Τι ήθελα να πω; Α, ναι, ΄
Αντιεμβολιαστικό κίνημα και σημεία συνάντησης αριστερού και ακροδεξιού ανορθολογισμού΄ ονομαζόταν μια εκδήλωση του καφε-βιβλιοπωλείου και εκδόσεων red and noir, που έγινε το περασμένο σ/κ στην αθήνα.
Αντιεμβολιαστικό κίνημα και σημεία συνάντησης αριστερού και ακροδεξιού ανορθολογισμού΄ ονομαζόταν μια εκδήλωση του καφε-βιβλιοπωλείου και εκδόσεων red and noir, που έγινε το περασμένο σ/κ στην αθήνα.
Κατ'αρχάς και μόνο το γεγονός πως μετά από δυόμιση χρόνια ξεδιπλώματος της πλέον ακραίας επίθεσης στις ελευθερίες των υπηκόων, από το 2ο παγκόσμιο τουλάχιστον και μετά, δυόμιση χρόνια αφότου εγκαταστάθηκε ένα καθεστώς όπου για παράδειγμα η άρνηση μιας θεραπείας που κατά 70% θα σε σκοτώσει (τα ποσοστά θανάτου στη διασωλήνωση στη μεθ έφταναν σε ορισμένα νοσοκομεία μέχρι και το 100%) ήταν λογικό και θεμιτό να διώκεται ποινικά, το μόνο που ενοχλεί ένα κομμάτι του κινήματος δείχνει να είναι κατά πόσο βρέθηκαν στην ίδια μεριά του νεοπαραδειγματικού απαρτχάιντ άνθρωποι πολλών και διαφορετικών πολιτικών φασμάτων, είναι από μόνο του ικανό να σε οδηγήσει στην απελπισία.
Πρόκειται βέβαια για το ίδιο βιβλιοπωλείο που αν και αυτοπροσδιορίζεται ως αναρχικό διοργάνωσε προσφάτως ένα παζάρι ριζοσπαστικών εκδόσεων σε πρώην κατειλημμένο και νυν ελεγχόμενο από το δήμο Αθηναίων χώρο, με σεκιουριτάδες και ελέγχους, για να αποδείξει πως στο νέο παράδειγμα δεν έχουμε κολλήματα και ιδεολογικές αγκυλώσεις, η σοβαρή αναρχία -όπως και η σοβαρή χρυσή αυγή- μια χαρά συνομιλεί με τη σοβαρή εξουσία. Ακόμα και αν αυτή εκφράζεται από την πλέον ακροδεξιά κυβέρνηση των τελευταίων δεκαετιών.
Εκεί, κατά τα φαινόμενα, ένα σεβαστό ποσοστό των παρευρισκόμενων επιδόθηκε στην αγαπημένη στρατηγική διαφόρων ευρωπαίων αξιωματούχων, θεσμών και ειδικών, δηλαδή το εκθρασυμένο ψέμα.
Όπως και σε προηγούμενες μετα-λοκντάουν “πανδημικές” κινηματικές μαζώξεις, οι πλέον ακραιφνείς υποστηρικτές ολόκληρου του πυρήνα της πολιτικής των, δυτικών τουλάχιστον, κρατών, συμπεριλαμβανομένου σε ορισμένες ακραίες περιπτώσεις και του χειροκροτήματος των υγειονομικών ηρώων από τα μπαλκόνια, άνθρωποι με άλλα λόγια που στήριξαν ψυχί και σώματι, με (μη-) έργα και λόγια τα λοκντάουν, την υποχρεωτικότητα των εμβολιασμών και όλο τον υγειονομικό ολοκληρωτισμό του “δικαιώματος στη μεθ”, τώρα πλέον ήταν ενάντια στα λοκντάουν και αυτοί κυκλοφορούσαν χωρίς χαρτί παντού και τα εμβόλια αυτοί το έλεγαν πως απλά προστατεύουν από το θάνατο, δεν σταματάνε την μετάδοση και τέλος πάντων αυτοί ποτέ τους δεν εμπιστεύτηκαν την κρατική διαχείριση, πορείες κουφοντίνα αφού, άλλο αν έκαναν ακριβώς ότι τους διέταζε ο τσιόδρας και λοιδωρούσαν και όποια απέκλινε απο τις αγίες κρατικές εντολές,.
