στην ίδια κατεύθυνση πρέπει να δραστηριοποιηθούν και οι σύλλογοι διδασκόντων. Το ελάχιστο που οφείλουν να κάνουν οι σύλλογοι διδασκόντων είναι η λήψη αποφάσεων όπου θα δηλώνεται η αντίθεση των εκπαιδευτικών στην αντιπαιδαγωγική, αντεργατική και αντιδημοκρατική ανατροπή που επιχειρείται καθώς και η μη αποδοχή της διαδικασίας αυτής και η επιφύλαξη παντός δικαιώματος για τον τρόπο με τον οποίο μπορούν να χρησιμοποιηθούν τα όποια αποτελέσματά της. Οι αποφάσεις αυτές να κοινοποιηθούν στις διευθύνσεις και περιφερειακές διευθύνσεις εκπαίδευσης.
Όποιος είναι με τη Δημοκρατία προωθεί την αξιολόγηση από τα κάτω προς τα πάνω και όχι το αντίθετο. Γι' αυτό επιβάλλεται, ως κλάδος των εκπαιδευτικών να τους στείλουμε με κάθε μέσο τη δική μας αξιολόγηση γι' αυτούς. Αποδείχτηκε επανειλημμένα το αν θέλουν το καλό μας, το καλό των παιδιών μας, της Δημοκρατίας, της Παιδείας και της χώρας μας. Μπορούμε τώρα να τους σταματήσουμε με τη δική μας αξιολόγηση: «Αρκετά! Ως εδώ!». Θέλουν τον κλάδο των εκπαιδευτικών για μια ακόμη φορά θύματα αλλά και συνένοχους στη διάλυση που προωθούν. Ας απαντήσουμε: «Όχι, ευχαριστούμε, αυτή τη φορά δεν θα συναινέσουμε!»
