Αξιολόγηση σχολικής μονάδας ή πώς το κράτος «διδάσκει» τη ρουφιανιά και την πειθάρχηση σε πρόβατα και ερίφια…
Η επιβολή της αξιολόγησης στη Δημόσια Εκπαίδευση, δεν αποτελεί απλά ιδεολογική εμμονή της σημερινής Κυβέρνησης, αλλά συνιστά μέρος μιας διαδικασίας που βρίσκεται σε εξέλιξη τα τελευταία 30 χρόνια, στο κέντρο της οποίας βρίσκεται η αναπροσαρμογή της εκπαίδευσης συνολικά, με σκοπό την εξυπηρέτηση των επιταγών του κεφαλαίου και των εκάστοτε αφεντικών, μέσω της εγκαθίδρυσης ενός μηχανισμού βίαιης και ολοκληρωτικής διαχείρισης των παραγωγικών σχέσεων και της εργατικής δύναμης, από τις πρώτες βαθμίδες της εκπαίδευσης.
Στο κέντρο της επίθεσης του σύγχρονου ολοκληρωτικού κράτους βρίσκονται τα πιο πληβειακά στρώματα των νέων, εναντίον των οποίων θα εξελίσσεται η κρατική πολιτική πειθάρχησης των υποτελών πληθυσμών στα πρότυπα της στρατιωτικής διαχείρισης των μεταναστευτικών πληθυσμών για τα κατώτερα στρώματα, τα οποία μαζί με τους μετανάστες, τους πρόσφυγες και τους άλλους αποκλεισμένους θα εκτοπίζονται στο περιθώριο της κοινωνικής και οικονομικής ζωής, μέσα από την προώθηση των κατηγοριοποιήσεων, των αποκλεισμών, και της υποταγής που βρίσκονται στον πυρήνα των νεοφιλελεύθερων αναδιαρθρώσεων. Ο καπιταλισμός του σοκ και της εξαθλίωσης, του βιοπολιτικού και τεχνοεπιστημονικού ελέγχου διαμορφώνει τον νέο τύπο ανθρώπου σε ένα νέο κοινωνικό υπόδειγμα σκληρού ατομισμού, άγριου ανταγωνισμού, θεσμοποιημένης ρουφιανοποίησης και απόλυτης συναίνεσης στο κοινωνικό υπόδειγμα, ισοπεδώνοντας και καταστέλλοντας κάθε προοπτική αμφισβήτησης του υπάρχοντος, αντίστασης και εξέγερσης.
Πίσω από εύσχημους και παραπειστικούς όρους, όπως, «αναβάθμιση, σχεδιασμός, ενδυνάμωση, αυτονομία» καμουφλάρεται η πιο μεθοδική και στοχευμένη ταξική επίθεση των αφεντικών με βασικό χαρακτηριστικό της τη μείωση του κοινωνικού χαρακτήρα του κράτους και την ενίσχυση του κατασταλτικού του ρόλου. Στον πυρήνα της νεοφιλελεύθερης αναδιάρθρωσης βρίσκεται η υπαγωγή της εκπαίδευσης στις ανάγκες του κεφαλαίου και η μετατροπή του σχολείου σε επιχείρηση, με βασικά στοιχεία τη δραστική περικοπή των δαπανών με στόχο την απαξίωση και την υποβάθμισή του και συνεπώς την προώθηση της ιδιωτικής εκπαίδευσης, τη διείσδυση επιχειρήσεων σε τομείς της δημόσιας εκπαίδευσης, την έμφαση στην καλλιέργεια «ήπιων» δεξιοτήτων σε βάρος της ολόπλευρης μόρφωσης και της κριτικής σκέψης, την εδραίωση του ανταγωνισμού μεταξύ των κατηγοριοποιημένων με ποσοτικά κριτήρια εκπαιδευτικών μονάδων και την εφαρμογή μιας σκληρής ιεραρχικής από τα πάνω ατομικής αξιολόγησης με σκοπό τον ολοκληρωτικό ιδεολογικοπολιτικό έλεγχο των μαθητών και των εκπαιδευτικών. Σε περιόδους σκληρής λιτότητας και απώλειας εργασιακών δικαιωμάτων, ο μπαμπούλας της αξιολόγησης διασφαλίζει τον απόλυτο έλεγχο των πάντων, ενώ οι υποταγμένοι εκπαιδευτικοί θα γίνουν οι φορείς των «μεταρρυθμίσεων» στο δημόσιο σχολείο του ανταγωνισμού και της κατάρτισης.
Στη διάρκεια της χρονιάς, ήδη οι μαθητές βίωσαν στην πράξη τι σημαίνουν οι κοινωνικοί αποκλεισμοί, όταν 40.000 νέοι, βρέθηκαν έξω από τις σχολές της επιλογής τους με όχημα την ελάχιστη βάση εισαγωγής, ενώ η καθιέρωση της τράπεζας θεμάτων θα κλείσει το δρόμο για τα πανεπιστήμια στους μαθητές των ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων, την ίδια στιγμή που οι μαθητές των ΕΠΑΛ έρχονται αντιμέτωποι με μεγαλύτερη υποβάθμιση των σχολικών μονάδων μπροστά στο φάσμα της ανεργίας, της ελαστικής και της απλήρωτης εθελοντικής εργασίας.
Παράλληλα, η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση στα πανεπιστήμια με το νόμο 4777, μεταμορφώνει ριζικά το εκπαιδευτικό τοπίο, εγκαθιδρύοντας συνθήκες κοινωνικού αποκλεισμού, μέσω των διαγραφών φοιτητών με κριτήριο το ανώτατο όριο σπουδών, εξίσωσης των πτυχίων με αυτά των ιδιωτικών κολεγίων και κοινωνικών ανισοτήτων, όπου θα δίνει τον τόνο η αστυνομία, οι κάμερες παρακολούθησης και τα συστήματα ασφαλείας για να μπορούν ανενόχλητες να μπαινοβγαίνουν οι ιδιωτικές εταιρείες με στόχο τον πλήρη οικονομικό έλεγχο και την ιδεολογική χειραγώγηση των πανεπιστημίων.
Η κυβέρνηση, με την έναρξη του εγκλεισμού στο όνομα της «πανδημίας», αξιοποίησε μεθοδικά την πολιτική και κοινωνική συναίνεση στην επιβολή των λοκντάουν και κατάφερε να ψηφίσει νομοσχέδια που για πολλά χρόνια προσέκρουαν στις αντιστάσεις και στους αγώνες του εκπαιδευτικού κόσμου. Παρόλα αυτά εκπαιδευτικοί, μαθητές και φοιτητές, σπάζοντας τις απαγορεύσεις, συναντήθηκαν στο δρόμο του αγώνα και αντιτάχθηκαν στο πολυνομοσχέδιο και στις μεθοδεύσεις της Κεραμέως ενάντια στα εργασιακά δικαιώματα, την ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης και των συλλογικών αγώνων, στο ηλεκτρονικό φακέλωμα και τις κάμερες στην τάξη, στην αύξηση του αριθμού μαθητών ανά τμήμα και στην απόπειρα επιβολής της αξιολόγησης των σχολικών μονάδων.
Το τελευταίο διάστημα, οι εκπαιδευτικοί με μια συντριπτική ιστορικά πλειοψηφία που ξεπερνά το 90%, συμμετέχουν στην απεργία-αποχή ενάντια στον νόμο για εσωτερική- εξωτερική αξιολόγηση των σχολείων με αποκορύφωμα τις τελευταίες μεγαλειώδεις και μαχητικές διαδηλώσεις σε όλες τις πόλεις της χώρας. Η εκπαιδευτική κοινότητα στις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις της έρχεται αντιμέτωπη με ένα πανικόβλητο κράτος που επιχειρεί να κάμψει τους αγώνες της εξαπολύοντας πρωτοφανή καταστολή με άγριες επιθέσεις των ΜΑΤ, ξύλο και χημικά. Στην επίθεσή της η κυβέρνηση κατέφυγε στη συνδρομή της υπάκουης κι ελεγχόμενης αστικής δικαιοσύνης για να κηρύξει παράνομους και καταχρηστικούς τους συνδικαλιστικούς αγώνες των εκπαιδευτικών, σε μια πρωτοφανή και προκλητική παράκαμψη ακόμη και των συνταγματικών αστικοδημοκρατικών προσχημάτων που τηρούνται στη δικονομική διαδικασία.
Ο αγώνας των εκπαιδευτικών δεν είναι κλαδικός. Είναι αγώνας πρώτα ιδεολογικός, απέναντι σε μια βίαιη αλλαγή, που επιβάλλεται από τα πάνω και επιχειρεί να αντιστρέψει την αντίληψη ότι το σχολείο και η εκπαίδευση αποτελούν κοινωνικό αγαθό, στο οποίο έχουν όλοι ισότιμη πρόσβαση χωρίς αποκλεισμούς, και στο οποίο μέχρι τώρα υπήρχαν ρωγμές και περιθώρια να λειτουργήσει ως πεδίο αναπαραγωγής της κριτικής σκέψης, αμφισβήτησης του υπάρχοντος και παραγωγής αντιστάσεων. Είναι ακόμη αγώνας πολιτικός για την προάσπιση των συλλογικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, απέναντι στην ποινικοποίηση της απεργίας και της συνδικαλιστικής δράσης.
Ο αγώνας των εκπαιδευτικών ενάντια στην αξιολόγηση είναι προ πάντων αγώνας απέναντι στη στρατηγική επιλογή των διαχωρισμών, των κατηγοριοποιήσεων και των αποκλεισμών, απέναντι σε λογικές διαρκούς επιτήρησης, ελέγχου και πειθάρχησης σε μια κοινωνία που μετατρέπεται σταδιακά σε ένα ανοιχτό στρατόπεδο συγκέντρωσης, όπου τα πάντα και οι πάντες αξιολογούνται από θεσμικούς και εξωθεσμικούς εκκολαπτόμενους ρουφιάνους, τα πάντα και οι πάντες υπόκεινται σε διαρκή έλεγχο απόδοσης, επίδοσης, αρτιότητας και αρτιμέλειας, υγείας και «ύπαρξης», ώσπου η ύπαρξη θα έχει χάσει το νόημά της παραπαίοντας στο λεπτό όριο όπου η ελπίδα δίνει τη σκυτάλη στη δυστοπία. Κι αυτός ο αγώνας μας αφορά όλους.
ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΤΟΥΣ
Η ΝΙΚΗ ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΕΙΝΑΙ ΝΙΚΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΩΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
