Ισχυρίζονται οι εξ αριστερών απανταχού θιασώτες και υποστηρικτές των κυβερνητικών μέτρων ότι ο εμβολιασμός, ανεξαρτήτως του πλαισίου που τίθεται από τις κυβερνήσεις και ανεξαρτήτως των κεκαλυμμένων βρωμερών σκοπών τους, συνιστά πράξη έμπρακτης κοινωνικής αλληλεγγύης, σύμφωνη με την αναρχική θεωρία. Είναι όμως έτσι;
Ας αφήσουμε κατά μέρος τη σωρεία ιατρικών πληροφοριών που καταρρίπτουν τον ισχυρισμό αυτό, καθώς ως μας έμαθε το Κράτος (όταν οι συγκυρίες που το ίδιο εν πολλοίς κατασκευάζει, το βόλεψαν), οι εμβολιασμένοι και νοσούν και μεταδίδουν, οι δόσεις διαρκούν τελικά 3 μήνες και θα πρέπει να επαναλαμβάνονται διαρκώς και δεν καλύπτουν τις νέες μεταλλάξεις. Ποιος νοιάζεται μωρέ για αυτά τα ποταπά, «επιστημονικά» επιχειρήματα; Αλληλεγγύη πάνω από όλα!
Μας λένε ότι: “επειδή ο Μαλατέστα ρίχτηκε το 1884 στη μάχη για την αντιμετώπιση της χολέρας (και προσπερνάμε εδώ τις προφανώς τεράστιες διαφορές Χολέρας και covid19 και μεταλλάξεών του), σήμερα θα γινόταν ο ίδιος πρώτος πειραματόζωο για το καλό της ανθρωπότητας”.
Καταρχάς φρονούμε ότι ο Μαλατέστα θα μπορούσε να διαχωρίσει το καλό της ανθρωπότητας από το καλό της Pfizer! Πέραν όμως αυτού, αυτό που ξεχνάνε οι σημερινοί καλοθελητές κρυφοκρατιστές είναι ότι στην αναρχική θεωρία ελευθερία και αλληλεγγύη πάνε πακέτο.
Ελευθερία χωρίς σοσιαλισμό είναι προνόμιο και αδικία. Σοσιαλισμός χωρίς ελευθερία είναι σκλαβιά και βαρβαρότητα, έλεγε ο μέγας Μπακούνιν, που οι σημερινοί προπαγανδιστές του κράτους θα χαρακτήριζαν ευθαρσώς «ψέκα». Ο δε Μαλατέστα μίλησε για το αναρχικό πνεύμα ως συγκερασμό του κοινού καλού, της δικαιοσύνης, της ελευθερίας, της αλληλεγγύης και της αγάπης μεταξύ των ανθρώπων.
Οι τύποι αυτοί, που σε δημόσιες τοποθετήσεις τους αναφέρονται σε εμάς τους αντιφρονούντες, ως ανορθολογιστές, σκοταδιστές, ψεκασμένους και ακροδεξιούς, είναι οι ίδιοι που στη διαστρεβλωμένη κατά παραγγελία του κράτους θεωρία τους, που θα έκανε να τρίζουν τα κόκαλα του Μαλατέστα και του Μπακούνιν, ταυτίζουν την ελευθερία με τον ατομικισμό και τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα, όπως τα εργασιακά κεκτημένα, με την οικονομική θεωρία του φιλελευθερισμού...
Κι έρχονται σήμερα να ισχυριστούν ότι οι γαλουχημένες από τα κινήματα δικαιωματισμού των “60s” και “70s” κοινωνίες και τα βουτηγμένα επί σειρά δεκαετιών στο θέαμα και στην κατανάλωση μέλη τους, απέκτησαν τάχα εν μια νυκτί εμβολιαστική αλληλεγγύη…
Μερικοί, πιο ψύχραιμοι και διπλωμάτες, μιλούν για κριτική στο κράτος για τη διαχείριση της «πανδημίας» σε συνδυασμό με ανάγκη για μη υποχρεωτικό, καθολικό, μαζικό εμβολιασμό. Αυτό δεν είναι παρά η παπάτζα της σύγχρονης αριστεράς, που δεν μπόρεσε ποτέ να αντιδράσει στη λαίλαπα του ολοκληρωτισμού, της ψηφιοποίησης, της εργατικής υποβάθμισης, της παραγωγής εν γένει ενός νέου/παλαιού τύπου νεοδεσποτισμού κατά τα πρότυπα της Κίνας, μιας παρεμφερούς δηλαδή εν τέλει καπιταλιστικής (ανα)διάρθρωσης.
