ΛΕΝΕ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ; ΛΕΜΕ ΞΑΝΑ ΝΑ ΠΑΝΕ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ!

Τι μας επιφυλάσσει το φετινό καλοκαίρι; Θα έχει πολλές φωτιές ή πολλά κρούσματα; Θα είναι “επαρκής ο κρατικός μηχανισμός” ή θα βγει κανένα αυγουστιάτικο διάγγελμα για απαγόρευση κυκλοφορίας και μασκούλα (απ’τις καλές όμως ε, αυτές που μοιάζουν με ράμφος). Θα πάμε σεζόν μπας και ρεφάρουμε ή θα μας πουν στο τέλος και ρεμάλια που δεν ψηνόμαστε να σερβίρουμε τουρίστες σε εφταήμερα δωδεκάωρα με σκατά λεφτά; Θα έχει διακοπές ηλεκτροδότησης ή μήπως και δελτίο στη βενζίνη και το σούπερ μάρκετ; Το αιγαίο θα το βολτάρουν μόνο λουόμενοι και μωβ τσούχτρες ή και τίποτα θερμόαιμες φρεγάτες; Το μέλλον θα μοιάζει περισσότερο με το mad max ή με το black mirror;

Και τελικά, είναι που όλοι είμαστε στον κόσμο μας και δεν ενοχλούμαστε με την καμία ή που το ζούμε σαν κάτι που θυμίζει το χορό του ζαλόγγου; 

Αυτά είναι μόνο μερικά απ’ τα ερωτήματα που κόβουν βόλτες στα κεφάλια αυτές τις μέρες. Και επειδή δεν έχουμε καμία διάθεση να δούμε τη φάση ότι τάχα δεν τρέχει τίποτα και από Σεπτέμβρη να μένουμε πάλι με ανοιχτό το στόμα, ας αποκωδικοποιήσουμε μερικά πραγματάκια που μας φόρεσαν τον προηγούμενο καιρό και το πώς αυτά συνδέονται με αυτά που ετοιμάζονται να μας φορέσουν. Και το γιατί έχουν λυσσάξει τόσο γι’ αυτά.
ο αόρατος εχθρός
(και οι στρατιώτες του) 

Στο διάγγελμα εκείνου του αξέχαστου Μάρτη του ‘20, μας βάφτισαν στρατιώτες ξανά μετά από πολλά χρόνια. Σε κάποιες έσκασε περίεργα. Άλλοι ήταν έτοιμοι από καιρό. Ήταν άραγε μία υπερβολή ή το είπαν χαριτολογώντας; Τίποτα απ’ τα δύο! Στην πραγματικότητα, ήταν η πιο ακριβής λέξη για να περιγράψει αυτό που θέλουν από μας: να πιστεύουμε ότι το κράτος μας προστατεύει, να το βουλώνουμε στο όνομα κάποιου κοινού καλού και να ξεπέφτουμε στο συμπέρασμα ότι έχουμε κοινά συμφέροντα με τα αφεντικά μας. Ότι όλοι μαζί, αν είμαστε πειθαρχημένοι, εγκρατείς, υπεύθυνες και αν δεν απασχολούμαστε από τιποτένια ζητήματα όπως ο μισθός και τα ζόρια μας, θα καταφέρουμε να νικήσουμε αυτό το μεγάλο κακό που μας βρήκε. 

Δεν ήταν δα και η πρώτη φορά: ο προηγούμενος αόρατος εχθρός που έπεσε στις δυτικές μητροπόλεις ήταν ο “ισλαμιστής τρομοκράτης”. Και τότε ο στόχος των δυτικών κρατών πέτυχε σε πολλά: απ΄τη μία οι κοινωνίες να γίνονται όλο και πιο ρατσιστικές και να ζητάνε συνεχώς κι’ άλλη ασφάλεια, απ’την άλλη οι στρατοί και οι business τους να δολοφονούν στη μέση ανατολή και αλλού – για το καλό της ανθρωπότητας πάντα. 

