Στο Πέραμα το κράτος δια των αστυνομικών του οργάνων δολοφόνησε τον ανήλικο Ρομά κι επιτόπου επιχείρησε να το συγκαλύψει, κάνοντας λόγο για νόμιμη άμυνα και τραυματίες αστυνομικούς.
Όπως αποκαλύφθηκε όμως, κανένας αστυνομικός δεν τραυματίστηκε, οι μπάτσοι γνώριζαν εξαρχής ότι ήταν Ρομά (και προφανώς αυτό έχει τη σημασία του), προχώρησαν στην εκτέλεση παρά την εντολή του κέντρου για αποστασιοποίηση κι άδειασαν στον ανήλικο 38 σφαίρες.
Επειδή δε μερικοί μιλούν για νόμιμη άμυνα απέναντι σε ένα όχημα “φονικό όπλο”, παραλληλίζοντας ευθέως το συμβάν με επίθεση ισλαμιστών (trendy από το 2001), σημειώνουμε ότι ο δολοφονημένος Ρομά ήταν συνεπιβάτης.
Καμία σημασία όμως δεν έχει καμία από αυτές τις συνταρακτικές αποκαλύψεις, γιατί το πτώμα του νεκρού καλύφθηκε από τη λάσπη της μιντιακής προπαγάνδας. Καλύφθηκε επίσης από την απάθεια της συστημικής αριστεράς, που ενώ κατέβαινε στο δρόμο για τα δίκαια αιτήματα του Κουφοντίνα και την αστυνομική βία, για τη δολοφονία του Ρομά έκανε μόκο.
Μόκο έκανε και η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας, όπως είχε κάνει και στην περίπτωση του Ζακ με τους νοικοκυραίους να σκουπίζουν το αίμα του από το πεζοδρόμιο, για να μη διασαλευτεί η τάξη κι η ασφάλεια της αστικοδημοκρατικής σαπίλας.
Ακόμα κι άνθρωποι που είναι ενάντια στο υγειονομικό απαρτχάιντ, στην περίπτωση της δολοφονίας στο Πέραμα μίλησαν για νόμιμη αστυνομική βία. Πόση αντίφαση ενέχει το να μάχεσαι το υγειονομικό απαρτχάιντ και να στηρίζεις φυλετικούς και κοινωνικούς αποκλεισμούς;
Αυτό ακριβώς όμως είναι και το νόημα της διακυβέρνησης με το φόβο και τη βία, που λαμβάνει χώρα τα τελευταία δύο χρόνια με αφορμή μια λοίμωξη του αναπνευστικού, και των υγειονομικών απαρτχάιντ:
Η θρησκευτικού τύπου υποταγή στους “ειδικούς” και στην επιστήμη μεταφράζεται σε τυφλή υπακοή στην εξουσία. Η δολοφονία μεταφράζεται σε νόμιμη αστυνομική βία. Η αστυνομική βία ανάγεται σε συνώνυμο της ασφάλειας.
Και κάπως έτσι, εκεί που θα έπρεπε να έχουμε ένα νέο Γρηγορόπουλο, δεν μίλησε κανείς, γιατί ήταν “σεσημασμένος”, γιατί “το αμάξι ήταν κλεμμένο”, γιατί ήταν Ρομά...
Κι αν κάπου τα πράγματα “ξεφύγουν και λίγο”, όπως προσπαθεί να μας πείσει το Κράτος ότι έγινε εν προκειμένω, θα το πούμε “υπερβάλλοντα ζήλο” κι αν αυτό δεν πιάσει, υπάρχει και το “κράτος δικαίου” κι η “δικαιοσύνη”.
Ξέρετε, αυτή που καταδίκασε την χρυσή αυγή, ενώ ακροδεξιοί συνεχίζουν να κυβερνούν, κι απελευθέρωσε τους μπάτσους χωρίς καν περιοριστικούς όρους, ενώ ο “Ινδιάνος” που έπαιζε μπάσκετ παρέμεινε προφυλακισμένος για 7 μήνες για τα περσινά επεισόδια της Νέας Σμύρνης.
Πάνω από όλα όμως, το δίδαγμα των υγειονομικών απαρτχάιντ είναι η πειθαρχία στα όποια κελεύσματα της εξουσίας κι η εδραίωση της πεποίθησης ότι η υπακοή οδηγεί σε προνόμια κι η ανυπακοή σε αποκλεισμούς.
Μόνο που ολοένα και περισσότεροι αποκλείονται και τα προνόμια αποδεικνύονται κάλπικη λίρα. Κι ενώ προς το παρόν είναι η σειρά των “άλλων” να πληρώσουν τη νύφη, δεν αργεί να έρθει κι η δική σου η σειρά. Γιατί έτσι είναι ο φασισμός, στην αρχή είναι για τους άλλους και μετά από λίγο για όλους.
Το ότι η ελληνική κοινωνία διαθέτει ρατσιστικά αντανακλαστικά είναι γνωστό. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας. Με αφορμή όμως το μαλθακό ιό το κράτος οριοθέτησε, εκτός από τις αποστάσεις μας, και τις φυλετικές, ταξικές και κοινωνικές ομάδες που είναι απαρχαιωμένες, ανήκουν πια στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και πρέπει να εξαλειφθούν.
Είναι αυτοί που δεν χωράνε πια στο μεταμοντέρνο αχταρμά της χιπστερ κυβερνητικής αριστεράς του υγιεινιστικού ολοκληρωτισμού. Είναι οι τσιγγάνοι, είναι οι Ρομά, είναι οι εργάτες, είναι οι λούμπεν προλετάριοι, είναι οι οπαδοί, είναι οι γέροι που παίζουν τάβλι στα καφενεία (Ναι, αυτοί που τάχα θέλουν να προστατέψουν).
Όλως τυχαίως είναι αυτοί που καλούνται πια αντιεμβολιαστές, συνώνυμο πλέον του παλιού αντιεξουσιαστές και τίτλος πια τιμητικός, όταν τον εκστομίζουν συστημικά μιντιακά αποβράσματα.
Η επίθεση του ολοκληρωτικού υγειινισμού στους Ρομά δεν είναι τυχαία. Φαινόταν το πράγμα από πέρσι, όταν ο ψάλτης-επιστήμονας Τσιόδρας τριγυρνούσε με στρατούς στους καταυλισμούς τους, για να τους τιθασεύσει.
Οι Ρομά όμως δεν νοιάζονται για τα κρατικά τερτίπια και την κυρίαρχη αφήγηση κι απαντούν με το δικό τους τρόπο, έχοντας συνηθίσει εξάλλου τους εις βάρος τους αποκλεισμούς.
Το κράτος του φόβου και της βίας, οργανωμένο με βάση τις αρχές ενός βιβλίου του Χομπς που γράφτηκε 370 χρόνια πριν, που παρουσιάζεται σήμερα ως ύψιστη συλλογική αλληλεγγύη, επιχειρεί δύο χρόνια τώρα να μας κηρύξει απαρχαιωμένους. Το μήνυμα από τη δολοφονία του Νίκου Σαμπάνη είναι σαφές; Όποιος δεν συναινεί, θα εξοντώνεται.
Και τώρα ενός λεπτού σιγή για την ιερή εργαλειοποίηση του θανάτου της Φώφης Γεννηματά στο όνομα της πολυπόθητης εθνικής ενότητας.
Σσστ, μη μιλάς.
Όποιος μιλά, θα εκτελείται, σωματικά ή ηθικά..
