Οι παρατάξεις της αριστεράς συναίνεσαν στο κρατικό αφήγημα διαχείρισης της «πανδημίας» και συμπορεύτηκαν με το τρομοϋγειινιστικό δόγμα, χτίζοντας παρέα με το κράτος τη φιγούρα του «αρνητή» ως εσωτερικού εχθρού ενώ συχνά είδαμε και ομάδες του ΑΑ χώρου να αναπαράγουν το κυρίαρχο αφήγημα προσαρμόζοντας τις διεκδικήσεις τους σε μια αντίληψη συνδιαχείρισης με το κράτος και με αιτήματα που ξεκινούσαν από τα αντισηπτικά και κατέληγαν σε ΜΕΘ χωρίς να αμφισβητούν την διαρκή κατάσταση εξαίρεσης και την καπιταλιστική κανονικότητα.
Δυστυχώς δεν συνειδητοποίησαν ούτε τα στάδια της νόσου, ούτε τα οργανικά κενά στο ΕΣΥ και την συνειδητή προσπάθεια διάλυσης του ΕΣΥ από την κυβέρνηση. Δεν κατανόησαν το νέο πλέγμα εξουσιαστικών σχέσεων βιοελέγχου και βιοτρομοκρατίας που ήρθε να προστεθεί στις υπάρχουσες σχέσεις καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και καταπίεσης, επιδεικνύοντας τυφλή πίστη στον εταιρικό καπιταλισμό και συναινώντας στα QR CODES, τα πρόστιμα, στη διενέργεια τεστ, στις αναστολές εργασίας και στον κοινωνικό αποκλεισμό των ανεμβολίαστων συμπολιτών τους.
Πλην της πορείας στη Νέα Σμύρνη και τις μεγάλες συγκεντρώσεις για τον πρώην απεργό πείνας και πολιτικό κρατούμενο Δημήτρη Κουφοντίνα, σε γενικές γραμμές το social distancing έγινε μόνιμο καθεστώς, η ψηφιακή διαμεσολάβηση απονέκρωσε τις ζωντανές σχέσεις της άμεσης επαφής του ξαφνικού, του απροσδόκητου και των κοινωνικών διεργασιών, που απαιτούν διάλογο, οργάνωση, συμμετοχή, σχέδιο, εκτέλεση.
Την τελευταία διετία, με την επιβολή των μέτρων ελέγχου και πειθάρχησης, άνοιξε ουσιαστικά η "κερκόπορτα" για την επίσημη εγκαθίδρυση της αστυνομίας στα πανεπιστήμια και την περαιτέρω απορρύθμιση της δημόσιας παιδείας, με αποτέλεσμα την απομάκρυνση των φοιτητών από το φυσικό τους χώρο, τη φτωχοποίησή τους και την διαχείρισή τους ως μόνιμων πειραματόζωων, σήμερα με τα νέου τύπου "εμβόλια", αύριο στο πεδίο της εργασιακής σφαγής και αλλοτρίωσης.
Συνεπώς η απρόκλητη αστυνομική βία στο ΑΠΘ και το χέρι της αστυνομίας που σημαδεύει σε ευθεία βολή τους φοιτητές ήταν ήδη οπλισμένο σαν έτοιμο από καιρό με τη σύμπραξη εταιρειών, Ειδικών Επιτροπών και Ειδικών της Μείζονος Αντιπολίτευσης, κράτους και ΜΜΕ και μιας αριστεράς υποταγμένης σε επιλογές περιφρούρησης κεκτημένων απέναντι στο παρωχημένο φαντασιακό του κοινωνικού κράτους χωρίς καμιά αμφισβήτηση της «συστημικής κανονικότητας» και του «καπιταλιστικού ρεαλισμού».
Το όργιο καταστολής και η ευθεία βολή στο μάτι του φοιτητή, αποτελεί ευθεία βολή στην καρδιά του δημόσιου χαρακτήρα του πανεπιστημίου και σηματοδοτεί τη στρατηγική επιλογή κράτους και αφεντικών για τον έλεγχο των χώρων της νεολαίας, των φοιτητών και των φοιτητριών που παλεύουν να ανασυνθέσουν το πανεπιστήμιο ως ουσιαστικό κοινωνικό χώρο και να βάλουν φραγμό στη μετατροπή του σε εργοστάσιο με τους αντίστοιχους κανόνες παραγωγής και διαχείρισης μιας φτηνής, ελεγχόμενης και πειθαρχημένης εργατικής δύναμης.
Με αυτή την έννοια, ο αγώνας για το δημόσιο πανεπιστήμιο και η αντίσταση στο όργιο κρατικής καταστολής είναι ταξική υπόθεση και έρχεται να αγκαλιάσει την αγωνία μιας κοινωνίας που βρίσκεται σε συλλογική αδράνεια μπροστά στις βίαιες αναδιαρθρώσεις που συντελούνται σε όλα τα επίπεδα.
Αυτό που μας μένει είναι να σταθούμε κριτικά δίπλα στους φοιτητές που αντιδρούν, αναδεικνύοντας μια νέα διαλεκτική σχέση ανάμεσα στα γεγονότα, προσδιορίζοντας τα προβλήματα και βρίσκοντας λύσεις που χαράζουν το δρόμο για ένα νέο κοινωνικό όραμα απέναντι στη δυστοπία.
Κόντρα στη δυστοπία σημαίνει η έμπρακτη υιοθέτηση μιας ενεργητικής στάσης ζωής που αφορά ξεχωριστά τις ατομικότητες αλλά και τις ίδιες τις συλλογικότητες. Είναι η κατανόηση των πολλαπλών μορφών Δυστοπίας και ο νοητικός και πρακτικός πολιτικός και κοινωνικοοικονομικός αγώνας για μια πιο βιώσιμη και δίκαιη κοινωνία.
Θα είμαστε δίπλα στο φοιτητικό κίνημα διότι μας αφορά η Ευτοπία, και χωρίς μια κριτικά σκεπτόμενη, δημιουργική, εργατική, μαχητική και ευαίσθητη νεολαία, καμιά σοβαρή αλλαγή με σκοπό την Ευτοπία δεν μπορεί να συντελεστεί.
Contra Dystopia
