Δεν είναι μυστικό ότι βιώνουμε ξανά μια νέα άνθηση του νεοναζισμού.
Ένα χρόνο μετά την καταδίκη της χρυσής αυγής από το κράτος που ενδοσυστημικά την ανέθρεψε, την χαρτζιλίκωνε, πλήρωσε τα ψηφοδέλτιά της και την ανέδειξε σε πολιτική δύναμη, αξιοποιώντας την ως δεκανίκι της κυβερνώσας "λαϊκής" τάχα μόνο δεξιάς, όπου την χρειαζόταν, ο φασισμός είναι και πάλι εδώ.
Προφανώς και για την κινητοποίηση των νεοναζί έπεσαν τα απαραίτητα τηλέφωνα και φράγκα από τους εντολείς τους στο Μαξίμου. Ωστόσο, ο φασισμός συνιστά πολιτικό κίνημα κι ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπίζεται.
Η σημερινή νεολαία αναζητά άτσαλα τα βήματά της ανάμεσα στα ερείπια της αυτοεκπληρούμενης προφητείας της συστημικής κατάρρευσης, της "πανδημίας", της ανεργίας, της ακρίβειας, της διαρκούς καπιταλιστικής κρίσης, της απαξίωσης των ιδεών και των ιδεολογιών σε ένα μόνιμο καθεστώς έκτακτης ανάγκης μέσα σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης φτηνής διασφάλισης της επιβίωσης.
Βοήθησε κι η κυβέρνηση στην αναζωπύρωση του φασισμού, χωρίς να χρειαστεί να ενεργοποιήσει ευθέως τις νεοναζί δυνάμεις αλλά εμμέσως, συκοφαντώντας μέσω των ΜΜΕ με ποταπή αλλά αποτελεσματική προπαγάνδα κατά όσων αντιτίθενται στη κρατική διαχείριση του ιού, ως ακροδεξιών.
Βοήθησαν κι οι συστημικοί influencers της αριστεράς, αναπαράγοντας την κρατική προπαγάνδα και παραποιώντας λόγια σοφών, για να εμφανίσουν τους ελάχιστους υπερασπιστές της δημοκρατίας, των αξιών του δυτικού πολιτισμού, των ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων και των εργασιακών κεκτημένων ως νεοσυντηρητικούς θατσερικούς.
Βοήθησαν και οι συστημικοί -κοινοβουλευτικοί κι όχι μόνο- πολιτικοί φορείς της αριστεράς, της αναρχίας και του αντιεξουσιαστικού χώρου στην αυτοαπαξίωσή τους και την ενδυνάμωση του φασισμού, υιοθετώντας πλήρως την οργουελική κρατική αφήγηση.
Η αριστερά περιορίστηκε να ζητά περισσότερα μέτρα και περισσότερη κρατική διαμεσολάβηση, όπως ακριβώς στα γεγονότα των ΕΠΑΛ που διεκδικούν περισσότερες και πιο δραστικές παρεμβάσεις «προστασίας» από το φασιστικό κράτος.
Βούτυρο στο ψωμί της κυβέρνησης του γκεμπελιστάν τα γεγονότα στη Θεσσαλονίκη, παρουσιάστηκαν ως εσωτερικές διαμάχες της θεωρίας των δύο άκρων, σύμφωνα με την οποία κάθε απόκλιση από τον ολοκληρωτισμό της κοινής γνώμης, συνιστά ιδιώνυμο ποινικό αδίκημα.
Πέταξε η κυβέρνηση κι έναν ακροδεξιό έξω από το κοινοβουλευτικό της σώμα, ενώ όλοι οι υπόλοιποι ακροδεξιοί συνεχίζουν να κυβερνούν, με την ανοχή και συνενοχή της συστημικής αριστεράς, κι ως εκ του θαύματος, ένα χρόνο μετά την καταδίκη της χρυσής αυγής ο φασισμός νικήθηκε εκ νέου.
Ο φασισμός όμως θα νικηθεί όταν ο κάθε κυρ Παντελής θα αρχίσει να τιμωρείται και να απαξιώνεται όχι μόνο δικαστικά (ούτε καν αυτό δεν γίνεται) αλλά πολιτικά και κοινωνικά, όταν σταματήσει να σκουπίζει κάτω από το χαλί τα αίματα από τις δολοφονίες του κάθε Ζακ κι όταν αρχίσει να ντρέπεται να χρησιμοποιεί ως δικαιολόγηση της ψήφου του το φτηνό "δεν ήξερα τι έκανα".
Ο φασισμός εξάλλου των μερικών γραφικών νεοναζί στα ΕΠΑΛ δεν είναι παρά ένα προπέτασμα καπνού, ένα κόκκαλο που έχουν για να πετάνε στο πιστό σκυλί της αριστεράς, για να μη βλέπει κανείς πίσω απ' την κουρτίνα…
Να μη βλέπει κανείς τον φασισμό του 21ου αιώνα, που δεν περιλαμβάνει πλέον ναζιστικές χαιρετούρες, σεξισμό και ρατσισμό, αλλά που κάλλιστα θα μπορούσε να είναι κι αντισεξιστικός κι αντιρατσιστικός στα χαρτιά, πλην όμως στην πράξη είναι η αποθέωση του ολοκληρωτισμού.
Ο νέος φασισμός απαρτίζεται από συλλογικά ιδεώδη που διαπλάστηκαν από το κράτος μέσα σε 2 μόλις χρόνια στημένης κατάστασης ανάγκης, από φτηνά εμπορεύματα ατομικής και συλλογικής ευθύνης, από το βιασμό της έννοιας της αλληλεγγύης, από τη διαρκή καταπάτηση ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, από το νεοναζί πολίτικαλ κορέκτ καθημερινό βιασμό της εργατικής τάξης κι από τη διαρκή διευθέτηση της καθημερινότητας των υπηκόων με τη μορφή ιατρικής τυπολογίας ναζιστικών διαταγμάτων.
Στο νέο φασισμό μπορείς να είσαι άσπρος, μαύρος, γκέι, φούξια ή ό,τι άλλο θες με μια μόνο προϋπόθεση: η διαφορετικότητά σου να περιορίζεται αποκλειστικά και μόνο στο αισθητικό επίπεδο.
Απέναντι στην αγαστή σύμπνοια του θεσμικού κρατικού φασισμού και των ταγμάτων εφόδου που τροφοδοτεί και εμφανίζει από τα κάτω, αντιστέκονται υγιείς δυνάμεις που επεξεργάζονται το υπάρχον και οι οποίες έβλεπαν στο βάθος του τούνελ από την έναρξη της "πανδημίας" πως ο μεγαλύτερος ιός που απειλεί την ανθρωπότητα αυτή τη στιγμή είναι ο νέος ολοκληρωτισμός σε μια πρωτόγνωρη σύνθεση "εθνικής συναίνεσης και κρατικής σωτηρίας" στο όνομα κατασκευασμένων εσωτερικών και εξωτερικών εχθρών.
Αυτές οι δυνάμεις ήταν, είναι και θα παραμείνουν στο δρόμο.
.png)
