Παράλληλα με την κλιμάκωση αυτού του πολέμου, ένας άλλος «πόλεμος» συνεχίζει να μαίνεται στην καθημερινή ζωή, με την ίδια αμείωτη ένταση από τον Μάρτη του 2020.
Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης που εγκαθιδρύθηκε με το υγειονομικό πραξικόπημα της covid-19 επενδύεται διαρκώς με νέες στρώσεις.
Η ενεργειακή κρίση και η ακρίβεια είναι τα νέα περιβάλλοντα όπου η κρατική πολιτική σχεδιάζει το οργανωμένο ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης.
Μπορεί η κυρίαρχη αφήγηση να μετατοπίζεται ως προς τις αιχμές της, η φύση των κρατικών διαταγών όμως παραμένει κοινή: η εργατική τάξη καλείται να προβεί σε νέες θυσίες για το καλό της οικονομίας, ενώ παράλληλα ένα ευρύ φάσμα συμπεριφορών και πρακτικών της καθημερινής ζωής μπαίνει υπό διαπραγμάτευση.
Στο νέο αυτό περιβάλλον, η άρνηση συστράτευσης με το δόγμα της έκτακτης ανάγκης, η οποία τα προηγούμενα χρόνια χρειαζόταν να πάρει τη μορφή της απειθαρχίας στις κρατικές εντολές, σήμερα μάς καλεί σε μια πολύπλευρη και περισσότερο οργανωμένη αντιπαράθεση με την συγκυρία. Η πείρα της προηγούμενης διετίας μπορεί να φανεί εξαιρετικά χρήσιμη εδώ.
Τέλος, η αναβάθμιση των εντάσεων στα ελληνοτουρκικά καταδεικνύει αυτό που μας είναι γενικά γνωστό. Ότι σ’ αυτή τη χώρα τα εθνικά ζητήματα είναι το πιο βρώμικο κομμάτι της κρατικής πολιτικής. Η διακομματική συναίνεση που επικρατεί και η εθνική ενότητα που σφυρηλατείται μέσα από τα διαδοχικά επεισόδια των εντάσεων δηλητηριάζει τις προοπτικές ανάδειξης της ταξικής φύσης των ζητημάτων. Οι τακτικές επιλογές του ελληνικού κράτους στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής σε συνδυασμό με την ανάδειξη της Τουρκίας σε κρίσιμο ρυθμιστή της διεθνούς συγκυρίας, έχουν αναδείξει τα ελληνοτουρκικά σύνορα σε κομβικό σημείο αντιπαράθεσης του περιφερειακού χάρτη του παγκόσμιου πολέμου.
περισσότερα εδώ
