Απόσπασμα κειμένου από την υπό έκδοση Μπροσούρα της Ανοιχτής Αντιπολεμικής Αναρχικής Συνέλευσης:
Κρίσεις και πόλεμοι ως ανατροφοδότες της μόνιμης κατάστασης έκτακτης ανάγκης
Η όξυνση των ενδοκυριαρχικών ανταγωνισμών διεθνώς, οι στρατιωτικές συρράξεις και οι διαρκείς κρίσεις, που ανακοινώνονται και παρουσιάζονται ως φυσικά φαινόμενα, είναι εγγενείς του κρατικού / καπιταλιστικού συστήματος.
Διακύβευμα πλέον δεν είναι τόσο η αντιμετώπιση κάποιας κρίσης αλλά η διαχείρισή τους με καίρια στόχευση μεταξύ άλλων την επανεπιβεβαίωση της διαμεσολάβησης/επιβολής του συστήματος στις υποτελείς κοινωνικές ομάδες όπου γης, δημιουργώντας ολοένα πιο ασφυκτικές συνθήκες καθημερινής ζωής. Είναι η μεθοδολογία μέσω της οποίας το κράτος εδραιώνει το ρόλο του ως εγγυητή της κοινωνικής ομαλότητας και της τάξης από τη μια και της προστασίας του «έθνους και του λαού» από την άλλη, ως διττές όψεις μιας ενιαίας κυριαρχικής στρατηγικής.
Στην προσπάθεια ανάλυσης και κατανόησης της στρατηγικής των κυρίαρχων γίνεται αντιληπτό ότι σε αυτό το σύνθετο κυριαρχικό και κοινωνικό περιβάλλον δεν αποτελεί τυχαία επιλογή ότι οι μορφές διακυβέρνησης (πολιτικής διαχείρισης) εκφράζονται μέσω μιας μόνιμης κατάστασης έκτακτης ανάγκης που απλώς αλλάζει επικλήσεις. Από το σταθερά διαφημιζόμενο ιδεολόγημα της «ασφάλειας», τις «ασύμμετρες απειλές» των προηγούμενων δεκαετιών και τις «αντι»τρομοκρατικές νομοθεσίες και σταυροφορίες που τις συνόδευσαν, μέχρι τα «απαραίτητα έκτακτα μέτρα» κοινωνικής λεηλασίας που έπρεπε να ληφθούν για την αντιμετώπιση της «δημοσιονομικής κρίσης» κρατικού χρέους, το οποίο βέβαια πολλαπλασιάστηκε με τα μνημόνια. Και από τον σταθερό συνοριακό πόλεμο κατά των μεταναστ(ρι)ών που παρουσιάζονται ως «ανεπιθύμητοι/-ες» – «εισβολείς» αντιμετωπίζοντας διαρκή push backs και πνιγμούς στο Αιγαίο, μέχρι τα διατάγματα, τις καραντίνες, τις απαγορεύσεις, τον εκτεταμένο ψηφιακό έλεγχο, τους υγειονομικούς διαχωρισμούς και αποκλεισμούς στον πόλεμο κατά του λεγόμενου «αόρατου εχθρού» Sars-Cov2 τα τελευταία τρία χρόνια. Μια διαρκής επίκληση απειλής, μέσα από καθημερινά «πολεμικά ανακοινωθέντα» δημοσιογράφων, κυβερνητικών στελεχών, κρατικών αξιωματούχων και κάθε είδους ειδικών, που προκαλεί μια «κατάσταση πολιορκίας» στο κοινωνικό σώμα.
Τις τελευταίες δεκαετίες το σύστημα φαίνεται να «ισορροπεί» πάνω σε μια διαρκή συνθήκη «κρίσης», που λαμβάνει το χαρακτήρα αλληλουχίας διαδοχικών, επαναλαμβανόμενων και αλληλοτροφοδοτούμενων κρίσεων (κρίση χρηματοπιστωτικού τομέα, κρίση κρατικού χρέους, περιβαλλοντική κρίση, υγειονομική κρίση της Covid-19 κτλ), που συνθέτουν όμως μια συγκεκριμένη παγκόσμια πραγματικότητα. Σε αυτή τη συνθήκη, η κυριαρχία λειτουργεί όλο και περισσότερο ως έναν υβριδικό μοντέλο εξουσίας και διακυβέρνησης, όπου η ουσία και η μορφή του κρατικού ολοκληρωτισμού (αστυνομικά κράτη, καταστολή, διακυβέρνηση με διατάγματα και έκτακτες πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, έλεγχος της πληροφορίας και προσπάθεια επιβολής της κυριαρχικής αφήγησης κτλ) συνδυάζεται, εμπλουτίζεται και εναλλάσσεται με τις δημοκρατικές προφάσεις (ελευθερία λόγου, πλουραλισμός, εκλογές, κοινωνία των πολιτών κτλ).
