Αν και είναι φανερό ότι ο Υπουργός Υγείας έχει ως αποκλειστικό στόχο την περαιτέρω αποδιάρθρωση του ΕΣΥ και την καθυπόταξη των εργαζόμενων (όχι μόνο στο ΕΣΥ) και άρα είναι απρόθυμος να υποχωρήσει, φαίνεται πολύ πιθανό να επιστρέψουμε στις δουλειές μας. Γιατί όμως κάτι μας λέει πως… τίποτα δε θα είναι όπως παλιά;
Πώς θα είναι άραγε για την ίδια την εργάτρια να γυρνάει στη δουλειά της;
Πώς θα είναι να γυρνάει πίσω εκεί όπου, όταν τη χρειάζονται της λένε ότι η δουλειά της είναι λειτούργημα και ότι θα πρέπει να την εκτελεί με κάθε τίμημα, ενώ όταν θέλουν να την υποτάξουν ή να τη διώξουν, της λένε ότι θα πρέπει να ακολουθεί πιστά τις επιταγές της επιστήμης; Μιας αγιοποιημένης επιστήμης μάλιστα που πρεσβεύει μία και μοναδική αλήθεια,αυτή των φαρμακευτικών εταιρειών,του πεφωτισμένου Υπουργού και των αυλικών του;
Πώς θα είναι να γυρνάει εκεί όπου βασίλευε και βασιλεύει το βόλεμα ή η υποταγή;
Πώς θα είναι άραγε να γυρνάει η εργάτρια εκεί όπου εδραιώθηκαν και άλλες υποχρεωτικότητες και διαχωρισμοί και κλήθηκε ή θα κληθεί και αυτή η ίδια να τους επιβάλλει; Εκεί όπου ο/η ασθενής με covid αντιμετωπίζεται σαν μίασμα (με αναμονές απίστευτων ωρών μέσα στο κρύο για να εξεταστεί για παράδειγμα) και πολλές φορές ενοχοποιείται γιατί κόλλησε ή γιατί δεν έκανε το εμβόλιο; Εκεί όπου δεν επιτρέπεται να δεις τον άνθρωπό σου που είναι βαριά άρρωστος ή πεθαίνει; Εκεί όπου απαγορεύονται οι ανεμβολίαστοι/ες συνοδοί ή που θα πρέπει να κάνουν πανάκριβα τεστ; Πώς είναι να γυρνάει εκεί που εκτελούν υποχρεωτικούς ή, πιο σωστά, καταναγκαστικούς εμβολιασμούς;
Πώς θα είναι να αντικρίσει από κοντά τις/τους προϊστάμενες/ους (και δυστυχώς και κάποιες/ους συναδέρφισσες/ους) που τη σχολίασαν, την εκφόβισαν, την περιθωριοποίησαν, χάρηκαν με την αναστολή της ή χρησιμοποίησαν την αναστολή της για να την λοιδωρήσουν/απομονώσουν ακόμα περισσότερο; Που την χαρακτήρισαν τρελή, ψεκασμένη, αντιεμβολιάστρια, ανορθολογική…; Πώς θα είναι να γυρνάει εκεί που τα προσωπικά της δεδομένα έγιναν κουρελόχαρτο και που όλοι μαζί, συνάδερφοι κι ασθενείς μπορούσαν να ξέρουν και να σχολιάζουν ότι είναι “επικίνδυνη” για τη δημόσια υγεία;
Πώς θα είναι να επιστρέψει δακτυλοδεικτούμενη, με το ενδεχόμενο (κατά τα λεγόμενα του υπουργού) να υποβάλλεται σε rapid test για να δουλέψει και μάλιστα από την τσέπη της;
Πώς θα είναι για αυτήν που γυρνάει γιατί άντεξε, ενώ γνωρίζει πως άλλοι/ες (συμβασιούχοι) απολύθηκαν, άλλοι/ες παραιτήθηκαν, άλλοι/ες δεν άντεξαν στον εκβιασμό και εμβολιάστηκαν παρά τη θέλησή τους, άλλοι/ες εξαφανίστηκαν απογοητευμένοι/ες ή ταπεινωμένοι/ες, άλλοι/ες… πέθαναν;
Πώς θα είναι να γυρνάει η εργάτρια εκεί που πάνε να περάσουν νέες υποχρεωτικότητες (όπως αυτή του προσωπικού γιατρού), νέα φακελώματα (με τον ηλεκτρονικό φάκελο υγείας), νέες περιφράξεις; Πώς θα είναι να γυρνάει εκεί -στις δομές της υποτιθέμενης δημόσιας και δωρεάν υγείας – που χρόνια ζέχνει σαπίλα και τώρα πια με τα νέα νομοσχέδια μυρίζει πλήρη διάλυση; Εκεί που της λένε ότι αν θέλει περισσότερα λεφτά θα πρέπει να τα πάρει από τον κοσμάκη;
Πώς θα είναι να αντικρίζει ξανά από κοντά τους συνδικαλιστές που υποστήριξαν την υποχρεωτικότητα ή τους άλλους τους πιο ύπουλους που απλά την έκαναν αόρατη? Που έπρεπε να ξελαρυγγιαστεί για να μπει στα ψιλά γράμματα των κειμένων τους? Που κόντεψε να απολυθεί και δεν προκήρυξαν παρά μια τρίωρη στάση εργασίας? Που τώρα θα της πούνε υποκριτικά πως “εμείς παλέψαμε για σένα”?