Στην κβαντομηχανική ονομάζεται retrocausality, το συμβάν που προηγείται του αιτίου του, μια πράξη στο παρόν που αλλάζει το παρελθόν. Στην απλή καθομιλουμένη, οργουελλική παραχάραξη της ιστορίας. Ή πιο λαϊκά: να δεις που στο τέλος θα μας πούνε και μαλάκες.
– Όταν η απρόσκοπτη ροή όλο και τερατωδώς μεγαλύτερης ποσότητας πληροφορίας ανάγεται σε ύψιστο αγαθό, είναι φυσικό να απουσιάζει όλο και περισσότερο η δυνατότητα κριτικής αποτίμησης της πληροφορίας αυτής. Όσο πλησιάζουμε το ανθρώπινο σημείο κορεσμού στην πληροφορία, η ποιοτική αξιολόγηση των πληροφοριών τείνει προς το -απόλυτο- μηδέν. Οι άνθρωποι δείχνουν να έχουν απολέσει κάθε δυνατότητα κριτικής θεώρησης των συμβάντων γύρω τους. Αντιδρούν το ίδιο τόσο στην απειροελάχιστη πιθανότητα κινδύνου, όσο και τον άμεσο, απτό, θανατερό κίνδυνο. Η κάθε λύση είναι επιθυμητή, ακόμα και αν τα προβλήματα που προκαλεί είναι πολλαπλάσια αυτών που επιλύει. Το καλό είναι απόλυτο. (Όπως και το κακό, αν και αυτό τείνει να μην υπάρχει, πρόκειται μάλλον για έλλειψη καλού). Η γνώση τείνει να αντικαθίσταται εξ΄ολοκλήρου από την αποκομιδή πληροφοριών από το διαδίκτυο. Κάθε ισχυρισμός ελέγχεται πρωτίστως από το βαθυκρατικό εγχειρίδιο αλήθειας της google. Οι συλλογισμοί αντικαθίστανται από σλόγκαν και ακόμα και η πιο τερατώδη προπαγάνδα δε βρίσκει ούτε την παραμικρή σκέψη ως ανάχωμα στην ξέφρενη πορεία αποικισμού των ανθρώπινων εγκεφάλων.
Βέβαια δεν πρόκειται ακριβώς για τωρινό φαινόμενο∙ ήταν προϋπόθεση μάλλον, παρά αποτέλεσμα της Αλλαγής Παραδείγματος. Ο αφανισμός της κριτικής σκέψης και η αντικατάστασή της από μια ρηχή και διπολική αντίληψη των πραγμάτων, η εξάλειψη των αποχρώσεων και της περιπλοκότητας των σχέσεων, η πλήρη αδυναμία περιστροφής σχημάτων στον εγκέφαλό μας, είναι μια διαδικασία που έχει ξεκινήσει εδώ και αρκετό καιρό, ίσως και πάνω από δυο δεκαετίες.
Παρόλα αυτά, ακόμα και σε τέτοιους χαλεπούς για την σκέψη καιρούς, η εισήγηση των κεντρικών συντελεστών της εκδήλωσης στο red and noir, αντίθεση, οδηγεί τον πήχη του ευτελισμού της σκέψης σε ιστορικά χαμηλά. Πρόκειται για μια ύβρι στη συνειρμική διαδικασία, ένα βροντερό “άντε γαμήσου” στους ίδιους τους εγκεφαλικούς νευρώνες. Ή, για να μην είμαστε μόνο αρνητικοί, μια τρυφερή ωδή στην απεριόριστη δυνατότητα στραμπουλήγματος του εγκεφάλου ακόμα και σε επίπεδα που μέχρι και πρόσφατα θεωρούταν ακατόρθωτα.
