Μετά τις πρόσφατες πυρκαγιές και την απόλυτη αποτυχία αντιμετώπισης τους από τον κρατικό μηχανισμό, κυριάρχησε το σύνθημα "ο λαός σώζει το λαό", συνοδευμένο από έντονη αμφισβήτηση για τον πρωθυπουργό, την κυβέρνηση, τα μμε και για ότι παρουσιαζόταν από αυτούς ως η αλήθεια. Αν και αυτή η στάση έχει τις υπερβολές της και τα επικίνδυνα της σημεία, η σύγκριση της με τη στάση των περισσοτέρων κατά την κορωνοϋστερία προκαλεί θλίψη και ερωτηματικά. Μοιάζει σαν κάποιοι άνθρωποι όταν το θέμα γυρίζει στον κορωνοϊό, να μπαίνουν σε μια κατάσταση ύπνωσης και παθητικότητας. Έτσι είναι αφού έτσι μας λένε. Και αυτό μετά καταλήγει, σαν αμυντικός μηχανισμός, σε έντονη επιθετικότητα για όσους αμφισβητούν, αμφιβάλλουν, αναρωτιούνται.
Το θέμα της ύπνωσης μου θύμισε μια παλιά ταινία του Woody Allen (The curse of the jade scorpion), αλλά και μια φράση της Hannah Arendt που διάβασα πρόσφατα (https://www.sarajevomag.net/wp/2021/08/i-dynami-tis-exoysias/) και μου άρεσε:
Είναι τρομακτική και ανησυχητική η γοητεία που προκαλεί το γεγονός ότι τεράστια ψέματα και τερατώδεις αναλήθειες μπορούν σε τελευταία ανάλυση να καθιερωθούν ως αναμφισβήτητα γεγονότα… ότι η διαφορά ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα μπορεί να πάψει να είναι αντικειμενική και να γίνει απλή υπόθεση δύναμης και πονηριάς, πίεσης και αδιάκοπης επανάληψης…
Το σκίτσο αυτό ελπίζω να αφυπνίσει ορισμένους ή τουλάχιστον να τους βάλει σε προβληματισμό.
.png)