Από τότε έχει κυλήσει πολύ νερό (και αίμα) στο αυλάκι. Και αν ο τρομοκράτης βομβιστής που μπορεί-να-βρίσκεται-ανάμεσά-μας δεν έπιασε και τόσο πολύ στα μέρη μας, υπάρχει ένας άλλος εχθρός που κρατούσε πάντοτε τους εθνικόφρονες άγρυπνους τα βράδια.
ο αιώνιος εχθρός
(οι φίλοι μου είναι Ι-5, ζωή και κότα) 

Αυτός ο ρημάδης ο “σουλτάνος”, τείνει τα δύο τελευταία χρόνια να εναλλάσσεται με τον ιό. Ούτε συνεννοημένοι να ήταν δηλαδή. Όταν ο ένας χαλαρώνει λίγο, τσουπ(!), να’ τος ο άλλος πρώτη μούρη πάλι στα δελτία ειδήσεων. 

Η αλήθεια είναι ότι, παρά τις γελοιότητες των βιτρίνων του ελληνικού μιλιταρισμού, τα πράγματα δεν είναι και για γέλια. Από τα σκηνικά του έβρου το Φλεβάρη του ‘20 μέχρι τις στρατιωτικές ασκήσεις και τους τσαμπουκάδες στο αιγαίο: τα κράτος και τα αφεντικά του χώνονται όλο και πιο βαθιά στον εξελισσόμενο παγκόσμιο πόλεμο, μετατρέποντας αυτό το σημείο του χάρτη σε ένα από τα επίκεντρά του. 

Και τι σημαίνει αρχικά αυτό για μας; Για κάθε rafale που αγοράζεται, για κάθε φρεγάτα που ναυπηγείται στην υπηρεσία του ελληνικού στόλου, δεν κλέβεται μόνο ο μισθός μας αλλά και η απλή λογική ότι το εθνικό συμφέρον δεν έχει καμία σχέση με το δικό μας•η συνείδηση ότι “έχουμε δικούς μας και δεν ψάχνουμε εχθρούς” στην άλλη όχθη του αιγαίου, γιατί οι μοίρες μας συνδέονται με τα εκεί αδέρφια μας. 

Αυτή η απόλυτη συστράτευση του εθνικού κορμού -δεξιού και αριστερού- με τα σχέδια του ελληνικού κράτους, έχει πρόσφατα λυσσάξει και με έναν ακόμα “σατανικό δικτάτορα”
ο ορθόδοξος εχθρός
(και τα ζωνάρια που πρέπει να σφίξουν) 

Το “pray for ukraine” δεν ήταν κάποιο φιλάνθρωπο ξέσπασμα ευαίσθητων πολιτών. Αποτέλεσε, αντίθετα, τη γραμμή του μπλοκ συμμαχιών στο οποίο ανήκει η ελλάδα. Πλάι βέβαια στην αποστολή στρατιωτικού εξοπλισμού στο πεδίο του πολέμου, πλάι στις στρατόκαβλες “κυρώσεις”, πλάι στην αναβάθμιση της -επί σύριζα αποφασισμένης – νατοϊκής βάσης της αλεξανδρούπολης. Και, για άλλη μια φορά, όποιας από μας το στόμα δεν έλεγε τα ίδια πράγματα με το κράτος και τους ειδικούς του, ήταν μάλλον τρελή για δέσιμο ή πρaκτoρας. 

Λίγο αφότου κόπασε το πρώτο σοκ βέβαια, μας αποκάλυψαν ότι αυτό το επεισόδιο του πολέμου ευθύνεται και για όλα τα δεινά που ζούμε και θα ζήσουμε. Όλες οι “κρίσεις” που μας υπόσχονται, ενεργειακή, επισιτιστική, πληθωρισμού και πάει λέγοντας, είναι έτσι βολικά μία ευγενική χορηγία του πούτιν. 

Έλα μου ντε όμως που δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα: αυτές οι “κρίσεις” προμηνύονταν από τα αφεντικά μας καιρό πριν την ουκρανία. Τι διάολο; Έτυχε να πέσουν μέσα ή είχαν προβλέψει το μέλλον; 

