IN THE DEATHCAR WE ARE ALIVE
Ένα παιδί 15χρονών, ο Ηλίας
Γεωργακόπουλος, κηδεύτηκε την Τετάρτη 15/09/21 ενώ λίγες ημέρες πριν
είχε εμβολιαστεί προληπτικά για έναν ιό που εδώ και δύο χρόνια δεν
κινδύνευε θανάσιμα από αυτόν. Η απάντηση για αυτή την ιατρική βία ήταν
κυνική: Πεθαίνουν παιδιά και από τον κόβιντ και αιφνιδιαστικά. Στην ρηχή
εποχή που ζούμε είναι πλέον το ίδιο να παίρνεις ένα προληπτικό φάρμακο
και να πεθαίνεις και το ίδιο να είσαι άρρωστος και να αντιμετωπίζεις
αυτό το ενδεχόμενο.
Το Δεκέμβρη του 2008 ένα άλλο παιδί 15
χρονών, ο Αλέξης Γρηγορόπουλος, δολοφονήθηκε από σφαίρες μπάτσου στα
Εξάρχεια. Η απάντηση θα μπορούσε απέναντι σε αυτήν την κρατική βια να
ήταν παρόμοια: Παιδιά βγαίνουν έξω και πεθαίνουν από τροχαίο. Και κάπως
έτσι η λογική και η ανθρωπιά μας εγκαταλείπει και ο θάνατος γίνεται ένα
συμβάν κοινότοπο και αναμενόμενο. Οι μόνοι θάνατοι που μετράνε και
θρηνούμε είναι από κόβιντ. Τελεία. Αυτοί χρειάζονται για το σύστημα των
“ειδικών” και μη, για να έρθει ως μοναδική λύση ο ιός του φασισμού με
τις άπειρες μεταλλάξεις του.
Μπροστά σε αυτούς τους αριθμούς
καλούμαστε να αποδεχτούμε με ντροπή και οργή τους θανάτους και τις
βλάβες από τα εμβόλια ακόμα και σε εφήβους, τις αναστολές και τη διάλυση
των νοσοκομείων και της ΠΦΥ με την υποχρεωτικότητα, την εκκαθάριση των
ιδιωτών γιατρών, φαρμακοποιών που δεν συμμορφώνονται με τη νέα νόρμα,
την τιμωρία των ανεμβολίαστων εκπαιδευτικών που πληρώνουν από την τσέπη
τους -μόνο- σε ιδιωτικές δομές τα τεστ για να αποδείξουν ότι είναι
υγιείς. Σε αυτό το θέατρο του παραλόγου γινόμαστε θεατές το πώς το
υγειονομικό είναι μόνο πολιτικό ζήτημα και βλέπουμε καθημερινά το πώς
στήνεται η προπαγάνδα και η οχλαγωγία της μάζας με εργαλείο το φόβο για
να έρθουν διαχωρισμοί, αποκλεισμοί, κοινωνική εξόντωση και πιστοποιητικά
κοινωνικών φρονημάτων.
Την ίδια στιγμή, η ανεργία -με το εμβόλιο
ως βολικό εργαλείο- αυξάνεται, τα δάση καίγονται για να έρθει η
“πράσινη ανάπτυξη” να εκμεταλλευθεί τα αποκαΐδια, ‘Άνθρωποι μένουν χωρίς
σπίτι αφού εκκένωσαν τις ζωές τους, νέοι/ες «απεγκλωβίζονται» από τα
Δημόσια Πανεπιστήμια και βρίσκουν καταφύγιο με μετρητά στα ιδιωτικά,
επιβάλλονται κατακόρυφες αυξήσεις σε ενέργεια και τρόφιμα κι όλα αυτά
δεν είναι πάρα κάποιες βασικές όψεις της καθημερινότητάς μας, για να
έχουμε κάθε λόγο να εξοργιζόμαστε και να αυτό-οργανωνόμαστε απέναντι σε
αυτό το διάχυτο θανατικό που μας ζώνει από παντού.