Δεν είναι πως ψεύδονται, αν και ψεύδονται αναισχύντως, ούτε πως ο λόγος τους είναι πιο καθεστωτικός και από τον πρετεντέρη, αν και οι “αρνητές του ιού και της πανδημίας” με το οποίο διανθίζουν συχνά πυκνά το κείμενό τους ταιριάζει σαφώς σε γεωργιάδηδες και όχι σε -ω τέμπορα, ω μόρες- κινηματική κριτική. Είναι πως στο ζήλο τους να δικαιολογήσουν τη σκανδαλώδη συμπόρευση τους με κάθε κρατική εντολή που δινόταν από τα δελτία των έξι, πριονίζουν το ίδιο το κλαδί πάνω στο οποίο στέκονται.
Για παράδειγμα στην αναφορά τους στους –απολυμένους, αυτό καταβάλουν κάθε προσπάθεια για να μην το αναφέρουν, λες και οι υγειονομικοί κατέβαιναν στον δρόμο επειδή δε γουστάραν την mrna τεχνολογία- υγειονομικούς και στους αγώνες τους, δηλώνουν ούτε λίγο ούτε πολύ πως όσοι τους στήριξαν είναι θιασώτες της άνευ όρων στήριξης σε “ακόμα και το πιο αντιδραστικό κάθαρμα που κινητοποιείται”.
Άρα στην επόμενη απεργία ή κινητοποίηση απολυμένων, θα πρέπει πρώτα να πιούμε ένα καφέ με τους απεργούς, να δούμε αν είναι καλοί άνθρωποι, ποια η γνώμη τους για το περιβάλλον, τι ομάδα είναι κτλ Πρόκειται για μια άνευ όρων δηλαδή απο-πολιτικοποίηση της σκέψης, πού γίνεται ακόμα πιο τραγική όταν προέρχεται από μια ομάδα που η πολιτική σκέψη αποτελεί υποτίθεται το θεμέλιο της υπαρξής της.
Ή όταν μιλάνε για μια “μια μερίδα της άκρας αριστεράς και του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου,” που “ανέχεται και συνυπάρχει … με συγκεκριμένες ομάδες και περσόνες που προέρχονται από όλο το εύρος της ακροδεξιάς”. Ακόμα και αν ίσχυε κάτι τέτοιο, αν υπήρξε ποτέ δηλαδή συνύπαρξη αναρχικών ομάδων με ακροδεξιές πέρα άπω τους λαβκραφτικής γεωμετρίας λαβύρινθους του εγκεφάλου τους, αυτό θα υπέσκαπτε τόσο την ίδια τους την πολιτική θεώρηση των πραγμάτων, η οποία μεταξύ άλλων υπαγόρευε την παρουσία τους στις αντιμνημονιακές μαζώξεις του συντάγματος για παράδειγμα, αλλά θα ακύρωνε και κάθε λεγόμενο “μερικό” αγώνα: σε όλους τους τοπικούς αγώνες πχ, εξυπακούεται πως πολύ συχνά ανέχεσαι και συνυπάρχεις σε μια διαμαρτυρία με όλους τους ανθρώπους που αντιδρούν, των ακροδεξιών συμπεριλαμβανομένων.
Είναι ένα πράγμα να μη δεχτείς να πάρει η διαμαρτυρία σου ακροδεξιά χαρακτηριστικά και εντελώς άλλο να αναζητάς πιστοποιητικά πολιτικών φρονημάτων για να στελεχώσεις μια διαμαρτυρία.
Άσε που στην πράξη τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα: σε έναν αγώνα πχ για την υπεράσπιση των ελεύθερων νερών μιας κοινότητας, συχνά οι αριστεροί τύπου αντίθεση θα είναι με το μέρος της προόδου, δηλαδή του εργολάβου, ενώ κάποιοι ακροδεξιοί με το μέρος του ποταμού. Άρα τι θα κάνεις, θα κάτσεις απαθής να δεις το ποταμάκι να μετατρέπεται σε αγωγούς, για να μην μολύνεις την πολιτική σου φαντασίωση με ύστερο καπιταλισμό;
Σύμφωνα με τη λογική, λέμε τώρα, της αντίθεσης, η πολιτική ορθότητα αξίζει πιο πολύ από το ίδιο το ποτάμι, το τυπικό μιας διαδικασίας είναι πιο σημαντικό από το ίδιο το επίδικό της. Ακόμα χειρότερα πρόκειται για μια ύπουλη προσπάθεια λογοκρισίας, τύπου – του αγαπημένου τους αν κρίνουμε από τον ακομπλεξάριστο συναγελασμό τους με παρακρατικούς τύπου γκρηκ χόξις- φακτ τσεκ: καλύτερα να στηρίζεις την επέλαση του ολοκληρωτισμού με αριστερή ρητορεία, παρά να της εναντιωθείς μολύνοντας το άσπιλο της θεωρίας σου με λούμπεν και ακροδεξιά υποκείμενα.
