Γιατί ακριβαίνει το σουβλάκι;
Γιατί άραγε το ρεζερβουάρ στο παπί γεμίζει πλέον με 7 ευρώ; Γιατί τα νοίκια ανεβαίνουν ασταμάτητα; Γιατί η δεή έσκασε ίσα με δύο μηνιάτικα; Διάολε, ακόμα και η εκτύπωση αυτής της αφίσας μέσα μας έβαλε.
Οι καλοί μας ειδικοί έχουν πάντα την εξήγηση! Ας πάρουμε ως παράδειγμα το σουβλάκι: πίτα=ψωμί, ψωμί=σιτάρι και έχουμε έλλειψη από σιτάρι λόγω ουκρανίας, οπότε ακριβό. Κάποιοι στο σουβλάκι βάζουν κοτόπουλο, η κότα τρώει πίτουρα, πίτουρα=σιτάρι, οπότε πάλι τα ίδια. Και με τις τηγανητές πατάτες παίζει το θέμα με το ηλιέλαιο, αφήστε που υπάρχει και έλλειψη στις μεθ και σίγουρα εκεί θα καταλήγαμε με τόσα τηγανητά, οπότε για καλό είναι.
Στην ίδια λογική, δύο χρόνια πριν, τα ίδια στόματα μας είπαν και αυτό: ιός=μεταδοτικός, κοινωνικότητα=μεταδοτικότητα, οπότε κλειστείτε μέσα και βγάλτε τον σκασμό. Και είδαμε πως πήγε αυτό.
Πίσω απ’όλες αυτές τις εξηγήσεις, βρίσκονται τα ίδια νοήματα:
Καταρχήν, όλοι αυτοί που μας έλεγαν να “μείνουμε σπίτι” και τώρα μας μιλάνε για “ακρίβεια”, ούτε σε κρύα διαμερίσματα μένουν, ούτε βγάζουν το μήνα με το βασικό μισθό. Ευτυχώς αυτό ακόμα το καταλαβαίνουν και οι πέτρες.
Πάει και παραπέρα όμως: Είναι η εκπαίδευση να τη βγάζουμε στη φτήνια και φθηνά, κάνοντας αιτήσεις για επιδόματα με το δελτίο στα δόντια ενώ περιμένουμε την επόμενη καταστροφή. Είναι η καπιταλιστική κρίση, η κρίση των αφεντικών, που πρέπει να ονομάζεται όπως αλλιώς βολεύει κάθε φορά για να την τρώμε στη μάπα εμείς. Είναι η γλώσσα του κράτους και των ειδικών του που πρέπει να μάθουμε να κοπιάρουμε για να μιλήσουμε για τους ίδιους δρόμους που περπατάμε καθημερινά. Είναι οι τσαμπουκάδες μεταξύ των κρατών, που μας θέλουν έτοιμους για κρέας σε κανόνια ανά πάσα στιγμή.
Το πρόβλημα λοιπόν με όλες τις απαντήσεις τους, είναι ότι οι ίδιοι θέτουν και τις ερωτήσεις. Παλιά τους τέχνη κόσκινο. Αντί λοιπόν για το ερώτημα “γιατί ακριβαίνουν όλα;”, ας δοκιμάσουμε κάποια όπως ”γιατί μας εκπαίδευαν δύο χρόνια να είμαστε στρατιώτες μέσα στην πόλη μας;” ή “γιατί άραγε το ελληνικό κράτος χώνεται όλο και περισσότερο στον παγκόσμιο πόλεμο;”. Οι απαντήσεις θα βγάζουν τουλάχιστον νόημα. Να μία πρώτη:
Καιρός να κοστίσουμε στα αφεντικά!
Στην ίδια λογική, δύο χρόνια πριν, τα ίδια στόματα μας είπαν και αυτό: ιός=μεταδοτικός, κοινωνικότητα=μεταδοτικότητα, οπότε κλειστείτε μέσα και βγάλτε τον σκασμό. Και είδαμε πως πήγε αυτό.
Πίσω απ’όλες αυτές τις εξηγήσεις, βρίσκονται τα ίδια νοήματα:
Καταρχήν, όλοι αυτοί που μας έλεγαν να “μείνουμε σπίτι” και τώρα μας μιλάνε για “ακρίβεια”, ούτε σε κρύα διαμερίσματα μένουν, ούτε βγάζουν το μήνα με το βασικό μισθό. Ευτυχώς αυτό ακόμα το καταλαβαίνουν και οι πέτρες.
Πάει και παραπέρα όμως: Είναι η εκπαίδευση να τη βγάζουμε στη φτήνια και φθηνά, κάνοντας αιτήσεις για επιδόματα με το δελτίο στα δόντια ενώ περιμένουμε την επόμενη καταστροφή. Είναι η καπιταλιστική κρίση, η κρίση των αφεντικών, που πρέπει να ονομάζεται όπως αλλιώς βολεύει κάθε φορά για να την τρώμε στη μάπα εμείς. Είναι η γλώσσα του κράτους και των ειδικών του που πρέπει να μάθουμε να κοπιάρουμε για να μιλήσουμε για τους ίδιους δρόμους που περπατάμε καθημερινά. Είναι οι τσαμπουκάδες μεταξύ των κρατών, που μας θέλουν έτοιμους για κρέας σε κανόνια ανά πάσα στιγμή.
Το πρόβλημα λοιπόν με όλες τις απαντήσεις τους, είναι ότι οι ίδιοι θέτουν και τις ερωτήσεις. Παλιά τους τέχνη κόσκινο. Αντί λοιπόν για το ερώτημα “γιατί ακριβαίνουν όλα;”, ας δοκιμάσουμε κάποια όπως ”γιατί μας εκπαίδευαν δύο χρόνια να είμαστε στρατιώτες μέσα στην πόλη μας;” ή “γιατί άραγε το ελληνικό κράτος χώνεται όλο και περισσότερο στον παγκόσμιο πόλεμο;”. Οι απαντήσεις θα βγάζουν τουλάχιστον νόημα. Να μία πρώτη:
Καιρός να κοστίσουμε στα αφεντικά!
