Σε κάθε περίπτωση, η υποκαταγραφή περιστατικών, η κίτρινη κάρτα του ΕΟΦ και η διερεύνηση αιτιολογικής σχέσης με τον εμβολιασμό, ακούγεται ως ταμπού και «συνωμοσία», αφού το τοτέμ «εμβόλιο» πρέπει να μείνει αυστηρά στη σφαίρα του ιερού, θυσιάζοντας στο βωμό των υπερκερδών της big pharma κάθε ερωτηματικό.
Ένα χρόνο μετά κι αφού κατέρρευσε ως χάρτινος πύργος αυτόν τον χειμώνα ο αστικός μύθος περί «ανοσίας της αγέλης», ενώ πέρυσι τέτοια εποχή παραμύθιασαν όλο τον κόσμο ότι «θα πάρει τη ζωή του πίσω» για να κάνει ουρές στα εμβολιαστικά κέντρα, φέτος θα λέγαμε ότι μήνες μετά τον μαζικό πειραματικό εμβολιασμό σε παιδιά από 5 ετών, γινόμαστε μάρτυρες μιας θανατοπολιτικής ατζέντας που δεν έχει ιστορικό προηγούμενο.
Αφού παραδέχτηκαν μόνοι τους, ιατροί και πολιτικοί, ότι βάπτισαν κόβιντ θανάτους όλες τις ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις που ανέκαθεν θερίζουν κάθε χειμώνα τα νοσοκομεία του ΕΣΥ, τους καρκινοπαθείς τελικού σταδίου με θετικό pcr και οποιονδήποτε απεβίωσε 4 μήνες μετά από οποιαδήποτε αιτία, αρκεί κάποια στιγμή να είχε θετικό τεστ, ερχόμαστε πλέον να έχουμε δίπλα στους καθημερινούς αριθμούς θανάτους από ή με κοβιντ των δελτίων των 8, τους «αόρατους» ξαφνικούς θανάτους, κυρίως νέων ανθρώπων που καταρρέουν κυριολεκτικά δίπλα μας.
6500 «ξαφνικοί» θάνατοι μόνο το τελευταίο τρίμηνο του 2022 με τις τρεις δόσεις σε μαζικό πληθυσμό και καμία «επιστημονική» έρευνα δεν ασχολείται με την αιτιολογική συσχέτιση, ενώ ήδη υπάρχουν 138 παιδιά νεκρά το πρώτο τρίμηνο του 2022 μετά την έναρξη του πειραματικού εμβολιασμού τους από τον Δεκέμβριο του 2021. Όλα τυχαία, όλα ερμηνεύσιμα με το ότι «πάντα πέθαιναν ξαφνικά».
Μετά την αναγνώριση όμως ότι η μυοκαρδίτιδα/ περικαρδίτιδα είναι πλέον στον επίσημο κατάλογο παρενεργειών κυρίως των mRna «εμβολίων» ήρθε πλέον και «το σύνδρομο αιφνιδίου θανάτου από αρρυθμία» (sudden arrhythmic death syndrome) να λάβει σε διάφορα μέρη του κόσμου τρομακτικές διαστάσεις «ξαφνικών» θανάτων, ακριβώς ένα χρόνο μετά τους μαζικούς εμβολιασμούς, προκαλώντας μας να βάλουμε στην εξίσωση και τον παράγοντα «ταμπού», δηλ. τον μαζικό 3πλο εμβολιασμό.
Άλλωστε σε αυτή τη θανατοπολιτική συνθήκη που έχει κορυφωθεί τα τελευταία δυο χρόνια έχουμε κατανοήσει πλήρως πώς παίζεται το παιχνίδι της ιατρικής/πολιτικής εξουσίας: Μόνο οι θάνατοι (από ή με) κοβιντ είναι άξιοι πένθους και αριθμολαγνείας, για να αποτελέσουν άλλοθι, στο οποίο στηρίχθηκαν όλοι οι διαχωρισμοί, οι εκβιασμοί, το στίγμα, η διαπόμπευση, η υποχρεωτικότητα και τα ψηφιακά πιστοποιητικά ως αναπόφευκτες λύσεις.