Δεν μπόρεσε ποτέ να ψελλίσει τίποτε παραπάνω από τα: «θα λογαριαστούμε μετά», «να ισοπεδώσουμε την καμπύλη για να μην επιβαρυνθούν οι ΜΕΘ» και τώρα πια «ναι στον μαζικό καθολικό εμβολιασμό, όχι στον υποχρεωτικό».
Τα δείγματα γραφής της νέου τύπου αριστεράς τα έδειξε η επιστημονική κεφαλή του ΣΥΡΙΖΑ Γεροτζιάφας, όταν χαιρετώντας ναζιστικά και με άλματα λογικής εκίνησε από την ταξικότητα του προστίμου των ηλικιωμένων στη “λύση” του προβλήματος με την επιβολή υποχρεωτικού εμβολιασμού στο σύνολο του πληθυσμού...
Δυστυχώς ένα μέρος του κινήματος δεν αποτελεί πια τίποτε παραπάνω από κακέκτυπα φερέφωνα συστημικών φωνών κι αναλώνεται αποκλειστικά και μόνο σε πορείες για την πατριαρχία, την αστυνομοκρατία ή τα δικαιώματα ενός κρατούμενου (αλλά όχι της υπόλοιπης κοινωνίας). My body my choice, με εξαίρεση φυσικά τον εμβολιασμό...
Είναι τραγικά υποκριτικό να μιλάνε οι Γεροτζιάφες κι οι ακόλουθοι του για ταξικότητα, όταν το μόνο που επιβάλλει η ταξική συνείδηση είναι η ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ υπεράσπιση των εργαζομένων σε αναστολή εργασίας.
Τους ενοχλεί μάλιστα τόσο ο παραλληλισμός της παρούσας κατάστασης με την χιτλερική 12ετή κατάσταση ανάγκης, όσο κι η χρήση του όρου φασισμός, που για δεκαετίες είχαν κάνει καραμέλα για κάθε συγκυρία, αλλά ξαφνικά έγινε τάχα όρος ... αδόκιμος.
Τους ενοχλεί η χρήση του όρου απαρτχάιντ, γιατί είναι ιστορική “ανακρίβεια”, διότι τώρα έχεις επιλογή να εμβολιαστείς, ενώ ο έγχρωμος δεν είχε δυνατότητα να αλλάξει χρώμα. Δεν δύνανται να αντιληφθούν ότι πράγματι οι μορφές απαρτχάιντ που βασίζονται σε χρώμα ή φυλή είναι πια παρωχημένες. Απορρίφθηκαν από την κυριαρχία για να δώσουν τη θέση τους, ήδη από το 2001 με τον πόλεμο ενάντια στον αόρατο εχθρό/φιγούρα τρομοκράτη, σε όποιον σε κάθε περίπτωση κριθεί από την κυριαρχία επικίνδυνος ή πλέον απλά και μόνο μολυσματικός.
Ούτε και μπορούν, καθώς φαίνεται, να αντιληφθούν ότι η παρούσα υγειονομική κρίση δεν είναι παρά επανεγγραφή και συνέχιση της κρίσης των μνημονίων με άλλο όνομα, ούτε ότι το ζήτημα δεν είναι (και δεν ήταν ποτέ) μόνο τα εμβόλια, αλλά ότι μέσω αυτών στρώνεται ο δρόμος για τις πιστοποιήσεις υγειονομικών φρονημάτων και τη μετάβαση από την κοινωνία της (αυτο)πειθαρχίας στην κοινωνία του ελέγχου.
Στα σημερινά απαρτχάιντ καθένας μπορεί πια να ενταχθεί στη λίστα αποκλεισμένων, ανάλογα ακόμα και με τον αριθμό των πραγματοποιηθέντων δόσεων. Καθένας μπορεί να καταλήξει αποκλεισμένος και “homo sacer” για να χρησιμοποιήσουμε κι έναν όρο του ψέκα, όπως τον αποκαλούν, Agamben…
Η αποτυχία του κοινωνικού ανταγωνιστικού κινήματος την περίοδο του covid είναι πολυπαραγοντική και θα χρειάζονταν τόμους ολόκληρους για να αναλυθεί. Θα μπορούσαμε όμως να τη συνοψίσουμε στα εξής: τυφλή εμπιστοσύνη στους ειδικούς της επιστήμης και στη νέα της θρησκεία, την ιατρική, τυφλή εμπιστοσύνη στους κρατικούς θεσμούς, ενσωμάτωση υπό τον φόβο του θανάτου της προπαγάνδας της κυριαρχίας, φόβο ταύτισης με θρησκόληπτες, ακροδεξιές ή «ψεκασμένες» φωνές και πάνω από όλα αδυναμία παραδοχής της εσφαλμένης από την αρχή τοποθέτησης του κινήματος.
Κι αυτό που ονομάζουν αλληλεγγύη δεν είναι παρά φιλοτομαρισμός, η ανάγκη του σύγχρονου, φοβικού ανθρώπου να σώσει το τομάρι του, αυτό δηλαδή που μόνο και πάντα τον απασχολούσε στα πλαίσια του καπιταλισμού, στον οποίο υποτίθεται ότι ασκούν κριτική, αντί να αντισταθεί.
Καθώς η μεταμοντέρνα καπιταλιστική κρίση (οικονομική, συναισθηματική, ηθική) σάρωσε τα αποκτήματα ιδιοκτησίες (σχέσεις και πράγματα), το σώμα, σαν τομάρι, απέμεινε κι ανατιμήθηκε ως το μόνο ή το σπουδαιότερο απόκτημα/κεφάλαιο/ιδιοκτησία, αντικείμενο “επένδυσης”, είτε με εκγύμναση, είτε με διατροφή, είτε με συνεδρίες ψυχολόγου, είτε με απαγόρευση του καπνίσματος κλπ.
Είναι λοιπόν η ιδιότητα του φιλοτομαριστή, του ατόμου που ενδιαφέρεται για το τομάρι του, η συμπεριφορά που καταδεικνύει έλλειψη έγνοιας για οτιδήποτε άλλο πέραν του σώματος και της αξίας του σώματός του σαν κεφάλαιο. Όλα τα άλλα, σχέσεις, συναισθήματα, άνθρωποι και πράγματα, να πάνε να γαμηθούν!
Οι φιλοτομαριστές ονειρεύονται το κράτος που εγγυάται τα τομάρια τους...
Πού να ξεραν ότι θα καταλήξουν κρέας στα κανόνια του!
Μας λένε ότι: “επειδή ο Μαλατέστα ρίχτηκε το 1884 στη μάχη για την αντιμετώπιση της χολέρας (και προσπερνάμε εδώ τις προφανώς τεράστιες διαφορές Χολέρας και covid19 και μεταλλάξεών του), σήμερα θα γινόταν ο ίδιος πρώτος πειραματόζωο για το καλό της ανθρωπότητας”.
Καταρχάς φρονούμε ότι ο Μαλατέστα θα μπορούσε να διαχωρίσει το καλό της ανθρωπότητας από το καλό της Pfizer! Πέραν όμως αυτού, αυτό που ξεχνάνε οι σημερινοί καλοθελητές κρυφοκρατιστές είναι ότι στην αναρχική θεωρία ελευθερία και αλληλεγγύη πάνε πακέτο.
Ελευθερία χωρίς σοσιαλισμό είναι προνόμιο και αδικία. Σοσιαλισμός χωρίς ελευθερία είναι σκλαβιά και βαρβαρότητα, έλεγε ο μέγας Μπακούνιν, που οι σημερινοί προπαγανδιστές του κράτους θα χαρακτήριζαν ευθαρσώς «ψέκα». Ο δε Μαλατέστα μίλησε για το αναρχικό πνεύμα ως συγκερασμό του κοινού καλού, της δικαιοσύνης, της ελευθερίας, της αλληλεγγύης και της αγάπης μεταξύ των ανθρώπων.
Οι τύποι αυτοί, που σε δημόσιες τοποθετήσεις τους αναφέρονται σε εμάς τους αντιφρονούντες, ως ανορθολογιστές, σκοταδιστές, ψεκασμένους και ακροδεξιούς, είναι οι ίδιοι που στη διαστρεβλωμένη κατά παραγγελία του κράτους θεωρία τους, που θα έκανε να τρίζουν τα κόκαλα του Μαλατέστα και του Μπακούνιν, ταυτίζουν την ελευθερία με τον ατομικισμό και τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα, όπως τα εργασιακά κεκτημένα, με την οικονομική θεωρία του φιλελευθερισμού...
Κι έρχονται σήμερα να ισχυριστούν ότι οι γαλουχημένες από τα κινήματα δικαιωματισμού των “60s” και “70s” κοινωνίες και τα βουτηγμένα επί σειρά δεκαετιών στο θέαμα και στην κατανάλωση μέλη τους, απέκτησαν τάχα εν μια νυκτί εμβολιαστική αλληλεγγύη…
Μερικοί, πιο ψύχραιμοι και διπλωμάτες, μιλούν για κριτική στο κράτος για τη διαχείριση της «πανδημίας» σε συνδυασμό με ανάγκη για μη υποχρεωτικό, καθολικό, μαζικό εμβολιασμό. Αυτό δεν είναι παρά η παπάτζα της σύγχρονης αριστεράς, που δεν μπόρεσε ποτέ να αντιδράσει στη λαίλαπα του ολοκληρωτισμού, της ψηφιοποίησης, της εργατικής υποβάθμισης, της παραγωγής εν γένει ενός νέου/παλαιού τύπου νεοδεσποτισμού κατά τα πρότυπα της Κίνας, μιας παρεμφερούς δηλαδή εν τέλει καπιταλιστικής (ανα)διάρθρωσης.
Δεν μπόρεσε ποτέ να ψελλίσει τίποτε παραπάνω από τα: «θα λογαριαστούμε μετά», «να ισοπεδώσουμε την καμπύλη για να μην επιβαρυνθούν οι ΜΕΘ» και τώρα πια «ναι στον μαζικό καθολικό εμβολιασμό, όχι στον υποχρεωτικό».
Τα δείγματα γραφής της νέου τύπου αριστεράς τα έδειξε η επιστημονική κεφαλή του ΣΥΡΙΖΑ Γεροτζιάφας, όταν χαιρετώντας ναζιστικά και με άλματα λογικής εκίνησε από την ταξικότητα του προστίμου των ηλικιωμένων στη “λύση” του προβλήματος με την επιβολή υποχρεωτικού εμβολιασμού στο σύνολο του πληθυσμού...
Δυστυχώς ένα μέρος του κινήματος δεν αποτελεί πια τίποτε παραπάνω από κακέκτυπα φερέφωνα συστημικών φωνών κι αναλώνεται αποκλειστικά και μόνο σε πορείες για την πατριαρχία, την αστυνομοκρατία ή τα δικαιώματα ενός κρατούμενου (αλλά όχι της υπόλοιπης κοινωνίας). My body my choice, με εξαίρεση φυσικά τον εμβολιασμό...
Είναι τραγικά υποκριτικό να μιλάνε οι Γεροτζιάφες κι οι ακόλουθοι του για ταξικότητα, όταν το μόνο που επιβάλλει η ταξική συνείδηση είναι η ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ υπεράσπιση των εργαζομένων σε αναστολή εργασίας.
Τους ενοχλεί μάλιστα τόσο ο παραλληλισμός της παρούσας κατάστασης με την χιτλερική 12ετή κατάσταση ανάγκης, όσο κι η χρήση του όρου φασισμός, που για δεκαετίες είχαν κάνει καραμέλα για κάθε συγκυρία, αλλά ξαφνικά έγινε τάχα όρος ... αδόκιμος.
