ΚΑΜΙΑ ΣΥΣΤΡΑΤΕΥΣΗ ΚΑΜΙΑ ΠΕΙΘΑΡΧΗΣΗ
με την εθνική γραμμή για τον πόλεμο στην Ουκρανία
Η βίαιη κλιμάκωση του πολέμου στην Ουκρανία δεν έχει τίποτα ελπιδοφόρο για την εργατική τάξη, όπως τίποτα δεν έχει να της υποσχεθεί και η «ειρήνη» των αφεντικών. Δύο χρόνια μετά την έναρξη ενός άλλου πολέμου, εκείνου που τα δυτικά κράτη εξαπέλυσαν το 2020 με πρόσχημα την αντιμετώπιση ενός «αόρατου εχθρού», το παγκόσμιο σκηνικό γίνεται ξανά ρευστό.
Κάπως έτσι ξημέρωσε μια καινούρια ημέρα για τη Δύση στις 24 Φλεβάρη 2022. Η είδηση του πολέμου, όμως, δεν ταξίδεψε μόνη της ως εδώ. Συνοδεύτηκε από τις τρομαχτικές εξαγγελίες ενός νέου κύκλου κρίσεων: ενεργειακή, επισιτιστική, προσφυγική κ.ά. Οι αλλεπάλληλες κρίσεις στρώνουν το έδαφος μιας διαρκούς κατάστασης έκτακτης ανάγκης. Εκεί όπου τα αφεντικά «δικαιολογούνται» να κάνουν ό,τι γουστάρουν και τα κράτη να έχουν το μονοπώλιο της «αλήθειας».
Η «ενεργειακή κρίση» έρχεται να ισοπεδώσει όσα γκρέμισε η «υγειονομική». Να υποτιμήσει κι άλλο την εργασία μας και να πειθαρχήσει προς όφελος των αφεντικών κι άλλες πτυχές της καθημερινότητας. Τα «ενεργειακά lockdown», οι περιορισμοί στην ατομική κατανάλωση ενέργειας, το δόγμα της ατομικής ευθύνης αποτελούν ιδανικά πεδία για την εμπέδωση του κρατικού λόγου περί πολέμου. Ακριβώς γιατί ανοίγουν την πόρτα στην ευθεία παρέμβαση στην καθημερινή ζωή: εκεί που ασκείται τελικά κάθε σχέδιο πειθάρχησης του προλεταριάτου. Εκεί που καλούμαστε να κάνουμε κι άλλες «θυσίες», κι άλλη «υπομονή.» Η διακυβέρνηση-μέσω-κρίσεων είναι το παρόν και το μέλλον των κοινωνιών μας.
Από την άλλη, οι στρατιωτικές συγκρούσεις στην ανατολική Ουκρανία έφεραν τον πόλεμο στο κατώφλι του «πολιτισμένου κόσμου». Οι δυτικές κοινωνίες, εξατομικευμένες περισσότερο από ποτέ, αφού ξέχασαν τις σφαγές κάποιων «άλλων» που εδώ και τουλάχιστον 30 χρόνια ανέχονταν (στη Μέση Ανατολή, στην Αφρική κ.α.), συγκλονίστηκαν τώρα από την Ουκρανία. Δεν φρόντισαν, ασφαλώς, να μάθουν κάτι για τα εγκλήματα που από το 2014 διαπράττουν συστηματικά οι ναζί του Κιέβου με την υποστήριξη των δυτικών αφεντικών τους. Επόμενο είναι, λοιπόν, να αγνοούν πως η διεθνής γεωπολιτική τάξη γκρεμίζεται βίαια και πως τα μερίδια της ευθύνης είναι πολλά.
Υποστηρίζουμε ότι ο πόλεμος είναι παντού, αλλά ο εχθρός βρίσκεται στην ίδια μας τη χώρα: έχει το πρόσωπο των αφεντικών και του κράτους τους. Το ελληνικό κράτος έχει πάρει ξεκάθαρη θέση μάχης στον παγκόσμιο πόλεμο που εξελίσσεται σε αργή κίνηση. Έχει συνταχθεί με το πιο μιλιταριστικό και φιλοπόλεμο μπλοκ αυτής της διαδικασίας. Παρέχει διευκολύνσεις και επιμελητηριακή υποστήριξη (αμερικανικές βάσεις σε Σούδα, Αλεξανδρούπολη, Λάρισα κ.α.), ενώ προπαγανδίζει κάθε χυδαίο επιχείρημα του νατοϊκού στρατοπέδου.
