Αθήνα, 13/06/2021
ΠΡΟΣ: ΕΘΝΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΒΙΟΗΘΙΚΗΣ
ΝΕΟΦΥΤΟΥ ΒΑΜΒΑ 6
ΤΚ 1064 ΑΘΗΝΑ
ΘΕΜΑ: ΒΙΟΗΘΙΚΗ ΚΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟΤΗΤΑ ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΩΝ_ ΜΙΑ ΑΝΤΙΦΑΣΗ ΣΤΟΥΣ ΟΡΟΥΣ
Το τελευταίο διάστημα παρακολουθούμε σε ζωντανή μετάδοση από κυβερνητικά και ιατρικά στελέχη, μια συζήτηση που έχει ξεκινήσει και γίνεται κάθε μέρα ολοένα και πιο εκβιαστική, σχετικά με την υποχρεωτικότητα μιας προληπτικής ιατρικής πράξης, του εμβολιασμού, σε συγκεκριμένες επαγγελματικές κατηγορίες υγιών εργαζομένων (πχ ιατροί, εργαζόμενοι/ες σε κέντρα φροντίδας ηλικιωμένων κοκ), με εμφανείς μάλιστα τάσεις επέκτασης της υποχρεωτικότητας στο σύνολο του πληθυσμού.
Επειδή αναμένεται ένα ήδη προαποφασισμένο πόρισμα από την επιτροπή σας, γύρω από τη δήθεν συνταγματικότητα της υποχρεωτικότητας εμβολιασμών, το οποίο περιστρέφεται γύρω από την υπερίσχυση του δικαιώματος περί προστασίας των τρίτων, έναντι των ατομικών δικαιωμάτων, όταν τίθενται λόγοι δημόσιας υγείας, σας παραθέτουμε τις νομικές/ιατρικές και κοινωνικές εναντιώσεις απέναντι σε μια τέτοια πρόθεση εκ μέρους σας.
Ως προς το νομικό του σκέλος τα επιχειρήματα αντικρούουν μια τέτοια επιτακτικότητα στο θέμα των εμβολίων, τα οποία είναι επίσημα πειραματικά σκευάσματα, με άδεια υπό αίρεση, εφόσον οι μελέτες τους λήγουν επίσημα το 2023, ως εξής:
1. Άρθρο 5 του Συντάγματος της Ελλάδος
2. Άρθρο 12 του Ν. 3418/2005 (Κώδικας Ιατρικής Δεοντολογίας)
3. Άρθρο 338 του Ν. 4512/2018
4. Ν.2619/1998 (Κύρωση της Σύμβασης του Συμβουλίου της Ευρώπης-Οβιέδο 1997- για την προστασία των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και της Αξιοπρέπειας του ατόμου σε σχέση με τις εφαρμογές της Βιολογίας και της Ιατρικής με την ισχύ που ορίζει το άρθρο 28 του Συντάγματος)
5. Ν.4624/2019 και την Ευρωπαϊκή Σύσταση CM/Rec (2019)2 για την προστασία των δεδομένων υγείας.
6. Τη Διακήρυξη του WMA (Παγκόσμιου Ιατρικού Συλλόγου) της Λισσαβόνας για τα δικαιώματα του Ασθενούς όπου περιλαμβάνεται και το δικαίωμα του αυτοκαθορισμού.
7. Το Διεθνή Κώδικα Ιατρικής Ηθικής του WMA (Παγκόσμιου Ιατρικού Συλλόγου) και τα περιγραφόμενα σε αυτόν καθήκοντα του ιατρού.
Από τον Κώδικα Ιατρικής Δεοντολογίας και τη Σύμβαση Οβιέδο προκύπτει ότι καμία ιατρική πράξη δεν μπορεί να γίνει χωρίς συναίνεση του ασθενή. Εν προκειμένω δε δεν υφίστανται πραγματικοί ασθενείς, αλλά δυνητικά ασθενείς.
Από το άρθρο 7 παρ. 2 του Συντάγματος προκύπτει η ελευθερία του ατόμου αυτοδιάθεσης του σώματός του, ως επίσης και από το άρθρο 5 παρ 1, καθώς η κυριαρχία του ατόμου επί του σώματός του κι η ελεύθερη διαμόρφωση αυτού συνδέονται άρρηκτα με την ελευθερία ανάπτυξης της προσωπικότητας.