Η κρατική διαχείριση της «υγειονομικής κρίσης» είναι αναμφισβήτητα διδακτική. Η εθνική αφήγηση των όρων διαχείρισης συμπλέχτηκε με τις κατευθυντήριες γραμμές υπερεθνικών οργανισμών (ΠΟΥ, ΕΕ κ.α.) με πρωτόγνωρο τρόπο. Η κήρυξη ενός παγκόσμιου πολέμου ενάντια στον «αόρατο εχθρό» (covid-19) επέτρεψε ταυτόχρονα την κήρυξη ενός παγκόσμιου στρατιωτικού νόμου, τον ταυτόχρονο εγκλεισμό δισεκατομμυρίων ανθρώπων με δυστοπικούς όρους, μια κυριαρχική απόπειρα μαζικής πειθάρχησης και ελέγχου, δίχως προηγούμενο, με κάθε τομέα της κοινωνικής ζωής να επηρεάζεται με πρωτόγνωρο τρόπο.
Η εκ νέου κήρυξη ενός παγκόσμιου πολέμου, με ένοπλους πλέον όρους, με αφορμή τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία ξεκαθάρισε πρώτα απ’ όλα ότι οι «πολεμικές κοινωνίες» θα παραμείνουν ως τέτοιες επ’ αόριστο, ενόσω εξελίσσεται η παγκοσμιοποιημένη «νέα κανονικότητα» αλληλοδιαδεχόμενων και αλληλοσυμπλεκόμενων συστημικών κρίσεων, υγειονομικών, ενεργειακών, πληθωριστικών, επισιτιστικών, πολεμικών, περιβαλλοντικών κ.ο.κ.
Η εξουσία, λοιπόν, διαμορφώνει κοινωνίες σε κατάσταση μόνιμου συναγερμού με την επίκληση διαρκών εξωτερικών απειλών, οι οποίες εξυπηρετούν τη διάχυση του φόβου, την πειθάρχηση και τη στοίχιση πίσω από τις κρατικές προσταγές. Η διαρκής επίκληση μιας «κατάστασης πολιορκίας» σε κάθε πιθανή εμφάνιση μιας απειλής/κρίσης, τροφοδοτεί διαρκώς μια αύξηση της ανάθεσης προς τα κρατικά διευθυντήρια και τους ειδικούς τους, μια εκθετική όξυνση της καταστολής και των αντι-εξεγερτικών πολιτικών που επιχειρεί να εξοβελίσει κάθε πιθανότητα έμπρακτης κριτικής προς το υπάρχον.
Στην προσπάθεια ανάλυσης και κατανόησης της στρατηγικής των κυρίαρχων γίνεται αντιληπτό ότι σε αυτό το σύνθετο κυριαρχικό και κοινωνικό περιβάλλον δεν αποτελεί τυχαία επιλογή ότι οι μορφές διακυβέρνησης (πολιτικής διαχείρισης) εκφράζονται μέσω μιας μόνιμης κατάστασης έκτακτης ανάγκης που απλώς αλλάζει επικλήσεις. Από το σταθερά διαφημιζόμενο ιδεολόγημα της «ασφάλειας», τις «ασύμμετρες απειλές» των προηγούμενων δεκαετιών και τις «αντι»τρομοκρατικές νομοθεσίες και σταυροφορίες που τις συνόδευσαν, μέχρι τα «απαραίτητα έκτακτα μέτρα» κοινωνικής λεηλασίας που έπρεπε να ληφθούν για την αντιμετώπιση της «δημοσιονομικής κρίσης» κρατικού χρέους, το οποίο βέβαια πολλαπλασιάστηκε με τα μνημόνια. Και από τον σταθερό συνοριακό πόλεμο κατά των μεταναστ(ρι)ών που παρουσιάζονται ως «ανεπιθύμητοι/-ες» – «εισβολείς» αντιμετωπίζοντας διαρκή push backs και πνιγμούς στο Αιγαίο, μέχρι τα διατάγματα, τις καραντίνες, τις απαγορεύσεις, τον εκτεταμένο ψηφιακό έλεγχο, τους υγειονομικούς διαχωρισμούς και αποκλεισμούς στον πόλεμο κατά του λεγόμενου «αόρατου εχθρού» Sars-Cov2 τα τελευταία τρία χρόνια. Μια διαρκής επίκληση απειλής, μέσα από καθημερινά «πολεμικά ανακοινωθέντα» δημοσιογράφων, κυβερνητικών στελεχών, κρατικών αξιωματούχων και κάθε είδους ειδικών, που προκαλεί μια «κατάσταση πολιορκίας» στο κοινωνικό σώμα.
