ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΒΙΟΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΛΕΙΣΟΥΡΑ:
TIQQUN, GEORGE KAI SΙLVIA
Η προχθεσινή εκδήλωση των J. & J. από τους Tiqqun σε μια κατάμεστη αίθουσα στο Σμήνος Fest ήταν από εκείνες τις σπάνιες εκδηλώσεις που ακόμα κι αν διαφωνείς με τους ομιλητές φεύγεις με πολύ υλικό για σκέψη και προβληματισμό.
Να πούμε κατ' αρχάς ότι οι γάλλοι σύντροφοι μάς είναι συμπαθέστατοι. Ανήκουν σε κείνους τους λίγους αντιεξουσιαστές που αντιστάθηκαν στα λοκντάουν και τον υποχρεωτικό/μαζικό εμβολιασμό στην ευρώπη κι αυτό από μόνο του είναι ήδη αρκετό.
Θα λέγαμε ότι η εισήγησή τους ήταν αρκετά γαλλοκεντρική, με την έννοια ότι εστίασαν σε μεγάλο βαθμό στο πώς το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων είχε καταφέρει πριν το 2020 να πάρει την κεφαλή των πορειών και των διαμαρτυριών από τα αριστερά κόμματα και τα συνδικάτα και πώς, μετά την ήττα του 2020 - 2022, κατέληξε στις πρόσφατες πορείες του 2023 για το ασφαλιστικό/συνταξιοδοτικό σύστημα να γίνει η ουρά τους.
Λίγες ώρες πριν την εκδήλωση είχαμε μια συνάντηση με τον Τζώρτζ Καφέντζις και τη Σύλβια Φεντερίτσι που ήταν κι αυτοί της γνώμης ότι τα λοκντάουν ήταν ένα μεγάλο πείραμα ελέγχου του πληθυσμού και αποσκοπούσαν στην επιτήρηση του χώρου μέσα στην πόλη και το χτύπημα των όποιων κινημάτων υπήρχαν πριν από αυτά.
Όμως, κι από αυτά που είπαν οι αμερικάνοι σύντροφοι κι από αυτά που είπαν οι γάλλοι καταλάβαμε ότι η πολιτική της απαξίωσης της εργασιακής δύναμης σε καμιά περίπτωση δεν έφτασε στις χώρες τους στα ακραία επίπεδα που έφτασε στην ελλάδα, γιατί ούτε οι μεν ούτε οι δε ανέφεραν κάτι σε σχέση με αυτό. Οι αμερικάνοι μάλιστα έμειναν έκπληκτοι από την έκταση της αστυνομοκρατίας στην ελλάδα, ενώ δεν παρέλειψαν να υπογραμμίσουν ότι έκαναν τα εμβόλια μόνο και μόνο για να μπορούν να μετακινούνται.
Ας ξαναγυρίσουμε όμως στις στρατηγικές προτάσεις των Tiqqun. Επέμειναν σε μια κριτική της γλώσσας και του δημόσιου διαλόγου και αντέτειναν τη στρατηγική της εξαφάνισης από τη δημόσια σφαίρα ώστε να μπορούν να οργανωθούν ξανά από την αρχή νέες συνωμοσίες ενάντια στην κυβερνητική επιτήρηση και τα σχέδια του κράτους.
Έχουμε τις αμφιβολίες μας για το κατά πόσο μια τέτοια στρατηγική μπορεί να είναι χρήσιμη εδώ στην ελλάδα (και όχι μόνον, βεβαίως) στο κίνημα που πήγε ενάντια στα λοκντάουν, τα πιστοποιητικά υγειονομικών φρονημάτων και την πολιτική της απαξίωσης.
Έχοντας μπροστά μας νέους εργασιακούς νόμους, τη διαρκή υποβάθμιση και ιδιωτικοποίηση των νοσοκομείων, την αξιολόγηση σε υγεία και παιδεία, την περίφραξη όλο και περισσότερων δημόσιων και κινηματικών χώρων και την αναβάθμιση του αστυνομικού ελέγχου μέσω των νέων βιομετρικών ταυτοτήτων και της ψηφιακής επιτήρησης εν γένει, η κατάλληλη στρατηγική μάς φαίνεται πως είναι αυτή της μεγαλύτερης δυνατής δημοσιότητας.
Στα θετικά της ανάλυσής τους θα προσθέταμε την κριτική στον φιλελεύθερο «δικαιωματιστικό-συμπεριληπτικό» λόγο που έχει πλέον ενσωματωθεί από τα κινήματα καθώς και στην καταστροφική για την υποκειμενικότητα δημιουργία ηθικού τρόμου και ηθικού πανικού από την αριστερά που έφτασε μέχρι τον επιδημιολογικό σταλινισμό του zero covid σε ένα μόνο κράτος!
Μια σημαντική έλλειψη που εντόπισαν ορισμένες συντρόφισσες στον λόγο τους ήταν η μη αναφορά στην γκρίζα ζώνη των «κεντριστών», όλης αυτής της μάζας πρώην αγωνιστών που απέφυγαν να πάρουν θέση ενάντια στα λοκντάουν -παρά μόνο όταν αυτά έφτασαν στο τέρμα τους- και έκαναν την πάπια όταν έσκασαν οι νόμοι για τον υποχρεωτικό εμβολιασμό και τα πιστοποιητικά.
Η εμπειρία μας εδώ στην ελλάδα ήταν ότι η γενικευμένη αυτή βολική διπροσωπία αποτέλεσε το σημαντικότερο αγκωνάρι της ξεπουλημένης στο κράτος αναρχίας και αριστεράς. Και το χειρότερο είναι πως όλα δείχνουν ότι θα επαναληφθεί στο μέλλον. Συμφωνούμε με τους Τiqqun ότι όλος αυτός ο κόσμος (συν τους «κεντριστές» θα προσθέταμε) έχουν πάψει προ πολλού να είναι φίλοι και σύμμαχοι.
Όμως, στον βαθμό που οι αγώνες είναι κοινωνικοί και δεν παίζουν στο επίπεδο μιας σμιτιανής λογικής εχθρού - φίλου, η λύση δεν είναι να υποχωρήσουμε στις παρέες και τις καβάτζες αλλά να βγούμε ακόμα πιο δυναμικά στη δημόσια σφαίρα και τους αγώνες.
Γιατί αυτοί οι αγώνες δεν είναι ούτε δικοί μας ούτε των εχθρών μας. Πηγάζουν, όπως και οι αγώνες ενάντια στα λοκντάουν και τα πιστοποιητικά, από υπαρκτές κοινωνικές και ταξικές αναγκαιότητες.
Θα επανέλθουμε στους Tiqqun όταν δημοσιευτεί η εισήγησή τους