Η ορθή ερμηνευτική προσέγγιση (βλ. Δαχτόγλου-ανθρώπινα δικαιώματα) των εν λόγω άρθρων καταλείπει τη δυνατότητα συνταγματικού υποχρεωτικού εμβολιασμού στην περίπτωση νοσούντων και μόνο, ως προβλέπεται έξαλλου από το άρθρο 5 για τη δυνατότητα περιορισμού των ελεύθερων μετακινήσεων στην επικράτεια αποκλειστικά και μόνο για την περίπτωση νοσούντων.
Ακόμα όμως και στην περίπτωση νοσούντων είναι προφανές ότι θα πρέπει να επιλεγεί το ηπιότερο μέτρο (καραντίνα 14 μέρες), παρά η υποχρέωση του ατόμου σε ιατρική πράξη, μάλιστα με κατά γενική ομολογία πειραματικά και μη πλήρως ελεγμένα εμβόλια, για τα οποία ήδη η πολιτεία κάνει λόγο για συνολική ωφέλεια μεγαλύτερης της συνολικής ζημίας (παρενεργειών και θανάτων), ως σαν η τήρηση του Συντάγματος και των δικαιωμάτων καθενός να είναι ποσοτικό ζήτημα.
Εξάλλου το άρθρο 25 του Συντάγματος που ομιλεί για αναλογικότητα των μέτρων περιορισμών των δικαιωμάτων δεν καταλείπει καμία δυνατότητα να μιλάμε για συνταγματικό υποχρεωτικό εμβολιασμό του συνόλου του πληθυσμού απλά και μόνο για το ενδεχόμενο νόσησης. Τούτο θα συνιστούσε ακραία κατάχρηση και μετατόπιση του βάρους από το δικαίωμα στον περιορισμό.
Στο Σύνταγμα οι περιορισμοί πρέπει να είναι αναλογικοί του δικαιώματος κι όχι το ανάποδο. Ας μην επαναληφθεί η ακραία παραβίαση του Συντάγματος που βιώσαμε ήδη με την απαγόρευση της ελευθερίας μετακινήσεων για το σύνολο του πληθυσμού της χώρας.
Ως προς το ιατρικό του σκέλος τα παρόντα επιστημονικά δεδομένα αποδεικνύουν ότι οι μη εμβολιασμένοι δεν θέτουν τη ζωή και την υγεία κανενός σε κίνδυνο, εφόσον είναι υγιείς, δεν νοσούν και δεν είναι καν φορείς.
Αν τυχόν προκύψει να νοσήσουν και να μεταδώσουν τον ιο είναι της ίδιας εμβέλειας με τους εμβολιασμένους, δεδομένου ότι από τις ίδιες τις παρασκευάστριες φαρμακευτικές εταιρείες οι εμβολιασμένοι έχουν άγνωστη διάρκεια ανοσίας, μπορεί να νοσήσουν και να μεταδώσουν τον ιο και το προληπτικό σκεύασμα κυρίως τους προφυλάσσει από βαριά νόσηση έναντι της λοίμωξης COVID19.
Επειδή τα πιθανολογικά μοντέλα της στατιστικής επιστημολογίας είναι πάντα κατά
προσέγγιση και σε έναν γενικό και αφαιρετικό επίπεδο, η υποχρεωτικότητα δεν μπορεί να βασιστεί σε καμία περίπτωση σε αυτά τα σχήματα.