Μια TINA (there is no alternative) που την υποδέχτηκαν εμμέσως πλην σαφώς όλοι/όλες/όλα. Μέχρι και υποστηρικτές βρήκε η TINA από την αριστερά και την αυτονομία, την queer θεωρία που πενθούν για τους «κοβιντ θανάτους της εργατικής τάξης», περιορίζοντας την όποια κριτική τους σκέψη και ανάλυση στη μαγική λέξη «διαχείριση». Ζητάνε μόνο ενίσχυση του ΕΣΥ, να αλλάξει χέρια η «διαχείριση», ενίοτε ζητάνε περισσότερα «μέτρα ατομικής προστασίας» (να μην βγάλουμε τις μάσκες στα παιδιά, να κάνει η ανεμβολίαστη εργατική τάξη κι άλλα ραπιντ τεστ κτλ) από αυτά που προσφέρει ο ηγεμόνας.
Την ίδια στιγμή παρελαύνουν υπερήφανα για τα δικαιώματα της ελευθερίας σεξουαλικού προσανατολισμού, χέρι χέρι με αργυρό χορηγό τη Pfizer, ενώ η τελευταία μετράει τα υπερκέρδη της στα χρηματιστήρια αφού πρώτα έχει φροντίσει αυτά να τα συγκεντρώσει καταπατώντας βασικά δικαιώματα ελευθερίας, σωματικής αυτοδιάθεσης, αυτεξούσιου και προσωπικών δεδομένων υγείας.
Εδώ και ένα χρόνο στεκόμαστε στον αντίποδα αυτής της θανατοπολιτικής ρητορικής και στην ρηχή κριτική που της ασκείται περί κακής «διαχείρισης» απέναντι σε έναν «φονικό» ιό. Στον αντίποδα μαζί με άλλες, λίγες πολιτικές ομάδες έχουμε ως στόχο να αναδεικνύουμε τα προβλήματα στα πάντα από την αρχή τους, από το πώς και γιατί αλλάζει τον ορισμό για την «πανδημία» ο ΠΟΥ, ποια είναι η πολιτική στόχευση και εμμονή για να συνδέεται διαρκώς ένας εποχικός αναπνευστικός ιός με τον θάνατο, όταν επίσημα η θνησιμότητά του είναι της τάξεως των ιών της γρίπης και επιχειρούμε διαρκώς να πολιτικοποιούμε από τη ρίζα της την υγειονομική συνθήκη «εκτάκτου ανάγκης» μιλώντας ανοιχτά χωρίς φόβο για το στίγμα του «ψεκα/ακροδεξιού», για το πώς ένας αναπνευστικός ιός εργαλειοποιείται σκόπιμα (η πρώτη απόπειρα ανεπιτυχώς έγινε το 2009 με τον Η1Ν1, παραγγέλνοντας τότε στο όνομα μιας νέας «πανδημίας» 11εκ. εμβόλια) για να περιορίσει βασικά δικαιώματα ελευθερίας, όπως έγινε τον χειμώνα 2021-2022, να στηρίξει κερδοφόρους σχεδιασμούς της big pharma υπό το μανδύα της «επιστήμης», να ιδιωτικοποιήσει κάθε εναπομείναν κομμάτι του ΕΣΥ, να απολύσει ως «νέο μνημόνιο» εργατικό πληθυσμό από δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, προκειμένου να μας εισαγάγει σε μια νέα ψηφιακή δυστοπία, όπου πλέον οι ζωές μας θα περικυκλώνονται ολοένα και περισσότερο από ένα ψηφιακό πανοπτικό ακραίου ελέγχου.
Οπότε αρκετά ασχοληθήκαμε με τον «αόρατο εχθρό», ας ασχοληθούμε σε αυτό το θανατοπολιτικό περιβάλλον με τους ορατούς εχθρούς που είναι πολλοί, σε διαφορετικά κέντρα και επίπεδα κι ας δώσουμε τρόπο στην οργή και στη θλίψη μας απέναντι σε ένα θανατικό κλοιό που δεν είναι πια μονοθεματικός.