Για τους αντίθεση και πολλούς από τους καραντινιέρι συναγωνιστές τους, πέρασαν δυόμιση ολόκληρα χρόνια αδιανόητων ιστορικά καταναγκασμών, διαχωρισμών, εξάλειψης βασικών δικαιωμάτων και το μόνο ακροδεξιό που είδαν είναι σε όσους αντέδρασαν.
Πρόκειται για εγκεφαλικές λειτουργίες τόσο ανατριχιαστικά στραμπουληγμένες, που το κάθε επιχείρημα ανεξαρτήτως περιεχομένου επιστρέφει ξεδοντιασμένο στο ίδιο σημείο – τη στήριξη του συνόλου των κρατικών πειθαρχήσεων. Λέγεται πως η βαρυτική δύναμη μιας μαύρης τρύπας είναι τόσο τεράστιας έντασης που πρακτικά αφανίζεται ο ορίζοντας γεγονότος της: καμία πληροφορία δε μπορεί να διαφύγει του πεδίου της. Ποια να είναι άραγε αυτή η ψυχικού τύπου μαύρη τρύπα που ε(νε)δράζεται στις νοητικές διεργασίες των συγγραφέων του κειμένου που με ό,τι και να την τροφοδοτήσεις, απο ντεμπόρ, μέχρι άρεντ, καταλήγει στην σύμπλευση με χαρδαλιά και τσόδρα;
Για τους αντίθεση με άλλα λόγια, το πρόβλημα δεν είναι η επέλαση των πλέον τρομακτικών ακροδεξιών πολιτικών, αλλά η μη-καθαρότητα των κινημάτων εναντιωσής της. Καταφέρουν στον αγκάμπεν το -κλεμμένο- “Για τον Αγκάμπεν, βέβαια, είναι όλοι φασίστες, εκτός από εκείνους που είναι πραγματικά φασίστες”, ενώ πρωτίστως θα έπρεπε βάσει ελάχιστης έστω διανοητικής τιμιότητας, να αναρωτηθούν, μήπως “για τους εαυτούς τους και τους συναγωνιστές τους, είναι όλοι φασίστες, πέρα απο τις φασιστικές πολιτικές τις οποίες στηρίζουν, ψυχί και τριπλοεμβολιασμένο σώματι”.
Βέβαια εκεί που το κείμενο πετάει κάθε ένδυμα νοητικής διεργασίας και τσαλαβουτά ακομπλεξάριστα το πλαδαρωμένο και ασπρουλιάρικο από τα λοκντάουν γυμνό σαρκίο του σε βοθρόνερα που μόνο κάποιοι γραφιάδες του μαρινάκη δε σιχαίνονται να κολυμπήσουν, είναι στο κλεισιμό του με υπότιτλο Καταπιεστική Ανοχή. Αφότου ούτε λίγο ούτε πολύ δικαιολογεί τη λογοκρισία, με το απαράμιλλο: “αυτού του είδους η γενικευμένη, άνευ ορίων ανοχή λειτουργεί εν τέλει εναντίον της αλήθειας και της χειραφέτησης” που εδώ που τα λέμε θα μπορούσε να το έχει εκστομίσει κάποια young leader του παγκόσμιου οικονομικού φόρουμ τύπου πρωθυπουργού της ν. Ζηλανδίας ή του Καναδά, καταλήγουν με το αμίμητο, χουντικής κοπής, “δεν πρέπει να δείχνουμε καμία απολύτως ανοχή απέναντι σε λέξεις και πράξεις που διαιωνίζουν την υφιστάμενη κατάσταση πραγμάτων, που εμποδίζουν την απελευθέρωση των ανθρώπων από την αρρώστια”. (ναι, απελευθέρωση από την αρρώστια, αυτό ακριβώς γράφουν).