Και, ασφαλώς, είχε προετοιμαστεί για την κλιμάκωση ήδη από το Μάρτη του 2020. Τότε που είχε κινητοποιήσει όλο τον (παρα)στρατιωτικό μηχανισμό, στρέφοντας τα φονικά όπλα του κατά των μεταναστριών στην λεγόμενη «κρίση του Έβρου». Τα ταξικά μας αδέρφια, αιχμάλωτοι ενός άλλου πολέμου, βρίσκονται αδιάκοπα στο στόχαστρο της ελληνικής συνοριακής στρατηγικής: από τους πνιγμούς στο Αιγαίο μέχρι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στην ενδοχώρα. Η στρατιωτικοποίηση των ελληνοτουρκικών συνόρων κοιτούσε από τότε και στη Μαύρη Θάλασσα, πέραν της Τουρκίας. Οι σειρήνες του ελληνικού μιλιταρισμού ηχούν αδιάκοπα εδώ και πολλά χρόνια. Και στοχεύουν τα σώματα και τα μυαλά του πολυεθνικού προλεταριάτου.
Μπορεί τα προσχήματα των αφεντικών για συστράτευση με την εθνική γραμμή κατά καιρούς να μετασχηματίζονται. Μπορεί οι εκάστοτε «εχθροί» μας να αλλάζουν πρόσωπο, κάποιοι να ονομάζονται «αόρατοι», κάποιοι άλλοι να έχουν ονοματεπώνυμο ή χώρα προέλευσης. Οι αιτίες, όμως, που κάνουν αναγκαία την πολεμική ετοιμότητα και την πειθάρχηση με τις κρατικές διαταγές είναι άλλες· και βρίσκονται ακόμα εδώ: η καπιταλιστική κρίση-αναδιάρθρωση, η πολιτική απαγόρευση της εργατικής τάξης, ο εμπορικός πόλεμος (που σιγά-σιγά γίνεται πόλεμος σκέτος).
Τα δυτικά κράτη, μετά από δύο χρόνια αναδιάρθρωσης των θεσμών και των κοινωνικών σχέσεων, εισέρχονται πλέον αιφνίδια σε μια νέα φάση. Οι «ανοιχτές κοινωνίες» αρχίζουν να κλείνουν ασφυκτικά, η παγκοσμιοποιημένη οικονομία φαντάζει έννοια από μιαν άλλη εποχή, τα θηριώδη εξοπλιστικά προγράμματα υποδεικνύουν μια στρατηγική αλλαγή πλεύσης του νεοφιλελευθερισμού προς το πεδίο μιας πολεμικής οικονομίας με τα όλα της.
Από την άλλη, τα «δικαιώματα» τοποθετούνται δίπλα στο εθνικό συμφέρον και αποδεικνύονται λειψά. Οι βασικές ανάγκες μας μπαίνουν ξανά στον πάγκο του χασάπη. Η πρωτοφανής εκτόξευση των τιμών στα είδη πρώτης ανάγκης, πέραν του ότι συνιστά μια βίαιη μείωση των μισθών μας, έρχεται να αποδείξει πόσο φτηνή και αναλώσιμη λογίζεται η ζωή των εργατών/τριών σε καιρούς πολέμου.
Μπροστά στη νέα αυτή συνθήκη, η ρήξη με το κράτος, τα αφεντικά και το εθνικό συμφέρον πρέπει να συνεχιστεί. Ως εργάτες/τριες πρέπει να στραφούμε ενάντια στο δικό μας κράτος, το οποίο έχει μετατραπεί σε κομβικό γρανάζι της νατοϊκής πολεμικής μηχανής. Πρέπει να στραφούμε ενάντια στους Έλληνες φασίστες, που θέλουν να προσαρμόσουν μια γενικευμένη σύρραξη στα πολεμοκάπηλα σχέδια του αντιτουρκισμού. Πρέπει να στραφούμε ενάντια στα ντόπια αφεντικά, που επωφελούνται ξανά από την κρίση, συνεχίζοντας να αρπάζουν ό,τι μπορούν από τις ζωές μας.
Κόντρα στις πολεμικές διαταγές και τις πειθαρχήσεις, να οργανώσουμε αυτόνομα τις δράσεις μας ενάντια στα μιλιταριστικά σχέδια του ελληνικού κράτους.
ΚΑΜΙΑ ΣΥΣΤΡΑΤΕΥΣΗ – ΚΑΜΙΑ ΠΕΙΘΑΡΧΗΣΗ
Antifa Community & Εργατική Αντιφασιστική Δράση
