Η βία των ΜΑΤ είναι ένα πράγμα. Δεν ξεκίνησε επί Μητσοτάκη, χημικά και ξύλο υπήρχαν από τότε που θυμάμαι -είτε στα γήπεδα, είτε στο κλείσιμο καταλήψεων, είτε στις πορείες για τον Γρηγορόπουλο (και πιο μετά για τις απεργίες πείνας κρατουμένων), είτε σε πορείες για το μεταναστευτικό, είτε στις μεγάλες απεργίες, είτε σε διαδηλώσεις επί κρίσης /πλατείες κλπ... Με όλες τις κυβερνήσεις κατέβαινες στο δρόμο και ήξερες ότι απέναντι σου θα είναι το κράτος και ο στρατός του (μπάτσοι /ματ). Δεν πολυκαταλαβαίνω την έκπληξη ορισμένων.
Όμως εκτός από την βία των ΜΑΤ υπάρχει και μια άλλη βία. Η βία που βιώσαμε εδώ και τρία χρόνια, η βία του μαζικού εγκλεισμού, η βία του να πρέπει να στέλνεις μήνυμα ή να υπογράφεις ένα κωλόχαρτο για να βγεις κάποια λεπτά έξω από το σπίτι σου, η βία της καθημερινής τρομοκρατίας από τα ΜΜΕ, η βία των θανάτων από τα πρωτόκολλα θεραπείας και την απομόνωση, η βία της μίας και μοναδικής άποψης, της λογοκρισίας από κράτος, ειδικούς, φακτ τσέκερς, φίλους, η βία της περιθωριοποίησης σου επειδή αντιδρούσες στις παρανοϊκές κρατικές εντολές, η βία του να σε περιφρονούν, βρίζουν, αποκαλούν ψεκασμένο ή ακροδεξιό καθημερινά δημοσιογράφοι, ειδικοί, αλλά και άνθρωποι που μέχρι πρώτα εκτιμούσες και νόμιζες φίλους /συντρόφους, η βία των υποχρεωτικών "θεραπειών" /εμβολίων, η βία των πιστοποιητικών, η βία του ψηφιακού ελέγχου /επιτήρησης /παρακολουθήσεων, η βία των αναστολών εργασίας, η βία των υποχρεωτικών ράπιντ, η βία των ξαφνικών θανάτων /παρενεργειών και της σιωπηρής απαγόρευσης να μιλάμε για αυτούς... Το μέγεθος αυτής της βίας αλλά και η "αντίδραση" των περισσοτέρων ήταν πράγματι μια έκπληξη αν όχι σοκ.
Αν κάποιος μιλάει για την πρώτη βία, αυτή των ΜΑΤ (και εστιάζει στον Μητσοτάκη) αλλά όχι για την άλλη βία κάπου μάλλον δεν έχει πολυκαταλάβει σε τι κατάσταση ζούμε. Και φυσικά δεν υπάρχει πια καμιά εμπιστοσύνη /συντροφικότητα για αυτούς που συνεχίζουν να στοχοποιούν /κανιβαλίζουν όσους αντιδρούσαμε τα προηγούμενα τρία χρόνια.