Πρόκειται βέβαια για το ίδιο βιβλιοπωλείο που αν και αυτοπροσδιορίζεται ως αναρχικό διοργάνωσε προσφάτως ένα παζάρι ριζοσπαστικών εκδόσεων σε πρώην κατειλημμένο και νυν ελεγχόμενο από το δήμο Αθηναίων χώρο, με σεκιουριτάδες και ελέγχους, για να αποδείξει πως στο νέο παράδειγμα δεν έχουμε κολλήματα και ιδεολογικές αγκυλώσεις, η σοβαρή αναρχία -όπως και η σοβαρή χρυσή αυγή- μια χαρά συνομιλεί με τη σοβαρή εξουσία. Ακόμα και αν αυτή εκφράζεται από την πλέον ακροδεξιά κυβέρνηση των τελευταίων δεκαετιών.
Εκεί, κατά τα φαινόμενα, ένα σεβαστό ποσοστό των παρευρισκόμενων επιδόθηκε στην αγαπημένη στρατηγική διαφόρων ευρωπαίων αξιωματούχων, θεσμών και ειδικών, δηλαδή το εκθρασυμένο ψέμα.
Όπως και σε προηγούμενες μετα-λοκντάουν “πανδημικές” κινηματικές μαζώξεις, οι πλέον ακραιφνείς υποστηρικτές ολόκληρου του πυρήνα της πολιτικής των, δυτικών τουλάχιστον, κρατών, συμπεριλαμβανομένου σε ορισμένες ακραίες περιπτώσεις και του χειροκροτήματος των υγειονομικών ηρώων από τα μπαλκόνια, άνθρωποι με άλλα λόγια που στήριξαν ψυχί και σώματι, με (μη-) έργα και λόγια τα λοκντάουν, την υποχρεωτικότητα των εμβολιασμών και όλο τον υγειονομικό ολοκληρωτισμό του “δικαιώματος στη μεθ”, τώρα πλέον ήταν ενάντια στα λοκντάουν και αυτοί κυκλοφορούσαν χωρίς χαρτί παντού και τα εμβόλια αυτοί το έλεγαν πως απλά προστατεύουν από το θάνατο, δεν σταματάνε την μετάδοση και τέλος πάντων αυτοί ποτέ τους δεν εμπιστεύτηκαν την κρατική διαχείριση, πορείες κουφοντίνα αφού, άλλο αν έκαναν ακριβώς ότι τους διέταζε ο τσιόδρας και λοιδωρούσαν και όποια απέκλινε απο τις αγίες κρατικές εντολές,.
Στην κβαντομηχανική ονομάζεται retrocausality, το συμβάν που προηγείται του αιτίου του, μια πράξη στο παρόν που αλλάζει το παρελθόν. Στην απλή καθομιλουμένη, οργουελλική παραχάραξη της ιστορίας. Ή πιο λαϊκά: να δεις που στο τέλος θα μας πούνε και μαλάκες.
– Όταν η απρόσκοπτη ροή όλο και τερατωδώς μεγαλύτερης ποσότητας πληροφορίας ανάγεται σε ύψιστο αγαθό, είναι φυσικό να απουσιάζει όλο και περισσότερο η δυνατότητα κριτικής αποτίμησης της πληροφορίας αυτής. Όσο πλησιάζουμε το ανθρώπινο σημείο κορεσμού στην πληροφορία, η ποιοτική αξιολόγηση των πληροφοριών τείνει προς το -απόλυτο- μηδέν. Οι άνθρωποι δείχνουν να έχουν απολέσει κάθε δυνατότητα κριτικής θεώρησης των συμβάντων γύρω τους. Αντιδρούν το ίδιο τόσο στην απειροελάχιστη πιθανότητα κινδύνου, όσο και τον άμεσο, απτό, θανατερό κίνδυνο. Η κάθε λύση είναι επιθυμητή, ακόμα και αν τα προβλήματα που προκαλεί είναι πολλαπλάσια αυτών που επιλύει. Το καλό είναι απόλυτο. (Όπως και το κακό, αν και αυτό τείνει να μην υπάρχει, πρόκειται μάλλον για έλλειψη καλού). Η γνώση τείνει να αντικαθίσταται εξ΄ολοκλήρου από την αποκομιδή πληροφοριών από το διαδίκτυο. Κάθε ισχυρισμός ελέγχεται πρωτίστως από το βαθυκρατικό εγχειρίδιο αλήθειας της google. Οι συλλογισμοί αντικαθίστανται από σλόγκαν και ακόμα και η πιο τερατώδη προπαγάνδα δε βρίσκει ούτε την παραμικρή σκέψη ως ανάχωμα στην ξέφρενη πορεία αποικισμού των ανθρώπινων εγκεφάλων.
Βέβαια δεν πρόκειται ακριβώς για τωρινό φαινόμενο∙ ήταν προϋπόθεση μάλλον, παρά αποτέλεσμα της Αλλαγής Παραδείγματος. Ο αφανισμός της κριτικής σκέψης και η αντικατάστασή της από μια ρηχή και διπολική αντίληψη των πραγμάτων, η εξάλειψη των αποχρώσεων και της περιπλοκότητας των σχέσεων, η πλήρη αδυναμία περιστροφής σχημάτων στον εγκέφαλό μας, είναι μια διαδικασία που έχει ξεκινήσει εδώ και αρκετό καιρό, ίσως και πάνω από δυο δεκαετίες.
Παρόλα αυτά, ακόμα και σε τέτοιους χαλεπούς για την σκέψη καιρούς, η εισήγηση των κεντρικών συντελεστών της εκδήλωσης στο red and noir, αντίθεση, οδηγεί τον πήχη του ευτελισμού της σκέψης σε ιστορικά χαμηλά. Πρόκειται για μια ύβρι στη συνειρμική διαδικασία, ένα βροντερό “άντε γαμήσου” στους ίδιους τους εγκεφαλικούς νευρώνες. Ή, για να μην είμαστε μόνο αρνητικοί, μια τρυφερή ωδή στην απεριόριστη δυνατότητα στραμπουλήγματος του εγκεφάλου ακόμα και σε επίπεδα που μέχρι και πρόσφατα θεωρούταν ακατόρθωτα.
Δεν είναι πως ψεύδονται, αν και ψεύδονται αναισχύντως, ούτε πως ο λόγος τους είναι πιο καθεστωτικός και από τον πρετεντέρη, αν και οι “αρνητές του ιού και της πανδημίας” με το οποίο διανθίζουν συχνά πυκνά το κείμενό τους ταιριάζει σαφώς σε γεωργιάδηδες και όχι σε -ω τέμπορα, ω μόρες- κινηματική κριτική. Είναι πως στο ζήλο τους να δικαιολογήσουν τη σκανδαλώδη συμπόρευση τους με κάθε κρατική εντολή που δινόταν από τα δελτία των έξι, πριονίζουν το ίδιο το κλαδί πάνω στο οποίο στέκονται.
Για παράδειγμα στην αναφορά τους στους –απολυμένους, αυτό καταβάλουν κάθε προσπάθεια για να μην το αναφέρουν, λες και οι υγειονομικοί κατέβαιναν στον δρόμο επειδή δε γουστάραν την mrna τεχνολογία- υγειονομικούς και στους αγώνες τους, δηλώνουν ούτε λίγο ούτε πολύ πως όσοι τους στήριξαν είναι θιασώτες της άνευ όρων στήριξης σε “ακόμα και το πιο αντιδραστικό κάθαρμα που κινητοποιείται”.
Άρα στην επόμενη απεργία ή κινητοποίηση απολυμένων, θα πρέπει πρώτα να πιούμε ένα καφέ με τους απεργούς, να δούμε αν είναι καλοί άνθρωποι, ποια η γνώμη τους για το περιβάλλον, τι ομάδα είναι κτλ Πρόκειται για μια άνευ όρων δηλαδή απο-πολιτικοποίηση της σκέψης, πού γίνεται ακόμα πιο τραγική όταν προέρχεται από μια ομάδα που η πολιτική σκέψη αποτελεί υποτίθεται το θεμέλιο της υπαρξής της.
Ή όταν μιλάνε για μια “μια μερίδα της άκρας αριστεράς και του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου,” που “ανέχεται και συνυπάρχει … με συγκεκριμένες ομάδες και περσόνες που προέρχονται από όλο το εύρος της ακροδεξιάς”. Ακόμα και αν ίσχυε κάτι τέτοιο, αν υπήρξε ποτέ δηλαδή συνύπαρξη αναρχικών ομάδων με ακροδεξιές πέρα άπω τους λαβκραφτικής γεωμετρίας λαβύρινθους του εγκεφάλου τους, αυτό θα υπέσκαπτε τόσο την ίδια τους την πολιτική θεώρηση των πραγμάτων, η οποία μεταξύ άλλων υπαγόρευε την παρουσία τους στις αντιμνημονιακές μαζώξεις του συντάγματος για παράδειγμα, αλλά θα ακύρωνε και κάθε λεγόμενο “μερικό” αγώνα: σε όλους τους τοπικούς αγώνες πχ, εξυπακούεται πως πολύ συχνά ανέχεσαι και συνυπάρχεις σε μια διαμαρτυρία με όλους τους ανθρώπους που αντιδρούν, των ακροδεξιών συμπεριλαμβανομένων.
Είναι ένα πράγμα να μη δεχτείς να πάρει η διαμαρτυρία σου ακροδεξιά χαρακτηριστικά και εντελώς άλλο να αναζητάς πιστοποιητικά πολιτικών φρονημάτων για να στελεχώσεις μια διαμαρτυρία.
Άσε που στην πράξη τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα: σε έναν αγώνα πχ για την υπεράσπιση των ελεύθερων νερών μιας κοινότητας, συχνά οι αριστεροί τύπου αντίθεση θα είναι με το μέρος της προόδου, δηλαδή του εργολάβου, ενώ κάποιοι ακροδεξιοί με το μέρος του ποταμού. Άρα τι θα κάνεις, θα κάτσεις απαθής να δεις το ποταμάκι να μετατρέπεται σε αγωγούς, για να μην μολύνεις την πολιτική σου φαντασίωση με ύστερο καπιταλισμό;
Σύμφωνα με τη λογική, λέμε τώρα, της αντίθεσης, η πολιτική ορθότητα αξίζει πιο πολύ από το ίδιο το ποτάμι, το τυπικό μιας διαδικασίας είναι πιο σημαντικό από το ίδιο το επίδικό της. Ακόμα χειρότερα πρόκειται για μια ύπουλη προσπάθεια λογοκρισίας, τύπου – του αγαπημένου τους αν κρίνουμε από τον ακομπλεξάριστο συναγελασμό τους με παρακρατικούς τύπου γκρηκ χόξις- φακτ τσεκ: καλύτερα να στηρίζεις την επέλαση του ολοκληρωτισμού με αριστερή ρητορεία, παρά να της εναντιωθείς μολύνοντας το άσπιλο της θεωρίας σου με λούμπεν και ακροδεξιά υποκείμενα.
Για τους αντίθεση και πολλούς από τους καραντινιέρι συναγωνιστές τους, πέρασαν δυόμιση ολόκληρα χρόνια αδιανόητων ιστορικά καταναγκασμών, διαχωρισμών, εξάλειψης βασικών δικαιωμάτων και το μόνο ακροδεξιό που είδαν είναι σε όσους αντέδρασαν.