Πώς θα είναι να επιστρέψει εκεί που ξεφυτρώνουν νέοι αγώνες και συνεχίζει να αναζητά με ποιους θα τους δώσει;
Σίγουρα ξέρουμε πόσο ασφυκτικά θα είναι όλα αυτά, όσο ασφυκτικά είναι τα πάντα στο σύστημα κυριαρχίας κι εκμετάλλευσης, ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης που η επίθεση των από πάνω οξύνεται και μας πνίγει. Σε μικρές γωνιές ωστόσο εμείς θα ψάχνουμε να βρούμε το οξυγόνο στις σχέσεις αγώνα, σε μικρές ανατροπές, σε μικρές νίκες.
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΥΣ
Πώς θα είναι να γυρνάει εκεί όπου βασίλευε και βασιλεύει το βόλεμα ή η υποταγή;
Πώς θα είναι άραγε να γυρνάει η εργάτρια εκεί όπου εδραιώθηκαν και άλλες υποχρεωτικότητες και διαχωρισμοί και κλήθηκε ή θα κληθεί και αυτή η ίδια να τους επιβάλλει; Εκεί όπου ο/η ασθενής με covid αντιμετωπίζεται σαν μίασμα (με αναμονές απίστευτων ωρών μέσα στο κρύο για να εξεταστεί για παράδειγμα) και πολλές φορές ενοχοποιείται γιατί κόλλησε ή γιατί δεν έκανε το εμβόλιο; Εκεί όπου δεν επιτρέπεται να δεις τον άνθρωπό σου που είναι βαριά άρρωστος ή πεθαίνει; Εκεί όπου απαγορεύονται οι ανεμβολίαστοι/ες συνοδοί ή που θα πρέπει να κάνουν πανάκριβα τεστ; Πώς είναι να γυρνάει εκεί που εκτελούν υποχρεωτικούς ή, πιο σωστά, καταναγκαστικούς εμβολιασμούς;
Πώς θα είναι να αντικρίσει από κοντά τις/τους προϊστάμενες/ους (και δυστυχώς και κάποιες/ους συναδέρφισσες/ους) που τη σχολίασαν, την εκφόβισαν, την περιθωριοποίησαν, χάρηκαν με την αναστολή της ή χρησιμοποίησαν την αναστολή της για να την λοιδωρήσουν/απομονώσουν ακόμα περισσότερο; Που την χαρακτήρισαν τρελή, ψεκασμένη, αντιεμβολιάστρια, ανορθολογική…; Πώς θα είναι να γυρνάει εκεί που τα προσωπικά της δεδομένα έγιναν κουρελόχαρτο και που όλοι μαζί, συνάδερφοι κι ασθενείς μπορούσαν να ξέρουν και να σχολιάζουν ότι είναι “επικίνδυνη” για τη δημόσια υγεία;
Πώς θα είναι να επιστρέψει δακτυλοδεικτούμενη, με το ενδεχόμενο (κατά τα λεγόμενα του υπουργού) να υποβάλλεται σε rapid test για να δουλέψει και μάλιστα από την τσέπη της;
Πώς θα είναι για αυτήν που γυρνάει γιατί άντεξε, ενώ γνωρίζει πως άλλοι/ες (συμβασιούχοι) απολύθηκαν, άλλοι/ες παραιτήθηκαν, άλλοι/ες δεν άντεξαν στον εκβιασμό και εμβολιάστηκαν παρά τη θέλησή τους, άλλοι/ες εξαφανίστηκαν απογοητευμένοι/ες ή ταπεινωμένοι/ες, άλλοι/ες… πέθαναν;
Πώς θα είναι να γυρνάει η εργάτρια εκεί που πάνε να περάσουν νέες υποχρεωτικότητες (όπως αυτή του προσωπικού γιατρού), νέα φακελώματα (με τον ηλεκτρονικό φάκελο υγείας), νέες περιφράξεις; Πώς θα είναι να γυρνάει εκεί -στις δομές της υποτιθέμενης δημόσιας και δωρεάν υγείας – που χρόνια ζέχνει σαπίλα και τώρα πια με τα νέα νομοσχέδια μυρίζει πλήρη διάλυση; Εκεί που της λένε ότι αν θέλει περισσότερα λεφτά θα πρέπει να τα πάρει από τον κοσμάκη;
Πώς θα είναι να αντικρίζει ξανά από κοντά τους συνδικαλιστές που υποστήριξαν την υποχρεωτικότητα ή τους άλλους τους πιο ύπουλους που απλά την έκαναν αόρατη? Που έπρεπε να ξελαρυγγιαστεί για να μπει στα ψιλά γράμματα των κειμένων τους? Που κόντεψε να απολυθεί και δεν προκήρυξαν παρά μια τρίωρη στάση εργασίας? Που τώρα θα της πούνε υποκριτικά πως “εμείς παλέψαμε για σένα”?
Πώς θα είναι να επιστρέψει εκεί που ξεφυτρώνουν νέοι αγώνες και συνεχίζει να αναζητά με ποιους θα τους δώσει;
Σίγουρα ξέρουμε πόσο ασφυκτικά θα είναι όλα αυτά, όσο ασφυκτικά είναι τα πάντα στο σύστημα κυριαρχίας κι εκμετάλλευσης, ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης που η επίθεση των από πάνω οξύνεται και μας πνίγει. Σε μικρές γωνιές ωστόσο εμείς θα ψάχνουμε να βρούμε το οξυγόνο στις σχέσεις αγώνα, σε μικρές ανατροπές, σε μικρές νίκες.
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΥΣ
