Ο Λευτέρης Μπλάτζιος, πρόεδρος της τοπικής της Ν.Δ. στη Χίο, μιλώντας σχετικά με την κατασκευή άλλης μιας «κλειστής δομής» για τους πρόσφυγες που καταφθάνουν στο νησί - μιας φυλακής, δηλαδή, όπου δεν αναγνωρίζονται ούτε καν τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα - παραλλήλισε τον κορονοϊό με τους κυνηγημένους μετανάστες που αποβιβάζονται στα νησιά. Στα λόγια αυτά, που αναδεικνύουν το κοινωνικό και ταυτοχρόνως βιολογικό υπόβαθρο του ρατσισμού, συνοψίζεται ο νέος ολοκληρωτισμός, όπως νομιμοποιείται κοινωνικά και θεσμοθετείται κρατικά τα τελευταία χρόνια.
Σύμφωνα με τα λόγια του, τα οποία αντιστρέφουν την πραγματικότητα και νομιμοποιούν την άνευ όρων κυριαρχία επί των σχέσεων και των σωμάτων μας, οι μετανάστες, όπως κι ο ιός, αποτελούν έναν σκοτεινό εχθρό, απέναντι στον οποίο η μόνη προφύλαξη είναι η στρατιωτικοποίηση της καθημερινότητάς μας. Στα λόγια του, λοιπόν, βιολογικός και κοινωνικός ρατσισμός ενώνονται κι οι κοινότοπες πεποιθήσεις του υγειινισμού των τελευταίων χρόνων, αποδεικνύονται ως συνέχεια του ρατσισμού των τελευταίων δεκαετιών.
Η υποτίμηση των μεταναστών δεν αφορούσε ποτέ απλά και μόνο την εργασία τους· αφορούσε πάντα την ύπαρξή τους ολόκληρη. Τα κράτη στα οποία καταφθάνουν, άλλωστε, είναι τα ίδια που μεθοδεύουν τους πολέμους και τον οικονομικό στραγγαλισμό στις χώρες προέλευσής τους. Κι όταν φτάνουν στις δυτικές δημοκρατικές χώρες, τα media τους στοχοποιούν ως εγκληματίες και υγειονομικές βόμβες, ενώ εργοδότες και κυβερνήσεις οργανώνουν τη ζωή τους, θεσμίζοντας ένα διαρκές μπες-βγες από μπουντρούμια σε κακοπληρωμένες δουλειές. Κι αυτή η διαχείριση, η οποία συμβαίνει μπροστά μας εδώ και δεκαετίες, στηριζόμενη στο διάχυτο ρατσισμό, υπήρξε το πολιτικό υπόβαθρο της διαχείρισης που επικαλείται την έκτακτη ανάγκη της πανδημίας.
Ας μη γελιόμαστε, λοιπόν, όσα ζούμε στη Δύση τα τελευταία χρόνια, αποτελούν συνέχεια των πρακτικών που αυτή εφάρμοζε στις πρώην αποικίες, στα σύνορα και στα γκέτο των μητροπόλεών της. Αποτελούν συνέχεια του «πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία», του αντιμουσουλμανισμού και του εθνικισμού που μεθοδεύει τη δολοφονία μεταναστών στο Αιγαίο. Και η υποχρεωτικότητα, που αφορά, σήμερα, ακόμα κι όσους ένιωθαν οικονομικά και κοινωνικά αλώβητοι, αποτελεί τη γενίκευση της ολοκληρωτικής πολιτικής διαχείρισης που μέχρι σήμερα βίωναν τα πιο υποτιμημένα κομμάτια της κοινωνίας μας.
Γι’ αυτό και η κρατική διαχείριση της «πανδημίας» βρήκε από την πρώτη στιγμή συμμάχους σε όλο το πολιτικό φάσμα και εδραιώθηκε ως κοινή λογική. Διότι, ενώ όλοι είναι πάντα έτοιμοι να χλευάσουν τον έναν ή τον άλλον πολιτικό, σπανίως δέχονται ν’ ασκήσουν κριτική στους ίδιους τους όρους της οικονομικής κυριαρχίας και του πολιτικού θεάματος. Τόσο, δηλαδή, στην κρατική δομή που οργανώνει τη ζωή μας βάσει των αναγκών της αγοράς, όσο και των πεποιθήσεων που δικαιολογούν αυτή τη διακυβέρνηση στο όνομα μιας εξιδανικευμένης τεχνοεπιστήμης. Μάλιστα, αυτό που αποδεικνύεται σήμερα, είναι πως η τυφλή πίστη στην επιστήμη, είναι κατά βάθος μια μορφή υποταγής στο αφεντικό.
Ο ολοκληρωτισμός που μας πνίγει σήμερα, πείθει, ακριβώς επειδή είναι ενταγμένος στην κοινή λογική… Στην πίστη πως, μπορεί ο καπιταλισμός να μην είναι καλός, αλλά πάντα θα υπάρχει κάποιος άλλος που θα την πληρώσει αντί για ‘μένα… Στη βήμα το βήμα, εμβόλιο το εμβόλιο, καραντίνα την καραντίνα, υποχώρηση… Κι όμως, η ιστορία δείχνει πως οι τυχεροί του σήμερα απέχουν από τους αποκλεισμένους του αύριο ένα βήμα. Χρέος μας ως κοινωνικό, ανταγωνιστικό κίνημα είναι να παραμείνουμε στο πλευρό των κατατρεγμένων αυτού του σάπιου κόσμου. Κι ενάντια στους δυνάστες τους, με κάθε κόστος.
Οι υποχρεωτικότητες στου πηγαδιού τον πάτο, ζήτω το απείθαρχο προλεταριάτο!
Το παρόν κείμενο δουλεύτηκε σε συνεργασία με το Sangay.
Το τρικάκι είναι από την πορεία της 15/01/22.