Πρόκειται για εγκεφαλικές λειτουργίες τόσο ανατριχιαστικά στραμπουληγμένες, που το κάθε επιχείρημα ανεξαρτήτως περιεχομένου επιστρέφει ξεδοντιασμένο στο ίδιο σημείο – τη στήριξη του συνόλου των κρατικών πειθαρχήσεων. Λέγεται πως η βαρυτική δύναμη μιας μαύρης τρύπας είναι τόσο τεράστιας έντασης που πρακτικά αφανίζεται ο ορίζοντας γεγονότος της: καμία πληροφορία δε μπορεί να διαφύγει του πεδίου της. Ποια να είναι άραγε αυτή η ψυχικού τύπου μαύρη τρύπα που ε(νε)δράζεται στις νοητικές διεργασίες των συγγραφέων του κειμένου που με ό,τι και να την τροφοδοτήσεις, απο ντεμπόρ, μέχρι άρεντ, καταλήγει στην σύμπλευση με χαρδαλιά και τσόδρα;
Για τους αντίθεση με άλλα λόγια, το πρόβλημα δεν είναι η επέλαση των πλέον τρομακτικών ακροδεξιών πολιτικών, αλλά η μη-καθαρότητα των κινημάτων εναντιωσής της. Καταφέρουν στον αγκάμπεν το -κλεμμένο- “Για τον Αγκάμπεν, βέβαια, είναι όλοι φασίστες, εκτός από εκείνους που είναι πραγματικά φασίστες”, ενώ πρωτίστως θα έπρεπε βάσει ελάχιστης έστω διανοητικής τιμιότητας, να αναρωτηθούν, μήπως “για τους εαυτούς τους και τους συναγωνιστές τους, είναι όλοι φασίστες, πέρα απο τις φασιστικές πολιτικές τις οποίες στηρίζουν, ψυχί και τριπλοεμβολιασμένο σώματι”.
Βέβαια εκεί που το κείμενο πετάει κάθε ένδυμα νοητικής διεργασίας και τσαλαβουτά ακομπλεξάριστα το πλαδαρωμένο και ασπρουλιάρικο από τα λοκντάουν γυμνό σαρκίο του σε βοθρόνερα που μόνο κάποιοι γραφιάδες του μαρινάκη δε σιχαίνονται να κολυμπήσουν, είναι στο κλεισιμό του με υπότιτλο Καταπιεστική Ανοχή. Αφότου ούτε λίγο ούτε πολύ δικαιολογεί τη λογοκρισία, με το απαράμιλλο: “αυτού του είδους η γενικευμένη, άνευ ορίων ανοχή λειτουργεί εν τέλει εναντίον της αλήθειας και της χειραφέτησης” που εδώ που τα λέμε θα μπορούσε να το έχει εκστομίσει κάποια young leader του παγκόσμιου οικονομικού φόρουμ τύπου πρωθυπουργού της ν. Ζηλανδίας ή του Καναδά, καταλήγουν με το αμίμητο, χουντικής κοπής, “δεν πρέπει να δείχνουμε καμία απολύτως ανοχή απέναντι σε λέξεις και πράξεις που διαιωνίζουν την υφιστάμενη κατάσταση πραγμάτων, που εμποδίζουν την απελευθέρωση των ανθρώπων από την αρρώστια”. (ναι, απελευθέρωση από την αρρώστια, αυτό ακριβώς γράφουν).
Πάνω δηλαδή που οι καλές πολυεθνικές ήταν έτοιμες να τους απελευθερώσουν από την Αρρώστια, αυτή τη σατανική δύναμη που δεν άφηνε το πνεύμα τους να ξεχυθεί ανεμπόδιστο στις λεωφόρους του διαλεκτικού υλισμού, ήρθαν οι σκοτεινές, χθόνιες δυνάμεις των αντιεμβολιαστών και τους τη χάλασαν. Πάει η δευτέρα παρουσία και έμειναν μόνο με την αναμονή της τέταρτης;, πέμπτης;, ποιος ξέρει; δόσης. Είναι αυτή η αμήχανη στιγμή που δεν ξέρεις αν πρέπει να τους βρίσεις ή να σκύψεις βουρκωμένος και να τους χαϊδέψεις το κεφάλι.
Γεννιέται βέβαια το ερώτημα: τι εννοούν με την επίδειξης μηδενικής ανοχής απέναντι σε όσους τολμούν να αμφισβητούν την επέλαση του ολοκληρωτισμού; Προφανώς στερούνται -ελπίζουμε- καταστατικών μηχανισμών τύπου αστυνομίας ή στρατού, τους οποίους ελέγχουν όσοι παραδοσιακά επικαλούνται τη μηδενική ανοχή. Οπότε, πως ακριβώς θα την καταφέρουν; Με τρισγελοίες αναρχικές εφόδους σε βιβλιοπαρουσιάσεις, όπως στην εκδήλωση στο κατειλημμένο κυλικείο της νομικής; Ή με την κατάδοση στις αρχές, πρακτική που επέλεξαν συνεργάτες και συναγωνιστές τους και που οι ίδιοι στήριξαν;
