Το ζήσαμε κι αυτό.
Ράπιντ τεστ για είσοδο σε λιανεμπόριο, ακόμα και για εξωτερικούς χώρους εστίασης.
Είναι προφανές για κάθε νοήμον ον ότι το να απαιτείται η διενέργεια ιατρικού τεστ για την κατανάλωση φαγητού ή ποτού σε εξωτερικό χώρο με κανέναν τρόπο δεν μπορεί να συνδέεται έστω κι ελάχιστα με προληπτικά υγειονομικά μέτρα αντιμετώπισης του περιβόητου ιού.
Αν λοιπόν το μέτρο δεν είναι υγειονομικό, τότε τι είναι;
Δεν είναι όμως μόνο ένα ακόμα πειθαρχικό μέσο. Είναι και μια τρανή απόδειξη για το τελούμενο απαρτχάιντ, για τους κοινωνικούς διαχωρισμούς κι αποκλεισμούς, με αφορμή τον εμβολιασμό για τον covid19.
Είναι επίσης ένα πειθαρχικό μέσο, τιμωρητικής υφής.
Είναι ένα μέτρο που προάγει την ταξική ανισότητα, καθώς όπως και σε όλα τα μέχρι τώρα, υποτιθέμενα υγειονομικά, μέτρα (σειρά υπέρογκων προστίμων), έτσι και τώρα, αυτοί που πλήττονται και αποκλείονται από την κοινωνική ζωή κι ακόμα περισσότερο από δομές που είναι απαραίτητες για την επιβίωσή τους κι ακόμα και για την ίδια τους την υγεία, είναι όσοι ανήκουν στην εργατική τάξη ή είναι άνεργοι, χαμηλοσυνταξιούχοι ή εργαζόμενοι που τέθηκαν σε αναστολή.
Με αυτά τα δεδομένα η επιλογή του να εμβολιαστείς ή μη, του να “πιστοποιηθείς” ή μη, δεν είναι μια απλή επιλογή, αλλά ταξική συμμόρφωση κι υποταγή.
Είναι ακόμη ένα μέσο που ευθέως κι ευθαρσώς συνδέει τον εμβολιασμό ή μη, τη διενέργεια τεστ ή μη με μια καταναλωτική συμπεριφορά.
Θέλεις να πιεις καφέ σε μαγαζί στην πλατεία; Εμβολιάσου ή κάνε ράπιντ τεστ, αλλιώς πιες τον στα παγκάκια. Στο επόμενο λέβελ βέβαια θα ζητάνε ράπιντ και για τα παγκάκια, καθώς ήδη από την εποχή της καραντίνας το κράτος έδειξε ότι ένας από τους σκοπούς του είναι η κατάληψη από αυτό των δημοσίων χώρων.
Στη τρέχουσα πίστα δεν απαιτείται πια να είσαι ντε και καλά εμβολιασμένος, αρκεί να είσαι τεσταρισμένος. Αρκεί να είσαι “πιστοποιημένος”. Να φέρεις την κρατική σφραγίδα έγκρισης. Ακόμα και το ίδιο το τεστ, το ράπιντ, η μόνη αξία που έχει είναι της πιστοποίησης, καθώς στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτε παραπάνω από ένα σελφ τεστ, που ανεβαίνει όμως στο gov.gr, και ανοίγει κάποιες (ολοένα και λιγότερες) πόρτες.
Το πραγματικά κωμικοτραγικό της υπόθεσης είναι ότι τα προνόμια που ευθέως, απροκάλυπτα και χωρίς ίχνος υγειονομικής αιτιολόγησης αποδίδονται πια από το κράτος στους πιστοποιημένους υπηκόους συνδέονται άμεσα με ποταπή καπιταλιστική κατανάλωση.
Ωσάν ο καπιταλισμός, που με πρόφαση τον ιό προσπαθούν να αναδιαρθρώσουν και “διασώσουν”, να είναι αυτοσκοπός και το απόλυτο προνόμιο για το οποίο αξίζει να ζεις και να πιστοποιείσαι καθημερινά.
Δεν είμαστε από τους θιασώτες της κοινωνίας του θεάματος, που βρίσκουν δίκαιο αντάλλαγμα για την πειθάρχηση και πιστοποίηση του σώματός μας και των συμπεριφορών μας ένα γεύμα σε ένα εστιατόριο ή ένα ποτό.
Είμαστε από αυτούς που ούτως ή άλλως προτιμούσαν τα παγκάκια, τις πλατείες και τους αδιαμεσολάβητους δημόσιους χώρους.
Οι δημόσιοι χώροι είναι άβατο κι άσυλό μας και δεν θα επιτρέψουμε στο κράτος και τα τσιράκια του, δεξιά κι αριστερά, να τον καταλάβουν με υγειονομικές προφάσεις.