Τους ενοχλεί η χρήση του όρου απαρτχάιντ, γιατί είναι ιστορική “ανακρίβεια”, διότι τώρα έχεις επιλογή να εμβολιαστείς, ενώ ο έγχρωμος δεν είχε δυνατότητα να αλλάξει χρώμα. Δεν δύνανται να αντιληφθούν ότι πράγματι οι μορφές απαρτχάιντ που βασίζονται σε χρώμα ή φυλή είναι πια παρωχημένες. Απορρίφθηκαν από την κυριαρχία για να δώσουν τη θέση τους, ήδη από το 2001 με τον πόλεμο ενάντια στον αόρατο εχθρό/φιγούρα τρομοκράτη, σε όποιον σε κάθε περίπτωση κριθεί από την κυριαρχία επικίνδυνος ή πλέον απλά και μόνο μολυσματικός.
Ούτε και μπορούν, καθώς φαίνεται, να αντιληφθούν ότι η παρούσα υγειονομική κρίση δεν είναι παρά επανεγγραφή και συνέχιση της κρίσης των μνημονίων με άλλο όνομα, ούτε ότι το ζήτημα δεν είναι (και δεν ήταν ποτέ) μόνο τα εμβόλια, αλλά ότι μέσω αυτών στρώνεται ο δρόμος για τις πιστοποιήσεις υγειονομικών φρονημάτων και τη μετάβαση από την κοινωνία της (αυτο)πειθαρχίας στην κοινωνία του ελέγχου.
Στα σημερινά απαρτχάιντ καθένας μπορεί πια να ενταχθεί στη λίστα αποκλεισμένων, ανάλογα ακόμα και με τον αριθμό των πραγματοποιηθέντων δόσεων. Καθένας μπορεί να καταλήξει αποκλεισμένος και “homo sacer” για να χρησιμοποιήσουμε κι έναν όρο του ψέκα, όπως τον αποκαλούν, Agamben…
Η αποτυχία του κοινωνικού ανταγωνιστικού κινήματος την περίοδο του covid είναι πολυπαραγοντική και θα χρειάζονταν τόμους ολόκληρους για να αναλυθεί. Θα μπορούσαμε όμως να τη συνοψίσουμε στα εξής: τυφλή εμπιστοσύνη στους ειδικούς της επιστήμης και στη νέα της θρησκεία, την ιατρική, τυφλή εμπιστοσύνη στους κρατικούς θεσμούς, ενσωμάτωση υπό τον φόβο του θανάτου της προπαγάνδας της κυριαρχίας, φόβο ταύτισης με θρησκόληπτες, ακροδεξιές ή «ψεκασμένες» φωνές και πάνω από όλα αδυναμία παραδοχής της εσφαλμένης από την αρχή τοποθέτησης του κινήματος.
Κι αυτό που ονομάζουν αλληλεγγύη δεν είναι παρά φιλοτομαρισμός, η ανάγκη του σύγχρονου, φοβικού ανθρώπου να σώσει το τομάρι του, αυτό δηλαδή που μόνο και πάντα τον απασχολούσε στα πλαίσια του καπιταλισμού, στον οποίο υποτίθεται ότι ασκούν κριτική, αντί να αντισταθεί.
Καθώς η μεταμοντέρνα καπιταλιστική κρίση (οικονομική, συναισθηματική, ηθική) σάρωσε τα αποκτήματα ιδιοκτησίες (σχέσεις και πράγματα), το σώμα, σαν τομάρι, απέμεινε κι ανατιμήθηκε ως το μόνο ή το σπουδαιότερο απόκτημα/κεφάλαιο/ιδιοκτησία, αντικείμενο “επένδυσης”, είτε με εκγύμναση, είτε με διατροφή, είτε με συνεδρίες ψυχολόγου, είτε με απαγόρευση του καπνίσματος κλπ.
Είναι λοιπόν η ιδιότητα του φιλοτομαριστή, του ατόμου που ενδιαφέρεται για το τομάρι του, η συμπεριφορά που καταδεικνύει έλλειψη έγνοιας για οτιδήποτε άλλο πέραν του σώματος και της αξίας του σώματός του σαν κεφάλαιο. Όλα τα άλλα, σχέσεις, συναισθήματα, άνθρωποι και πράγματα, να πάνε να γαμηθούν!
Οι φιλοτομαριστές ονειρεύονται το κράτος που εγγυάται τα τομάρια τους...
Πού να ξεραν ότι θα καταλήξουν κρέας στα κανόνια του!