Οπότε σε τι συνίσταται η οποιαδήποτε επιβολή υποχρεωτικότητας μιας ιατρικής πράξης, η οποία εξορισμού καθιστά τον εμβολιασμένο «ευάλωτο» στον ιό όσο και τον ανεμβολίαστο;
Τα επιστημονικά στοιχεία, των τεσσάρων εγκεκριμένων, μέχρι σήμερα από τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Φαρμάκων, εμβολίων (Pfizer, Moderna, Vaxzveria, Johnson & Johnson) που αποδεικνύουν τα παραπάνω είναι τα εξής:
Για παράδειγμα για το εμβόλιο της Pfizer/Comirnaty:
Α) Διάρκεια Ανοσίας: «Πόσο διαρκεί η προστασία από το Comirnaty;
Επί του παρόντος, η διάρκεια της προστασίας που παρέχει το Comirnaty δεν είναι γνωστή. Τα άτομα που εμβολιάστηκαν στο πλαίσιο της κλινικής δοκιμής θα συνεχίσουν να παρακολουθούνται για 2 χρόνια προκειμένου να συγκεντρωθούν περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τη διάρκεια της προστασίας»
Β) Μετάδοση Ιου από εμβολιασθέντες: «Μπορεί το Comirnaty να μειώσει τη μετάδοση του ιού από το ένα άτομο στο άλλο;
Ο αντίκτυπος του εμβολιασμού με Comirnaty στην εξάπλωση του ιού SARS-CoV-2 στην κοινότητα δεν είναι ακόμη γνωστός. Δεν είναι ακόμη γνωστό πόσοι από τους εμβολιασθέντες θα εξακολουθούν να μπορούν να μεταδίδουν και να εξαπλώνουν τον ιό»
Γ) Πηγή: https://www.eof.gr
Ως προς το κοινωνικό του σκέλος:
Είμαστε απέναντι σε οποιοδήποτε εκβιασμό και απειλή για να διενεργηθεί υποχρεωτικά σε υγιείς ανθρώπους μια προληπτική πράξη, όπως είναι ο εμβολιασμός. Η επιστήμη της βιοηθικής, άλλωστε αναπτύχθηκε και εδραιώθηκε λίγα χρόνια μετά τη Δίκη της Νυρεμβέργης, στον απόηχο των υποχρεωτικών ιατρικών πειραμάτων κατά τη διάρκεια του Γ’ Ραιχ, με τραγικές συνέπειες σε όσους υποβλήθηκαν σε αυτά, χωρίς τη συγκατάθεση τους.
Σε αυτό το πλαίσιο η συγκατάθεση στην αυτοδιάθεση του σώματος ακόμα και σε συνθήκες πανδημίας είναι απαραβίαστη και αδιαπραγμάτευτη αρχή. Τα αδειοδοτούμενα υπό αίρεση εμβόλια, ως προληπτικά φαρμακευτικά σκευάσματα, είναι υπό παρακολούθηση ανανεώνοντας διαρκώς μέσω των κλινικών μελετών και της φαρμακοεπαγρύπνησης του Ε.Ο.Φ. τα επιστημονικά δεδομένα ασφάλειας και αποτελεσματικότητας τους. Οι διαρκώς νέες παρενέργειες που προκύπτουν αναδεικνύουν ότι ως πρόληψη δεν επενεργεί μονάχα στη θετική του εκδοχή, αλλά και στις αρνητικές του όψεις σε ένα φάσμα ήπιων αλλά και σοβαρών βλαβών, που οδηγούν ενίοτε και σε θάνατο είτε βραχυπρόθεσμα, είτε σε άγνωστο ακόμα βαθμό και μακροπρόθεσμα.
Σε αυτό το πλαίσιο καμία επείγουσα συνθήκη δεν μπορεί να εξαιρέσει τη συγκατάθεση. Δεν μπορεί καμία κατάσταση εκτάκτου ανάγκης να υποχρεώσει και να εκβιάσει κανέναν εργαζόμενο να χάσει τη δουλειά του ή να απομακρυνθεί από αυτή και να διακινδυνεύσει να γίνει άλλη μια στατιστική μονάδα που θα στέκεται στη δήθεν σπανιότητα των σοβαρών και βαριών βλαβών ή των θανάτων, υπό τη δικαιολογία ότι «τα οφέλη υπερτερούν των κινδύνων». Αυτόν τον κίνδυνο και το όφελος οφείλει ο καθένας να το αναλάβει μόνο ατομικά και να συναινέσει σε ποια πλευρά θα το σταθμίσει.
Επειδή, λοιπόν η βιοηθική και υποχρεωτικότητα ιατρικών πράξεων, χωρίς συναίνεση είναι αντίφαση στους όρους του επιστημονικού και κοινωνικού της περιεχομένου, ως συλλογικότητα στεκόμαστε απέναντι σε οποιαδήποτε πρόθεση και γνωμοδότηση που θα προκύψει από την επιτροπή σας για να νομιμοποιήσει κυβερνητικούς αυταρχισμούς, οι οποίοι στην πράξη σίγουρα θα ακυρωθούν.
Contra Dystopia
