Η αστυνομική βία και η αστυνομοκρατία δεν είναι κάτι νέο. Οι μνήμες από τα γεγονότα στη Νέα Σμύρνη είναι ακόμα νωπές. Αυτό που είναι νέο ή μάλλον καινοφανές είναι η κλιμάκωση τους.
Το αυταρχικό καθεστώς δείχνει και πάλι τα δόντια του και τη διάθεση του να κυβερνήσει με το δόγμα νόμος και τάξη. Είδαμε τη διάθεση αυτή και με την κατάληψη από μπάτσους της πλατείας Εξαρχείων, εκεί όπου πριν μερικά χρόνια ο Πλεύρης δεν τολμούσε παρά μόνο ψιθυριστά και ξημερώματα να ψελλίσει τις ανοησίες του.
Τι είναι όμως αυτό που έδωσε στο καθεστώς το θράσος να αντιμετωπίζει τα δικαιώματα ως "τεντιμποϊσμό" και να κυβερνά με το δόγμα νόμος και τάξη;
Δεν είναι το ότι 2,5 χρόνια τώρα η "αριστερά" σιγοντάρει ανοικτά το κράτος, υποτασσόμενη σε λοκντάουν και υποχρεωτικότητες;
Πώς γίνεται τους φοιτητές να τους ενοχλεί μόνο η πανεπιστημιακή αστυνομία και όχι και η υγειονομική;
Γιατί διαδηλώναμε μόνο για τα δικαιώματα των Κουφοντίνα και Μιχαηλίδη και όχι των υγειονομικών απεργών πείνας και του υπόλοιπου καταπιεσμένου πληθυσμού;
Όταν κάνεις πλάτες στο κράτος το μόνο δεδομένο είναι ότι θα πάρεις σαν αντάλλαγμα έξτρα αυταρχισμό, βία και καταπίεση.
Και όσο η όραση και συνεπακόλουθα και η αντίδραση είναι επιλεκτική, τόσο ο κρατικός αυταρχισμός θα κλιμακώνεται, μέχρι που θα εγκαθιδρυθεί ως μια πολιτικά ορθή, νόμιμη, με "επιστημονικό" έρεισμα κανονικότητα, που όποιος θα την αντιμάχεται θα θεωρείται συνωμοσιολόγος, ακραίος, προδότης των εθνικών συμφερόντων και θα τίθεται εκτός νόμου, εκτός κοινωνίας και εκτός της κατασκευασμένης από το καθεστώς πραγματικότητας.