Οι εξελίξεις σπάνια συντονίζονται τυχαία και σίγουρα τίποτα δεν είναι γραμμένο στα άστρα. Το αντίθετο: τα αφεντικά μιλάνε για αυτές τις “κρίσεις” τόσο καιρό πριν, επειδή απλά είναι οι ίδιοι που τις δημιουργούν – για να τις αξιοποιήσουν αμέσως μετά. Επειδή οι ίδιες “κρίσεις” αποτελούσαν ήδη κομμάτι -και όχι αποτέλεσμα- του παγκόσμιου (οικονομικού) πολέμου. Επειδή οι μόνες “προβλέψεις” που κάνουν αυτοί σε σχέση με την τιμή του ρεύματος, της βενζίνης και κατ’ επέκταση όλων των βασικών αγαθών, είναι οι χρηματιστηριακές, δηλαδή ένας τζόγος με επίδικο τα δικά μας κεφάλια. Όταν όλο αυτό έρχεται να κουμπώσει με μία όξυνση των διακρατικών ανταγωνισμών, οι πάλαι ποτέ υποσχέσεις αφθονίας αντικαθίστανται από την πολεμική οικονομία και η καθημερινή ζωή του πολυεθνικού προλεταριάτου μπαίνει ξανά στο στόχαστρο. 

Σε αυτό ακριβώς το κλίμα, μας ανακοινώνουν πλέον καθαρά πως πρέπει να “σφίξουν τα ζωνάρια”. Πως πρέπει ξανά όλοι μαζί να συστρατευτούμε γιατί η ενέργεια, το φαγητό, τα χρήματα “δεν φτάνουν”. Πως έχουμε κακές συνήθειες και πρέπει να προσαρμοστούμε στη νέα κατάσταση, να είμαστε “ανεκτικοί, εγκρατείς, αποταμιευτές, οικονόμοι”, όπως συμβούλεψε πρόσφατα ένας αναλυτής. Τελικά, πως ήρθε επιτέλους η ώρα να κάνουμε πράξη αυτά που μάθαμε δύο χρόνια τώρα: να είμαστε στρατιώτες δηλαδή. Στρατιώτες έτοιμοι για το νέο παράδειγμα. 

Οι “ρώσικες κάνουλες που κλείνουν” και οι “πόροι που δεν φτάνουν”, οι ακατανόητοι χρηματιστηριακοί δείκτες πλάι στον καταιγισμό ψευδών ειδήσεων, είναι όλα παραπλανητικές περιγραφές της κρίσης των αφεντικών και των κρατών τους για να πετάνε τη μπάλα στην εξέδρα. Εμείς δεν ψηνόμαστε να φάμε αμάσητο αυτό το έργο.
ο εχθρός μας είναι εδώ!
(ό,τι έχουμε είμαστε εμείς) 

Δεν χρειάζεται λοιπόν να γίνουμε γεωπολιτικοί αναλυτές για να μην ψηνόμαστε να κάνουμε το μαλάκα ή να πολεμήσουμε για τη μαμά πατρίδα. Όπως δεν χρειαζόταν να γίνουμε λοιμωξιολόγοι για να μη γουστάρουμε να μας λένε πότε και πως θα κυκλοφορούμε. Όπως και παλιότερα, δεν θα γινόμασταν οικονομολόγοι για να τσαμπουκαλευτούμε στο αφεντικό που μας έκοβε το μισθό και έδειχνε βολικά την τρόικα. 

Όλα αυτά ξεκινάνε απ΄τη συνείδηση ότι ο εχθρός μας ήταν εδώ τα προηγούμενα χρόνια και θα συνεχίσει να βρίσκεται εδώ. Πως αυτοί που έχουμε να αντιμετωπίσουμε είναι τα ντόπια αφεντικά, μικρά και μεγάλα, τα σχέδια του ελληνικού κράτους, οι μπάτσοι, οι φασιστές και οι ρουφιάνοι. Και αυτή είναι μία συνείδηση ταξική μέχρι το κόκκαλο. 

Το στοίχημα μιας εποχής που μας λένε να τη βγάζουμε στη φτήνια και να αντικαταστήσουμε τα μυαλά μας με memes, δε μπορεί παρά να πηγάζει από την υπερηφάνια πως με τις δικές μας δυνάμεις και μόνο μπορούμε να βάλουμε εμπόδια στην προέλαση της καφρίλας. Με την συλλογική σκέψη και δράση ενάντια στα πολεμοχαρή σχέδια του ελληνικού κράτους και των αφεντικών μας. Με την αυτόνομη οργάνωση των συμφερόντων μας ενάντια στους σκοπούς τους.