Η ΕΞΑΠΛΩΣΗ ΤΟΥ ΚΟΡΟΝΟΪΟΥ / Η ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΩΝ ΔΙΔΥΜΩΝ ΠΥΡΓΩΝ

 Στις 11-09-2001, δύο αεροσκάφη καταλαμβάνονται από αεροπειρατές και συντρίβονται πάνω στους δίδυμους πύργους, στις ΗΠΑ. Το χτύπημα είναι σοκαριστικό.
Στο πιο εμβληματικό (στο χωρόχρονο) σημείο του καπιταλισμού, τρεις χιλιάδες άνθρωποι (άμαχοι, λευκοί, χρηματιστές και στελέχη) πεθαίνουν, άλλοι καίγονται, άλλοι συνθλίβονται, άλλοι πηδάνε από τα παράθυρα…
Πολλά έχουν ειπωθεί: ήταν ισλαμιστές τρομοκράτες; ήταν χτύπημα καθοδηγούμενο από μυστικές υπηρεσίες; γνώριζαν οι ΗΠΑ και το άφησαν να συμβεί; Τα ερωτήματα έχουν τη σημασία τους.
Δεν αμφισβητούνται δύο πράγματα: α) Ότι το χτύπημα αξιοποιήθηκε από το αμερικάνικο κράτος, ώστε να πραγματοποιήσει πολεμική έξοδο πρώτα (άμεσα) στο Αφγανιστάν και ύστερα στο Ιράκ και ώστε τελικά να εγκατασταθεί δια πυρός και σιδήρου σε κρίσιμα (για τα συμφέροντά του) σημεία του πλανήτη. β) Ότι μέσα σε λίγες ώρες εξοντώθηκαν 3.000 Αμερικάνοι.
Στα χρόνια που ακολούθησαν, εξοντώθηκαν εκατομμύρια μουσουλμάνων, ωστόσο την ημέρα που ξεκίνησε ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας, στις ΗΠΑ, στη Νέα Υόρκη, στο Μανχάταν, 3.000 άμαχοι που θα ορκίζονταν ότι κανένας εχθρός των ΗΠΑ δεν μπορεί να απειλήσει τη ζωή τους, ήταν νεκροί.
Στις 11-09-2001, ο μεγάλος νικητής ήταν το αμερικάνικο κράτος. Νομιμοποίησε την πολεμική (κι άπειρα δολοφονική) εκστρατεία του (σκοπεύοντας δήθεν να χτυπήσει την ισλαμική τρομοκρατία στην πηγή της) και στρατικοποίησε μέσα σε λίγες ώρες την αμερικάνικη κοινωνία (καθώς, ο εχθρός σημάδευε του αμάχους και οι άμαχοι έπρεπε να γίνουν «πειθαρχημένοι στρατιώτες» τυλιγμένοι με αστερόεσσες). Ο πόλεμος ξεκινούσε και σε αυτόν τον πόλεμο κάνεις δεν ήταν άμαχος.

Αυτό λοιπόν λέμε: Η συζήτηση για τη σημασία του κορωνοϊού ως πνευμονίας, για τη θνησιμότητα και τη μεταδοτικότητα, έχει μεγάλη σημασία. Αυτό όμως που είναι ήδη βέβαιο, είναι ότι οι μεγάλοι κερδισμένοι από τον τρόμο και τον πανικό γύρω από την ίωση είναι τα κράτη, τα αφεντικά και οι τσάτσοι τους.
Μας λένε: Μα δε βλέπετε τι γίνεται στην Ιταλία;
Ναι βλέπουμε τα χιλιάδες φέρετρα, αντιλαμβανόμαστε το θρήνο γύρω από αυτά (κυρίως σαν συνάνθρωποι, και όσο μπορούμε λιγότερο σαν χεσμένοι μικροαστοί που νιώθουν τη θανατήλα να απειλεί τη ζωούλα τους).
Αντιλαμβανόμαστε επίσης ότι οι αριθμοί μπορούν να αξιολογηθούν όταν είναι αντιληπτοί στην κλίμακα που τίθενται, ότι κάθε ένας νεκρός είναι ένας θρήνος ατελείωτος αλλά οι χιλιάδες νεκροί του κορονοϊού ερμηνεύονται σε σύγκριση με τους αριθμούς της εποχικής γρίπης ή άλλων (σε τέτοια κλίμακα) αιτιών θανάτου.
Λέμε όμως: Κρίσιμο στην πολιτική συζήτηση είναι ποιος κερδίζει από ότι συμβαίνει. Και εδώ σίγουρα, κερδίζουν τα κράτη με τις έκτακτες νομοθεσίες τους, κερδίζουν οι ανατιμημένοι ατσάλινοι βραχίονές τους, οι στρατοί και οι αστυνομίες (και στρατευμένοι επιστήμονες), κερδίζουν τα κάθε είδους αφεντικά που ρυθμίζουν την εργασία και τις σχέσεις με τρόπο που ούτε τον ονειρεύονταν, κερδίζουν (έτσι νομίζουν) οι νέοι νομιμόφρονες, οι νέοι τσατσορουφιάνοι, οι κάθε είδους μεσοταξικοί hipsters που καμαρώνουν για την απόλυτη προσήλωσή τους στις κρατικές οδηγίες (έτοιμοι να υπογράψουν νέα κοινωνικά συμβόλαια).
Κερδίζει ο νέος ολοκληρωτισμός, αυτός που δε χωράει πια στα αστικά συντάγματα. Και χάνουμε εμείς, οι πρώην άμαχοι που τώρα θα πρέπει να είμαστε «πειθαρχημένοι στρατιώτες», που η «ελευθερία», που μας εγγυούνταν τα Συντάγματα, κατέρρευσε σαν χάρτινοι - δίδυμοι πύργοι.
Καβάλα στο άρμα του θηρίου (του νέου φασισμού) μας ρωτάνε αγανακτισμένοι: Πως τολμάτε;
Τους λέμε: έχουμε δίκιο