Τις τελευταίες δεκαετίες το σύστημα φαίνεται να «ισορροπεί» πάνω σε μια διαρκή συνθήκη «κρίσης», που λαμβάνει το χαρακτήρα αλληλουχίας διαδοχικών, επαναλαμβανόμενων και αλληλοτροφοδοτούμενων κρίσεων (κρίση χρηματοπιστωτικού τομέα, κρίση κρατικού χρέους, περιβαλλοντική κρίση, υγειονομική κρίση της Covid-19 κτλ), που συνθέτουν όμως μια συγκεκριμένη παγκόσμια πραγματικότητα. Σε αυτή τη συνθήκη, η κυριαρχία λειτουργεί όλο και περισσότερο ως έναν υβριδικό μοντέλο εξουσίας και διακυβέρνησης, όπου η ουσία και η μορφή του κρατικού ολοκληρωτισμού (αστυνομικά κράτη, καταστολή, διακυβέρνηση με διατάγματα και έκτακτες πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, έλεγχος της πληροφορίας και προσπάθεια επιβολής της κυριαρχικής αφήγησης κτλ) συνδυάζεται, εμπλουτίζεται και εναλλάσσεται με τις δημοκρατικές προφάσεις (ελευθερία λόγου, πλουραλισμός, εκλογές, κοινωνία των πολιτών κτλ).
Η κρατική διαχείριση της «υγειονομικής κρίσης» είναι αναμφισβήτητα διδακτική. Η εθνική αφήγηση των όρων διαχείρισης συμπλέχτηκε με τις κατευθυντήριες γραμμές υπερεθνικών οργανισμών (ΠΟΥ, ΕΕ κ.α.) με πρωτόγνωρο τρόπο. Η κήρυξη ενός παγκόσμιου πολέμου ενάντια στον «αόρατο εχθρό» (covid-19) επέτρεψε ταυτόχρονα την κήρυξη ενός παγκόσμιου στρατιωτικού νόμου, τον ταυτόχρονο εγκλεισμό δισεκατομμυρίων ανθρώπων με δυστοπικούς όρους, μια κυριαρχική απόπειρα μαζικής πειθάρχησης και ελέγχου, δίχως προηγούμενο, με κάθε τομέα της κοινωνικής ζωής να επηρεάζεται με πρωτόγνωρο τρόπο.
Η εκ νέου κήρυξη ενός παγκόσμιου πολέμου, με ένοπλους πλέον όρους, με αφορμή τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία ξεκαθάρισε πρώτα απ’ όλα ότι οι «πολεμικές κοινωνίες» θα παραμείνουν ως τέτοιες επ’ αόριστο, ενόσω εξελίσσεται η παγκοσμιοποιημένη «νέα κανονικότητα» αλληλοδιαδεχόμενων και αλληλοσυμπλεκόμενων συστημικών κρίσεων, υγειονομικών, ενεργειακών, πληθωριστικών, επισιτιστικών, πολεμικών, περιβαλλοντικών κ.ο.κ.
Η εξουσία, λοιπόν, διαμορφώνει κοινωνίες σε κατάσταση μόνιμου συναγερμού με την επίκληση διαρκών εξωτερικών απειλών, οι οποίες εξυπηρετούν τη διάχυση του φόβου, την πειθάρχηση και τη στοίχιση πίσω από τις κρατικές προσταγές. Η διαρκής επίκληση μιας «κατάστασης πολιορκίας» σε κάθε πιθανή εμφάνιση μιας απειλής/κρίσης, τροφοδοτεί διαρκώς μια αύξηση της ανάθεσης προς τα κρατικά διευθυντήρια και τους ειδικούς τους, μια εκθετική όξυνση της καταστολής και των αντι-εξεγερτικών πολιτικών που επιχειρεί να εξοβελίσει κάθε πιθανότητα έμπρακτης κριτικής προς το υπάρχον.
